Ik ben B., 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen. In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen als ontdekker en avonturier.
Eten tot je barst
Vandaag wisselen we onze terreinwagen voor een mooie BMW, een auto die je niet veel tegenkomt in dit land. Dit omdat we een afspraak hebben met de verantwoordelijke van buitenlandse zaken voor het grondgebied van PUK. Iraaks Koerdistan wordt bestuurd door twee partijen. Langs de ene kant heb je PUK (Patriotic Union of Kurdistan) en langs de andere kant heb je KDP (Kurdistan Democratic Party),ook wel het groene en het gele deel genoemd.
De persoon waarmee we een afspraak hebben, heeft zijn bureau in Sulaymania. Zijn naam is Abdul Razaq Fayli en hij is een oude vriend van mijn vader en tevens zijn baas. Mijn vader is vertegenwoordiger van PUK in België. Ik mag erbij zijn terwijl hij vergadert met Razaq en andere vertegenwoordigers. De vergadering vindt plaats in zijn bureau en bij de ontmoeting staat hij erop om samen met mij op de foto te gaan. Het is voor mij een grote eer dat deze belangrijke persoon aandringt om een foto te laten nemen met mij. De vergadering zelf is voor mij vrij saai aangezien ik de taal niet genoeg versta om te begrijpen waar ze het over hebben.
Op restaurant gaan
Na de vergadering staat Razaq erop dat we samen met hem op restaurant gaan. We hebben normaal nog een ontmoeting met een vriend in Arbil, maar deze uitnodiging kan mijn vader niet afslaan. We gaan naar een chique restaurant op een kwartiertje rijden van het bureau. We beginnen met een voorgerecht van salade, dat werd geserveerd in twee grote borden.
Ik voel mij van het begin schuldig door de rijkelijke hoeveelheid eten die geserveerd wordt. Ik ben tot nu toe gewend bescheiden te eten en ik kan niet stoppen met aan mijn tante te denken die met haar familie zeer simpele, maar heel lekkere gerechten eet en in een arme wijk van Kirkuk leeft.
Chaotisch verkeer
's Avonds hebben we een afspraak in Arbil, dat door de Koerden ook wel Hawler genoemd wordt. Die stad ligt op twee uur rijden van Sulaymania. We moeten jammer genoeg in het donker rijden. Het verkeer in Koerdistan is het meest chaotische verkeer dat ik ooit gezien heb! Mensen rijden als gekken en houden geen rekening met andere automobilisten.
Het probleem is dat je geen verzekering hebt voor je auto.Als je iemand aanrijdt moet je betalen. Met al die waaghalzen op de weg is het heel stresserend om hier rond te rijden. Het gebeurt regelmatig dat iemand uit frustratie een ander in elkaar slaat of zelfs doodschiet, zoals een vriend van mijn vader een tijdje geleden gedaan heeft. Hij is niet berecht maar heeft zijn schuld betaald in geld en is vrijuit gegaan. De reden van deze agressie lijkt te liggen in het feit dat mensen jarenlang in een toestand van ontbering en vernedering hebben moeten leven, terwijl er nu een gebrek aan normen geldt en er een vrijheid is ze voordien niet hadden. Er zijn duizenden psychologen nodig om de diepgewortelde problemen van dit volk op te lossen.
© 2014 – StampMedia – B.M.
Dit artikel werd gepubliceerd door MO* - online op 04/04/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 05/04/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Kif Kif op 05/04/2014
