Sulayman Van Ael, bij het grote publiek gekend als de blanke imam uit de Panorama-reportage ‘Mijn Jihad’, stopt ermee. Dat laat hij weten in een emotioneel Facebookbericht op de pagina van het Centrum voor Islamitisch Onderzoek & Opvoeding, waarop hij verder niet wil reageren. Het nieuws leidt tot een steuncampagne. “Persoonlijk beschouw ik hem als een van de sleutelfiguren in mijn identiteitsontwikkeling”, schrijf Khalid (21) in onderstaande vrije tribune.
Geen schepsel van God, of het is ter wereld gebracht omwille van een reden. Dat is de ingesteldheid die de islamitische leer ons opdraagt. Desondanks heeft de moslim het bijster moeilijk in de zoektocht naar de zinvolheid van zijn of haar bestaan. Of laat ik dan op z’n minst over mezelf praten…
Op zoek naar waardigheid
Als jonge puber raakte ik op een gegeven moment verwikkeld in een identiteitscrisis. Ik ging op zoek naar een gevoel van menselijke waardigheid, naar het nut van mijn wereldse leven. Op school kregen we vaak rolmodellen voorgeschoteld waarna we werden aangespoord om in hun voetsporen te treden, maar geen hen van heeft me ook écht kunnen overtuigen.
Ik wilde meer zijn dan alleen maar die ene werkkracht die de cijfers van knelpuntberoepen omhoog werkte. Ik wilde een ander vooruitzicht hebben dan een pensioentje waarvan er voor mijn generatie wellicht geen sprake meer zal zijn.
Als moslim geloofde ik bovendien sowieso niet in een werelds ‘pensioen’ waarbij ik het recht heb om op mijn lauweren te rusten. Het enige pensioen dat voor mij relevant was, was het bereiken van het paradijs. Er drong zich dus hoe langer hoe meer een spirituele behoefte aan, die mijn leven drastisch zou gaan veranderen.
Aan de vruchten herkent men de boom
Op mijn 15-jarige leeftijd was mijn begrip van de islam nogal simplistisch en gefragmenteerd. Ik bad, las de Koran, vastte tijdens de Ramadan etc. maar leefde uiterlijk noch innerlijk naar de normen en waarden van de islam. Zo had ik totaal geen verantwoordelijkheidszin en kon het me een greintje schelen dat bepaalde klasgenoten vanwege mijn pestgedrag een enorme afkeer kregen van de religie die ik in mijn hart draag.
Ik besloot om mezelf een spiegel voor te houden en tevens met andere vrienden om te gaan, die het bijvoorbeeld niet ‘stoer’ vonden om scheldwoorden in de mond te nemen. Beetje bij beetje voelde ik een positieve verandering bij mezelf en kreeg ik de drang naar meer gelukzaligheid in mijn hart. Dat vertaalde zich naar het opdoen van kennis over mijn religie: ik wou immers beter begrijpen hoe ik als moslim mijn wereldse taak kan volbrengen.
Collectieve verantwoordelijkheid
En daar was hij dan, Sulayman Van Ael… Vlaamser dan friet met stoofvlees, Arabischer dan Alibaba op zijn kameel.
Sulayman Van Ael. (Foto © Facebook)
Tijdens vele van zijn lezingen en vrijdagpreken had ik het gevoel dat de imam steeds op hetzelfde aambeeld sloeg. Hij hamerde namelijk op de collectieve verantwoordelijkheden van de moslim (in het westen). Zowel naar Allah (God), als naar de schepping toe.
Het meest merkwaardige was dat hij islamitische concepten heel breed definieerde en bovenal: in het Nederlands! Neem nu bijvoorbeeld het vers “En Ik heb de djinns en de mensen slechts geschapen om Mij te aanbidden”. Het eerste waaraan ik denk als ik het woord ‘aanbidden’ lees, is het verrichten van de gebeden, het reciteren van de Koran etc.
Sulayman Van Ael maakte echter gebruik van het islamitisch patrimonium om er een veel bredere definitie aan te geven. Zo is het geven van geld aan de armen een vorm van aanbidding, het op tijd komen op afspraken een vorm van aanbidding, het goed behandelen van de buren een vorm van aanbidding, tot zelfs het glimlachen naar je medemens.
Ethisch bewustzijn als motor voor engagement
Waar hij echter vooral de focus op legde, was het leveren van een bijdrage aan een van de vele uitdagingen van onze samenleving (als vorm van aanbidding). Gaande van het bewerkstelligen van sociale cohesie tot het streven naar economische vooruitgang.
Voor mezelf – en duizenden generatiegenoten – was dat ethisch bewustzijn doorslaggevend in mijn positieve verandering. Het zorgde voor een verzoening tussen het spirituele doel en het maatschappelijke doel. Sulayman had alles wat nodig is om een doorsnee moslimjongere op een punt te brengen waar hij of zij voldoening en innerlijke rust vindt en tevens kan bijdragen aan de maatschappij.
In tegenstelling tot vele andere sprekers, die door de strot van de moslims worden geduwd, geniet de imam een enorme geloofwaardigheid. Die geloofwaardigheid heeft vooral te maken met het feit dat hij in zijn visie vertrekt vanuit het islamitisch erfgoed om van daaruit de benodigdheden voor elk individu te destilleren. En natuurlijk speelt zijn charisma, ‘alledaagsheid’ en laagdrempeligheid hierin ook een immense rol.
Karaktermoord door lastercampagnes
Tegen wil en dank steeg naast de populariteit van de imam, ook de tegenstand. Het is geen onbekend gegeven dat ‘invloedrijke’ en betekenisvolle predikers over wie de loftrompet wordt gestoken, tegelijk ook doelwit worden van lastercampagnes door mensen die hem zelfs het licht in de ogen niet gunnen.
Daaronder vallen de zogenaamde ‘geredde groepen’, wier tunnelvisie over de islam zo dogmatisch is dat ze volgens hen te nemen of te nemen is. Daarnaast zijn er vele boze tongen die uit verkropte jaloezie zichzelf fulltime bezighouden met het bekritiseren van en oordelen over andermans fouten en daarbij zelfs niet terugdeinzen om over lijken te gaan.
#IkSteunMijnUstadh
Hoewel Sulayman Van Ael inmiddels al wel een olifantenhuid heeft gekweekt, heeft ook hij ergens een ‘menselijke’ grens. Toen ik vanmorgen Facebook opende en op de muur van de imam een bericht zag dat begon met ‘Ik stop ermee’ wist ik meteen hoe laat het was. De imam gaf aan dat hij de lastercampagnes en negatieve impact ervan op zijn gezin, niet langer kon aanvaarden. Ook bij hem geraakt het weleens ‘op’…
Dat de imam volledig kapt met al zijn bezigheden is volgens mij weinig waarschijnlijk. Ergens denk ik dat het slechts een noodkreet was die er gewoon zat aan te komen, opdat de gemeenschap bewust wordt van de huidige situatie. In elk geval: meteen daarna lanceerden studenten, sympathisanten en kennissen van Sulayman Van Ael, uit binnen- en buitenland, de Facebookcampagne #IkSteunMijnUstadh om de imam een hart onder de riem te steken.
Al die steunbetuigingen en frustraties die onder die hashtag terug te vinden zijn bewijzen voor mij alleszins één ding: de toekomst lacht ons toe! Weet, beste Sulayman Van Ael, dat u in dat proces voor enorm veel mensen de stuwende kracht bent geweest!
Uw student,
Khalid El Jafoufi
© 2015 - StampMedia - Khalid El Jafoufi
Uit dit artikel werd geciteerd voor Check-point.be op 11/05/2015
