Op 11 november vierden we in België de dag van de vrouw. Jammer genoeg moesten de dames die dag delen met een nationale feestdag. Wij van Versiety Media vinden dat vrouwen beter verdienen dan een halve feestdag. Wij willen hen positief onder de aandacht brengen, en meer dan één keer per jaar. Vandaar dat we elke maand een dame in de kijker willen zetten. Onze ‘straffe madam’ van de maand is de 19-jarige, getalenteerde dichteres Sefora Sam uit Antwerpen (Kiel). Zij brengt in eigen beheer haar eerste dichtbundel uit. Wij waren benieuwd naar haar verhaal.
Jong, creatief, ambitieus, zo zouden wij jou omschrijven. Hoe zie jij jezelf?
Ik noem mezelf een poet. Ik zeg het omdat ik overtuigd ben dat ik het ben. Alles rondom mij is poetry. Naast mijn schrijfwerk, ben ik ook studente Communicatiewetenschappen aan de Universiteit Antwerpen. Mijn studies zijn voor mij ook enorm belangrijk. Ik overweeg wel om later poëzie met communicatie te combineren, ook al weet ik nog niet hoe ik het zal aanpakken.
Hoe ben je begonnen met poëzie te schrijven?
Het is altijd de enige manier geweest om mijn gevoelens en observaties te uiten, om mijn eigen levenverhaal door te nemen. Daarnaast ben ik iemand die over het algemeen gewoon heel veel schrijft. Dat is al een tijd zo. Zoals je uit het boek kunt merken, dateert het vroegste gedicht van 2012. Ik was toen dus 15 jaar oud.
Hoe ben je tot het idee gekomen om jouw gedichten effectief in een boek te bundelen?
Zoals ik al zei, ben ik vroeg begonnen met het schrijven van gedichten. Op een gegeven moment had ik best veel materiaal. Ik heb alles opgegraven en ben mij gaan verdiepen in mijn gedichten. Op een bepaald moment werd het mij duidelijk dat genoeg teksten had om die gedichten in een boek te bundelen. Vandaar ook de titel “ The Thrill Of Victory”.
Vertel eens wat meer over die titel.
“The Thrill Of Victory” vat eigenlijk samen hoe ik doorheen de tijd levensgebeurtenissen heb verwerkt. I got over myself. Ik heb veel meegemaakt, vooral in mijn kindertijd. Ik ben grotendeels omringd geweest door verdriet. Die periode heeft mij gedefinieerd, maar ik wil uitbreken uit dat verdriet. I just wanna be happy and free. Ik wil niet voor iedereen spreken, maar ik ben overtuigd dat je van jouw dieptepunten iets moois kunt maken. Je beseft het meer en meer naarmate de tijd vordert. Het is dan aan jezelf om uit te vissen hoe je van die zwaktes een sterkte maakt. Eens je erin slaagt om dat te verwezenlijken, dan heb je dat gevoel van succes.
Waarom heb je gekozen om de titels van de hoofdstukken in het Latijn te benoemen?
Ik heb Latijn-Moderne Talen gevolgd in het middelbaar, op ‘de Dames’ in ’t Stad. Bij het vak Latijn, heb ik veel over poëzie, beeldspraak en stijlfiguren geleerd , wat mij heeft aangezet om te schrijven. Ik heb altijd geprobeerd het Latijn niet oppervlakkig te benaderen. Ondanks het feit dat het Latijn een dode taal is, heeft het de schrijver in mij tot leven gewekt.
In het boek zijn er alleen gedichten in het Engels, het Frans en zélfs in het Lingala (Nvdr: Een taal die gesproken is in DR Congo, Republiek van Congo, Angola, Gabon en CAR). Maar waarom niet in het Nederlands?
Ik heb eerlijk gezegd maar één gedicht in het Nederlands geschreven. Lingala en Frans zijn de talen waarin in ben opgevoed. Engels heb ik op mezelf geleerd, vanaf mijn 8 jaar. Ik heb vanaf het begin altijd in het Engels geschreven omdat het voor mij een codetaal was.. Mijn poëzie was eerst van mezelf, voor mezelf. Aanvankelijk was ik overtuigd dat weinig mensen mijn teksten gingen verstaan omwille van de taal, maar eigenlijk kan je enorm veel mensen bereiken in het Engels.
