Het Laatste Nieuws kopte vorige week ‘Ecologist tot in de kist: met deze urne groei je na je dood uit tot een boom’. Goeie kop. Op zich niets op aan te merken. Maar dat dit onder de categorie ‘Bizar’ moet vallen, vind ik jammer. Het stuit me zelfs tegen de borst.
Als je iemand verliest, wil je die persoon op de best mogelijke, meest gepaste en voor jou mooiste manier een laatste rustplaats geven. Kies je voor een klassiek graf of voor crematie? En als je voor crematie kiest: uitstrooien of toch een urne? Of laat je de as omvormen tot een kristal die in een juweel wordt verwerkt? De opties zijn legio. Dus wat zou er dan zo bizar zijn aan de keuze om je dierbare als een boom te laten reïncarneren?
Boom als laatste rustplaats
Via de Bios Urn is het niet langer een ecologisch verantwoorde droom om stoffelijk overschot te laten ontspruiten tot een boom. Dit life after death-concept klinkt haast te bijzonder om waar te zijn, maar is volgens mij zeker en vast een mooi alternatief voor een grafzerk. En dat geldt niet enkel voor de nobele eco-ridders onder ons. Tegen 2054 zijn we met zo'n negen miljard op deze aardkloot. Voor iedereen een mooie plek op een begraafplaats voorzien, wordt tegen dan een flinke uitdaging. Dan als overledene in de vorm van een boom een rustplaats krijgen, lijkt me dus een strakker plan én ecologisch verantwoorder.
De idee om gecremeerd te worden en vervolgens in een statige boom verder te leven, vind ik een mooie en ja, ook enigszins melo 'vooruitzicht'. Wie weet heb ik het wel in me om een honderdjarige, potige eik te worden? Tegelijkertijd kan ik echter niet uit m’n hoofd zetten wat er verder gebeurt als de boom ziek wordt en uiteindelijk sterft. Want daar sta je dan met je ‘er is leven na de dood’-verhaal.
Online memorial
Gek genoeg gaat het kiezen voor een Bios Urn ook verder dan het bepalen van het zaad en het planten ervan. Je kan de boom, waar je geliefde tot uitgroeit, later ook online bezoeken. Door de naam van je dierbare in te geven op de website krijg je een virtueel zicht op de boom waarin hij of zij is uitgegroeid. Een online memorial waar je kan zien hoeveel zuurstof je overleden geliefde teruggeeft aan de aarde. Symbolisch en ontroerend, maar ergens ook jammer dat zelfs hier technologie z'n intrede moet doen. Dat je het hele groeiproces en bestaan van de boom ook kan delen op sociale media vind ik, net als het onderhouden van Facebookprofielen van overledenen, eerder een vreemde optie.
Na je dood terugkeren als een flinke populier, sierlijke kerselaar of mysterieuze kastanjeboom… Is er dan toch leven na de dood? Het leven recycleren leek nog nooit zo simpel. En nee, ik vind het niet bizar.
© 2015 – StampMedia – Tekst: Aimée Bruyninckx; Cartoon: Gerrit Van Kerckhoven
