Met zijn nieuwste prent Louder than Bombs houdt de Noorse filmregissseur Joachim Trier de toeschouwer een spiegel voor. Houd je voor je dierbaren de (pijnlijke) waarheid achter, dan slaat diezelfde waarheid later keihard terug. Die boodschap dreigt door de vele verhaallijnen ondergesneeuwd te geraken, maar komt door de fijngevoelige en realistische toon van de regisseur aardig binnen.
Regisseur Trier opent de film met een teder moment. Jonah (Jesse Eisenberg) en Amy Reed (Megan Ketch) genieten in het ziekenhuis na van de geboorte van hun eerste kind. Wanneer Jonah de gangen van het ziekenhuis doorloopt om wat eten te halen, stoot hij op zijn oud-geliefde Erin (Rachel Brosnahan). Die ontmoeting zorgt voor een kleine aardbeving in Jonahs prille bestaan én biedt de regisseur het ideale alibi aan om het verhaal aan op te hangen.
Achronologische vertelstructuur
En dat verhaal is best aangrijpend. Journalist Richard (David Strathairn) wil een artikel schrijven over het postuum uitgegeven werk van oorlogsfotografe Isabelle Reed (Isabelle Huppert). Dit roept bij zoon Conrad Reed (Devin Druid) pijnlijke herinneringen op: de jonge knaap was slechts 12 jaar oud toen moeder Isabelle moedwillig omkwam in een auto-ongeluk.
Door gebruik te maken van een achronologische vertelstructuur toont Trier aan wat het menselijke brein met nare herinneringen doet: zwarte pagina’s uit het verleden worden ingekleurd of gewoonweg helemaal vergeten.
Gebroken familie
Zo verzwijgt vader Gene (Gabriel Byrne) het pijnlijke zelfmoordverhaal van zijn vrouw voor zijn zonen Jonah en Conrad. Conrad beseft echter al gauw dat zijn moeder zelf uit het leven stapte en gunt zijn vader geen blik meer waardig. Ook Jonah heeft zijn vrouw nooit de waarheid over de dood van zijn moeder verteld. Hij ontvlucht zijn vrouw en zoekt troost in de armen van zijn ex-vriendin Erin, de enige die de ware toedracht kent.
Net wanneer de vele verhaallijnen verstrengeld lijken te geraken, houdt Trier even halt in het verleden. In een aangrijpende monoloog legt oorlogsfotografe Isabelle haar ziel bloot: het voortdurende reizen en beelden willen vastleggen put haar zodanig uit dat ze bij thuiskomst geen energie meer vindt om haar plaats te zoeken in haar ontwrichte gezin. Ook zij vlucht in de armen van een andere man, journalist Richard, die haar telkens op haar reizen vergezelt. En de enige persoon met wie ze werk én privé kan delen.
Berusting
Op het einde van de film houdt de regisseur een laatste keer halt in het heden. Het hele gezin is onderweg naar Jonahs vrouw, om de nieuweling welkom te heten in de familie. Vader Gene zit aan het stuur met zoon Jonah naast zich. Op de achterbank dwaalt broer Conrad in zijn gedachten af. Hij bevindt zich op een fototentoonstelling van zijn moeder. Moeder Isabelle omhelst een uitgemergelde oude man die door haar op de gevoelige plaat werd vastgelegd. Dit was haar passie, hoor je Conrad denken. En het is goed zo. En wij, wij stemden gewillig met Conrad in.
© 2015 - StampMedia/MediaRaven - Niels D’Haene