Heb je er ooit bij stil bijgestaan dat sommige mensen zouden denken dat Nederlandstaligen zich gediscrimineerd zouden voelen door die keuze?
Eerlijk gezegd niet. Wie mij en mijn gedichten kent, weet dat dat de taal is die ik gebruik. Ik schrijf betere gedichten in het Engels dan in het Nederlands, waarom zou ik het dan anders aanpakken? Trouwens, ik denk dat er weinig mensen zijn die vandaag de dag geen Engels kunnen.
Hoe komt het dat je, als jonge vrouw, kiest om gedichten te schrijven die over liefdesverdriet, woede, onzekerheid, racisme en zelfs over jouw vaderland (nl. DR Congo) gaan?
Het zijn allemaal dingen die in mijn hoofd zitten. Ik schrijf wat ik denk, wat ik voel. Ik ben iemand die veel nadenkt en die veel observeert. Wat ik soms jammer vind, is dat wanneer ik tegen iemand zeg dat ik gedichten schrijf, dat zij opeens aan liefdesgedichten denken. Poëzie is veel meer dan liefdesgedichten. Ik schrijf poëzie voor de poëzie zelf. Maar ik zal eerlijk zijn: in het begin durfde ik bepaalde zaken niet aan te kaarten, omdat ik niet wist wat de respons zou zijn. Op een gegeven moment besloot ik toch naar buiten te komen met mijn werk en het gedicht ‘Sun-embraced Skin’ naar een platform van dichters te sturen. De respons was heel positief. Toen heb ik de klik gemaakt om mij minder aan te trekken van wat mensen zeiden.
Jouw gedichten hebben een melancholische vibe. Je zorgt ervoor dat lezers zichzelf kunnen terugvinden in jouw woorden. Hoe ben je erin geslaagd?
Om eerlijk te zijn, heb ik me in het begin wel afgevraagd of mensen zichzelf zouden kunnen herkennen in mijn gedichten. Maar volgens mij lukt het omdat ik in de ik-vorm schrijf. Het is natuurlijk wel geweldig om te horen dat de mensen zich ook effectief herkennen in mijn poëzie, dat ik daarin geslaagd ben.
Degenen die jouw boek kopen, krijgen er een speciale omslag bij. Die omslag is gemaakt van African Wax, een Afrikaanse stof. Wat heeft jou ertoe aangezet om dit accessoire aan het boek toe te voegen?
Toen ik de eerste kopie van het boek in handen kreeg, was ik er meteen weg van. Het probleem is dat de cover wit is, waardoor het boek gemakkelijk vuil kan worden. Daarom heb ik gevraagd aan mijn nicht Laurette Nyembo Fatuma, om een omslag voor mij te maken. Zij is immers een naaister. Zo hebben we besloten om een omslag te maken voor de 25 eerste kopers van mijn gedichtenboek. Ik ben echt blij dat zij mij heeft kunnen helpen, want het heeft van mijn boek een soort familieproject gemaakt. Laurette die de omslag heeft gemaakt, mijn andere nicht Jennifer Nyembo Shombe, die alle praktische zaken voor mij regelt…Het is echt geweldig!
Wat zijn jouw plannen voor de toekomst?
Ik heb ideeën, maar die zijn nog vaag. Ik wil mij nu richten op mijn boek en bekijken hoe ik ervoor kan zorgen zodat het meer mensen kan bereiken.
Wat is jouw advies aan onze lezers?
Aangezien dat de rubriek “Straffe Madammen” heet, wil ik aan elke “straffe madam” zeggen die dit leest: dromen komen echt uit als je ervoor gaat. Je hoeft niet superpopulair te zijn om jouw ding te doen. Geloof mij: als je het doet, your heart will be at peace.
© 2016 – Versiety Media / StampMedia – Lieven Miguel Kandolo
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 14/11/201
