Alexandro Yaramis (24) uit Ieper werkt als misdaadjournalist bij de lokale krant Gazet van Antwerpen. Dit weekend is hij te zien in de Canvas-documentaire ‘De zonen van Abraham’ waarin hij met twee vrienden naar de Heilige stad Jeruzalem trekt. “Ook Joden zijn slachtoffer van het conflict in Israël en Palestina."
Drie vrienden – een jood, moslim en christen – trekken in de laatste aflevering van dit seizoen van het tv-programma ‘Vranckx & De Nomaden’ naar Jeruzalem, de bakermat van hun geloof. Houdt hun vriendschap stand in de fascinerende, maar uiterst complexe stad? Het antwoord is vanaf zaterdag te zien in de documentaire ‘De zonen van Abraham’ op Canvas en VRT Max.
Eén van die zonen is Alexandro Yaramis. Hij is journalist, documentairemaker en de Assyrische christen in het verhaal. “Samen met moslim Idries Bensbaho en Jonathan Atzmon, die joods is, trokken we naar Israël en Palestina”, vertelt Yaramis. “Het was een sociaal experiment. In België zijn we goede vrienden, maar we wilden weten of onze vriendschap ook te midden van het conflict stand zou houden.”
“Jeruzalem is een heel belangrijke religieuze plaats voor ons drieën”, weet de Ieperling. “Het is een plek waar constant conflicten heersen. Alles ligt er heel gevoelig. Zeker nu tijdens de ramadan zijn er om de haverklap clashes. (Eerder deze week viel de Israëlische politie de belangrijke Al-Aqsamoskee op de Tempelberg in Jeruzalem binnen, wat de spanningen tussen Israël en Palestijnse moslims andermaal op scherp zet, red.) Dat is al jaren zo.”
Is je blik op Israël, Palestina en de hele situatie ginds veranderd sinds je er ook effectief bent geweest?
Alexandro Yaramis: “De mainstream media berichten over dat conflict op zo’n manier dat je heel snel een kant zal kiezen. In België zijn de meeste mensen pro-Palestina, terwijl – eenmaal je daar bent – je meteen merkt dat het allemaal veel complexer is dan dat. Als je met de locals praat, zal je zien dat er ook veel Joods-Palestijnse vriendschappen en relaties zijn. Er zijn Joden die evengoed slachtoffer zijn van het conflict en er zijn evengoed zaken die mislopen in Palestina en Gaza, waar dan niet over gesproken wordt. Er zijn Joden die protesteren tegen de Israëlische politici en hun beleid. De media reduceren het vaak te snel als Joden versus Palestijnen.”
Van Jeruzalem naar Linkeroever in Antwerpen: je bent sinds kort aan de slag als misdaadverslaggever bij Gazet van Antwerpen. Zijn er parallellen met de buitenlandreportages die je eerder al maakte?
“Vanop de misdaadredactie breng je bijna altijd negatief nieuws. Het is interessant om in contact te staan met bijvoorbeeld de brandweer, politie en het parket. Maar je komt ook vaak oog in oog met slachtoffers en nabestaanden die je moet interviewen. Dat is het moeilijkste aan de job.”
Als er net iets ergs is gebeurd, is een journalist wel de laatste persoon die je aan je voordeur wil, toch?
“Dat snap ik, al proberen we dat altijd te doen met de nodige ernst en met heel veel respect. Langs de andere kant is het voor die mensen soms ook een manier om hun pijn of verdriet uit te spreken en te verwerken. Mensen vinden het belangrijk om hun verhaal kwijt te kunnen aan iemand, ook al is het aan iemand van de krant.”
“Een huilende moeder kan me soms echt raken. Zeker in het buitenland, in de regio’s waar ik naartoe ben gegaan, lijken die moeders vaak op mijn eigen moeder”
“Een rode draad in mijn buitenlandreportages is het perspectief van de ‘gewone’ mensen, vaak de slachtoffers van een internationaal conflict. Een conflict begrijp je pas echt wanneer je met de slachtoffers ervan praat. Wat me soms echt raakt, is een huilende moeder die voor me staat. Zeker in het buitenland, in de regio’s waar ik naartoe ben gegaan, lijken die moeders vaak op mijn eigen moeder. Dan komt dat des te harder binnen.”
Je hebt al op jonge leeftijd veel ervaring opgedaan en mooie dingen mogen doen. Wat staat er nog op je bucket list?
“Ik zou graag nog naar Irak en Syrië willen gaan. Terrorisme heb ik altijd iets intrigerend gevonden. Ook dan zou ik me vooral focussen op de plaatselijke bevolking, de eerste slachtoffers van al die terroristen. Als je iets echt wil begrijpen, volstaat het niet om rapporten te lezen. Dan moet je ter plaatse gaan.”
Tot slot: in hoeverre heeft je opleiding journalistiek jou geholpen om carrière te maken in de media?
“Dat is moeilijk te zeggen, want ik heb de opleiding niet afgemaakt. (lacht) Ik ben al vaak afgewezen voor een functie of voor kansen in de journalistiek. Is dat dan omdat ik geen diploma heb? Geen idee. De ironie wil dat ik één van de weinigen van mijn jaar ben die nu wel in de media actief is. Dat geldt lang niet voor al mijn ex-medestudenten. Ik ben dus het bewijs dat het mogelijk is, al besef ik ook dat het eerder uitzonderlijk is. Ik heb veel te danken aan enkele mensen die in mij geloofden. Ik droom al van mijn tienerjaren van een job in de journalistiek en ben er altijd volop voor gegaan.”
‘De zonen van Abraham’, zaterdag om 20.10 uur op Canvas en nadien online op VRT Max.
Alexandro Yaramis geeft op woensdag 12 april een sessie bij StampMedia over misdaadverslaggeving. Jongeren tot en met 26 jaar kunnen deelnemen en van hem te weten komen hoe een misdaadjournalist te werk gaat: wie zijn je aanspreekpunten als er iets gebeurt, hoe spreek je met slachtoffers, hoe blijf je ethisch en deontologisch correct? Yaramis leert de jongeren alle kneepjes van het vak. Meer info hier.
Dit artikel werd gepubliceerd door Antwerps Persbureau op 08/04/2023.
