De ziekenhuisthriller Madonna vertegenwoordigt de Zuid-Koreaanse cinema op het Film Fest Gent. Het spannende, maatschappijkritische verhaal van Madonna schiep hoge verwachtingen, maar stelde uiteindelijk teleur omdat de film te ongenuanceerd is.
Een verminkte prostituee aan het riool, een mysterieuze vrouw die een zware koffer op de bodem van een meer achterlaat: Shin Su-wons derde langspeelfilm start met enkele krachtige beelden. Ook de beginscènes, waarin we verpleegster Hye-Rim (gespeeld door Seo Young-hee) haar eerste dagen op de VIP-afdeling van het ziekenhuis volgen, wekken meteen de goede sfeer op. Daar wordt ze immers geconfronteerd met niet zo koosjere toestanden.
Hye-Rim moet er zorgen voor een miljardair, die er al tien jaar als een plant in leven wordt gehouden door harttransplantaties. Aangezien zijn zoon hem vanwege financiële redenen maar niet wil laten sterven, gaan ze opnieuw op zoek naar een nieuwe hartdonor. Die vinden ze in Madonna, de verminkte, zwangere prostituee uit het riool.
Wanneer de miljardairszoon Hye-Rim omkoopt om uit te zoeken of het hoertje geen familieleden heeft, die roet in het eten zouden kunnen gooien, geraakt zij steeds meer in de ban van Madonna’s leven. Hoe meer ze te weten komt, hoe vastbeslotener ze wordt om diens baby te redden.
Meedogenloze fils à papa
En net daar gaat het mis. Het concept en de maatschappijkritiek die er achter zitten zijn zeker interessant, maar worden veel te veel uitgemolken. Een meedogenloze fils à papa die het ziekenhuis controleert en een onschuldig verpleegstertje dat ertegenin gaat om een arme baby te redden, is net iets te veel van het goede. Je kan je afvragen of dat contrast zo groot moet zijn: de miljardair die er al tien jaar ligt versus Madonna, die zowat het meest miserabele leven dat je je kan voorstellen heeft gehad. En dan nog eens zwanger is ook.
Madonna daagt ethisch veel te weinig uit. De karakters en het verhaal zijn veel te zwart-wit, of zeg maar grauw-steriel, naar het constante contrasterende kleurgebruik van Madonna’s verleden en het ziekenhuis. Omdat ze de kijker veel te veel inlepelt wat hij moet denken, schiet Shin Su-wons maatschappijkritiek haar doel voorbij.
Onrealistisch slot
Ook krijgt deze film, die evolueert van lichtelijk angstaanjagend naar erg hard, een onrealistisch einde. De onnodige hallucinaties, de uiteindelijke afloop en het feit dat Hye-Rim zelf ook in het reine met haar verleden tracht te komen, zijn té. Shin Su-won begon goed, kaartte terecht een interessant thema aan, maar werkte Madonna te ongenuanceerd uit. Helaas.
© 2015 – StampMedia/Mediaraven - Louise Willocx
