Naar aanleiding van de verschrikkelijke situatie in Gaza stuurde Sabiha Harrass (17) uit Machelen een opiniestuk naar onze redactie. In dialoog treden zou in een ideale wereld alles oplossen. In deze iets minder ideale wereld ook, al zal het veel tijd en moeite kosten schrijft ze. Sabiha richt haar schrijven tot de groten der aarde.
“Tijdens de oorlog zwijgen de wetten.” - Marcus Tullius Cicero (Romeins staatsman). Wat vindt u hiervan? Ik vraag het u als mens tot mens. Leg even uw functie van politicus aan de kant. Wat denkt u hierover? Ik vraag het u nu als kind tot volwassene. Kan het zomaar?
De functie van politicus mag u er nu bijnemen. Want ik begrijp het niet, hoe een staat ongestraft het leven van onschuldige burgers kan ontnemen. Begrijp me niet verkeerd: ik wil u niet beschuldigen. Dat zou onrechtvaardig zijn, en gaat in tegen mijn principes. Maar wie is er dan wel de schuldige? Israël, de Verenigde Staten, de leiders van Arabische staten, het Westen, de Joodse gemeenschap, de bewoners van Gaza, de moslims, de kinderen die hun ouders zijn verloren in deze oorlog, wiens schuld is het?
U kijkt toe, u en uw collega’s over de hele wereld. Begrijp me opnieuw niet verkeerd: ik kijk ook toe, en mijn familie en vrienden over de hele wereld ook. Bij het opzetten van het zevenuurjournaal vult een stilte de living. “Gaza: dodental is opgelopen tot 800”/ “18 leden van eenzelfde familie door bomaanslag om het leven gekomen”. Tranen vullen mijn ogen - ik kan het mij niet inbeelden. 18 familieleden verliezen, in één keer.
Om nog maar te zwijgen over de term oorlog. In mijn ogen is die misplaatst. Een gevecht tussen het getrainde Israëlisch leger en Palestijnse burgers die het ‘lef’ hebben om een eigen staat te willen noem ik geen oorlog. Zaterdag nog kwamen hulpverleners van de Rode Halve Maan om in Gaza. Er wordt aan etnische zuivering gedaan, het is een genocide, het is pijn, angst en leed. Het is allesbehalve een oorlog.
Angst om te leven
U en ik hebben het geluk hier geboren te zijn, niet te moeten vrezen voor ons leven. Geen angst om een berichtje te ontvangen en slechts 45 seconden te hebben om de woning te verlaten, geen angst om te voetballen op het strand, geen angst om te schuilen in een school die later toch een doelwit wordt,… Simpelweg geen angst om te leven en om te zijn.
Is er een oplossing? Wat is die oplossing dan? Ik versta dat de eigen manschappen beschermd moeten blijven en dat het sturen van militaire troepen de diplomatische band met Israël zou tenietdoen. In dialoog treden zou in een ideale wereld alles oplossen. In deze iets minder ideale wereld ook, al zal het veel tijd en moeite kosten. Juiste argumentatie en weldoordachte plannen om het onrecht te stoppen.
Uiteraard kan ik u niet verwijten niets te doen als ik zelf niet in actie schiet. Sociale media, een bijkomende factor in deze oorlog, gooit de schijnwerpers op de menselijke kant van deze ‘oorlog’. Hartverscheurende beelden van kinderen die tussen het puin hun mama of papa zoeken, broer of zus, of wie ook voor hen kan zorgen. Ze zijn aan hun lot overgelaten.
Haat is iets dat aangeleerd wordt. Een joods kind wordt niet met haat voor moslims geboren en vice versa. Op Twitter werden de hashtags ‘#FreePalestine’, ‘#FreeGaza’, ’#ICC4Israel’,… wereldwijde trends. Het is mijn generatie die die tweets de wereld instuurt. Het zijn mijn leeftijdsgenoten die het zionisme verafschuwen. Dat geeft hoop voor de toekomst. Nog op Twitter kan u prachtige beelden terugvinden onder de noemer #JewsAndArabsRefuseToBeEnemies.
Oorlog voeren om wereldvrede te bekomen is de meest onmenselijke daad die ik me kan voorstellen. Wereldvrede is overigens een veel te optimistische doelstelling, het is een kleine meisjesdroom. Maar wereldwijde verdraagzaamheid in een wereld waar mensen voor elkaar horen te zorgen in plaats van ze neer te knallen omdat ze anders zijn, dat lijkt me perfect haalbaar.
© 2014 – StampMedia – Sabiha Harrass
