Matteo Simoni, Thibaut Courtois, Zuhal Demir: alle drie zijn het straffe Limburgers. Maar wat heeft de provincie nog meer te bieden? In deze reeks schetsen we een portret van Limburgers die misschien niet zo bekend, maar minstens even opmerkelijk zijn. Stuk voor stuk gewone mensen die door en met hun passie een stempel op hun omgeving drukken. Voormalig bodybuilder Recep Yagizoglu (61) vindt zichzelf opnieuw uit als acteur.
Recep Yagizoglu (61) is goedlachs, vastberaden en onbevangen. De voormalige Belgische kampioen bodybuilding heeft een nieuw streefdoel: in de schijnwerpers staan op een internationale filmset. De charismatische polyglot – Recep spreekt zes talen – spreekt graag over zijn jeugd. ‘Vijftig jaar geleden kwam ik met mijn ouders naar België. We waren op zoek naar een beter leven. Zelf heb ik als student in de mijnen gewerkt.’ Vlakbij de eetkamer hangt een kader met vervaagde foto’s van Receps ouders. ‘Voor mijn ouders was het ondenkbaar om hun ding te doen, ze hadden al zoveel opgeofferd. In mijn beleving was echter alles mogelijk en dat konden ze wel waarderen’, vertelt hij. ‘Mijn pa was een houtsnijder, mijn broer is een muzikant. We hebben nog heel wat schilders en artiesten in de familie. Talent was er in overvloed, mogelijkheden helaas niet.’
Geïnspireerd door millenials
Yagizoglu laat zijn eigen Wall of Fame zien, een speciaal hoekje met posters, medailles, awards en foto’s. ‘”The Last Game” is een project waar ik erg trots op ben. Het is een film die volgend jaar op het witte doek zal verschijnen. Vorig jaar acteerde ik mee in het theaterstuk “Robin Hassan Hood”, en ik ben nog lang niet klaar. Het project waar ik momenteel mee bezig ben heet ‘Tot Inkeer’, volgend jaar beginnen de opnames. Het wordt geleid door jonge, creatieve geesten. Ik loop over van bewondering voor hen’, aldus Recep. De jeugd speelt een grote rol in het leven van Recep. ‘Tegenwoordig hoor je vaak het woord “generatiekloof”, wat voor mij een raadsel blijft. Ik begrijp de jongeren veel beter dan ik mijn eigen generatie begrijp. Ik probeer ze ook te leiden, te inspireren. De “millenials” van tegenwoordig hebben geen grens: ze durven te dromen, wat mijn generatie niet kon. De jeugd geeft mij de energie om te ondernemen.
Recep is niet bescheiden. Als grootste troef verwijst hij naar zijn talenknobbel: ’Talen, dat is altijd al mijn ding geweest. Tijdens mijn jeugdjaren leerde ik heel goed Duits, Frans, Engels en Italiaans spreken. Nu kan ik het gebruiken bij het acteren of het bij het opnemen van voice-overs. Filmmakers en dramaturgen vinden dat top’. Hij kan zijn tevreden glimlach moeilijk bedwingen. Waarom al die moeite? ‘Ik wil doorbreken’, zegt hij onbevangen, ‘Ik wil gewoon erkend worden.’
Vechten tegen de vergetelheid
We zijn in de lege theaterzaal van C-Mine in Genk. Hier is Recep echt, hij speelt geen rol meer. ‘Ik voel me hier thuis’, zegt hij kort, daarna gaat hij liggen op het podium. Hij wordt emotioneel, ‘Op deze planken heb ik veel gestaan. Iedereen kent mij hier ondertussen. Het is een onbeschrijflijk gevoel. Het moment wanneer het doek opzijschuift, het moment dat je met je lichaamstaal en je stem de hele zaal kunt betoveren. Ik zal me altijd goed voelen onder de schijnwerpers’, glimlacht hij. ‘Ik heb schrik als ik eraan denk dat ik vergeten zal worden. Dat ik ooit niet meer op mijn eigen benen kan staan, dat ik afhankelijk van iets of iemand ben, of dat ik alleen moet achterblijven. Ik wil acteren tot ik erbij neerval.’ Waar komt die drang bij hem toch vandaan?. Hij twijfelt, maar wil het nu wel toegeven. ‘Jaren geleden verloor ik mijn driejarige zoon aan een hersenvliesontsteking, een foute diagnose door het ziekenhuis. Ik heb hem met mijn eigen handen begraven. Misschien is het daarom dat ik zo tegenstribbel tegen de tijd. Acteren is mijn toevlucht’, bekent Recep zacht en sluit zuchtend zijn ogen.
© 2017 – StampMedia – Aylin Koksal
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad – online op 27/01/2017
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Belang van Limburg op 27/01/2017
