Op 23 december vond in de Antwerpse Kammenstraat een toneelvoorstelling plaats over het leven van Sint Damiaan, gespeeld door jongeren van de Sint Egidius gemeenschap. Die jongeren organiseerden nadien ook een feestmaal inclusief kerstgeschenken om kansarme kindjes een gezellig kerstfeest te gunnen.
Audioreportage
De 'domme' reporters Sven Pichal, Nick Lodewyckx en Kamal Kharmach trokken naar het feest om reacties te sprokkelen bij de kinderen en de jongeren.
Wanneer feestlichtjes branden en mensen onder hun boom de kerstavond plannen zijn er in dezelfde stad jonge kindjes met minder fraaie vooruitzichten. Enkele jongeren van de ‘school van vrede,’ organiseerden een kerstfeest voor kansarme kinderen. School van vrede is een organisatie met jongeren die zich inzetten om hen te helpen met hun huiswerk.
Het mogen geen clochards worden
“We begonnen met een toneelstuk over het leven van Sint Damiaan gespeeld door ons. Daarna deelden we cadeautjes uit aan die kindjes tijdens een cakebuffet ,” zegt Yassine Al Machouki. (17) “ Mijn neef en ik zijn als vrijwilligers begonnen omdat de mensen hier ons ongelooflijk tof en gezellig leken. Pas later zagen we dat wij die kinderen echt van straat kunnen halen. De mogelijkheid om hen te helpen naar een betere toekomst, dat is wat me echt over de streep heeft getrokken om me voor hen te engageren. Ik wil niet dat die kinderen clochards worden.” Ismail (15), neef van Yassine, voegt daar niet zonder trots aan toe: “Wij kunnen daar een grote rol in spelen.”
Mama weet niet veel van rekenen
Peter Wieërs (36) is de coördinator van de jongeren- en kinderwerking.Hij legt uit dat de jongeren de kinderen elke zaterdag met hun huiswerk helpen. “Dat zijn kinderen waarvan de ouders geen Nederlands kunnen of dingen zoals wiskunde gewoon niet begrijpen.” Junior Mikelon (10) is één van die kinderen: “Toen de begeleiders van School van Vrede me kwamen vragen of ik mee kwam doen, vonden mijn ouders dat niet leuk want zij werken allebei en ik moest steeds op mijn kleine zus passen. Pas toen mama ander werk vond, had ze wat meer tijd voor mijn zusje en nu kan ik zaterdag wel naar de School van Vrede komen. Mijn mama weet niet veel van rekenen dus kan ze mij niet goed helpen. Zij wel.”
Vertrouwen moet men verdienen
“De meeste ouders staan in het begin weigerachtig t.o.v. de jongeren,” legt Amra Dorjbayar uit, sociologie student. “Wij gaan soms op bezoek bij de kinderen om hen op te halen of gewoon om hun leefomstandigheden te bekijken. Dat helpt om hen beter te begrijpen. Sommige ouders vinden dat raar. Ondanks dat wantrouwen beseffen ze na een tijd dat wat wij doen in het belang van het kind is. Dan worden de ouders meer partners dan tegenstribbelaars.” .
Begeleiding wordt steeds belangrijker
Volgens Amra is er steeds meer nood aan zulke initiatieven: “Vorig jaar zaten we in Stuivenberg met 40 jongeren, dit jaar zijn het er 68. Het groeit dus echt wel.” Een ouder duidt het fenomeen: “Steeds meer mensen leven onder de armoedegrens en omdat zulke ouders meestal veel kinderen hebben kunnen ze onmogelijk evenveel aandacht besteden aan iedereen. Dus hebben ze anderen nodig die helpen bij huiswerk.
Mijn tijd hier is beter besteedt dan voor de TV
Amra heeft binnenkort examens: "Niemand studeert 24 uur op 24, iedereen doet wel eens iets anders dan studeren. In plaats van tv te kijken, besteed ik die 2 uurtjes aan de School van Vrede. De glimlach die ik van die kindjes terugkrijg is onbetaalbaar." Laura (17) denkt daar hetzelfde over. "Hier op School van Vrede heb ik geleerd prioriteiten te stellen. Dit is een meerwaarde voor mezelf en al mijn vrienden doen het ook. We lachen, praten en studeren tegelijk. De School van Vrede maakt van mij een beter mens..."
© 2009 - StampMedia - Tekst: Kamal Kharmach, audio: Sven Pichal, Nick Lodewyckx en Kamal Kharmach, foto: Gilles Leyssens
Dit artikel werd gepubliceerd door AntwerpenLokaal.be op 24/12/2009
Dit artikel werd gepubliceerd door EZPress op 24/12/2009
