Hanan, 22 jaar oud, studeert bijna af als communicatiewetenschapper. Deze zomer verbleef ze drie weken in Marokko, waar ze schreef over de ervaring om als Marokkaanse Belg op vakantie te gaan naar het land waar haar ouders geboren zijn. Vijfde stop: Chefchaouen.
Na een wandeling door deze blauwe straten, neem ik in Chefchaouen een kijkje bij Ras el Maa, een bron aan de rand van de stad. Ik wurm mij tussen mensen die er hun kleren wassen en de kinderen die er spelen, om een glas te drinken van het (volgens mijn ouders) lekkerste water van Marokko.
Wandelen door Chefchaouen geeft je het gevoel in een sprookje beland te zijn. Een blauw sprookje weliswaar. De blauw-witte huizen lijken allemaal op elkaar, net als de smalle straatjes. De inwoners glimlachen en knikken steeds beleefd in onze richting. ‘De inwoners van Chefchaouen staan bekend om hun goedheid en vrijgevigheid.’, licht mijn vader toe. Net zoals bij elke Marokkaanse stad zijn er bepaalde vooroordelen over de inwoners ervan. En mijn vader kent ze allemaal. Ik neem dit meestal met een korreltje zout, ik ben in Marokko al een aantal keer positief (maar ook negatief) verrast geweest.
Ras El Maa
Nadat ik enkele souvenirtjes gekocht heb, breng ik een bezoek aan Ras El Maa. Het water hier wordt ten volle benut. Sommigen staan er tapijten, kleding en dekens te wassen. Anderen staan aan te schuiven om een beker water te drinken of om hun flessen te vullen. En ik moet zeggen dat het echt wel het wachten waard is. Een glas van dit ijskoude water liet me helemaal vergeten dat het meer dan 30 graden is.
Wanneer we een uur later terugkeren naar de auto, haast een verkoper waar ik eerder souvenirtjes van gekocht had zich in mijn riching. ‘Je hebt mij daarnet teveel geld gegeven’, lacht hij en legt een muntstuk van vijf dirham in mijn hand. Vijf dirham, dat is ongeveer vijftig eurocent. Of 5 Marokkaanse broden. Ik kijk vol verbazing naar dit symbool van eerlijkheid en mijn vader met een brede glimlach. ‘Ik zei het je toch?’
© 2014 – StampMedia – Hanan Challouki
