In Zaal Zirkus in Antwerpen ontsnapte op 2 december een groep jongeren aan hun dagelijkse realiteit met de super eerlijke theatervoorstelling Caminos. Jong maar door omstandigheden volwassen genoeg vragen ze zich af: “Ik kan alle kanten uit, maar toch geraak ik niet vooruit. Hoe komt dat? Waarom?”
Caminos is Spaans voor wegen. Deze sociaal artistieke voorstelling toont dat de vele wegen in het leven niet voor iedereen even gemakkelijk bewandeld worden. Caminos wordt gemaakt door jongeren tussen 8 en 18 uit de Don Boscotehuizen in Vremde, Lier en Mortsel. Het zijn jongeren met een sociaal risicovolle achtergrond, die meestal vanwege moeilijke familiesituaties niet de kans hebben om zoiets te doen.
Paden
Deze theatervoorstelling is het derde project van het gezelschap Moeder Eik, opgericht door twee gedreven dames, Saar Fivez en Marianne Cap. Bij deze jongeren hadden Marianne en Saar het gevoel dat zij door hun achtergrond bepaalde keuzes niet kunnen maken en aantal paden niet kunnen bewandelen. Deze voorstelling is deels een weerspiegeling van hun situaties. Je hebt in je leven ongelofelijk veel keuzes die je moet maken en die leiden naar verschillende levens. Welke paden en welke wegen zijn voor jou interessant en hoe en wat kies je dan?
Met deze voorstelling geeft Moeder Eik een stem aan die jongeren, die volgens hen, net als alle andere leeftijdsgenoten ook iets willen maken van hun leven en alle kansen moeten krijgen om gelukkig te worden of te zijn.
Schone lei
Interessant genoeg kennen Marianne en Saar de achtergrond van de jongens niet. “We weten niet hoe hun situatie thuis is. Dat is een bewuste keuze. We willen dat niet weten omdat we anders op een bepaalde manier gaan kijken. Bij ons zijn ze met een schone lei begonnen. Voor hen was het ook verfrissend. We zijn zelf naar de tehuizen gegaan en hebben gevraagd wie wil meedoen. Geen audities, alleen enthousiasme was een voorwaarde om mee te doen. We hadden gewoon veertien jongens en meisjes en we gingen een voorstelling maken”, zegt Saar.
De voorstelling is eigenlijk gebaseerd op gesprekken en teksten en muziek die van de jongeren komen. “Ze hebben ons veel materiaal gegeven en we hebben dat in een structuur gegoten en zodoende hun visie naar een theatervoorstelling vertaald”, vertelde Marianne.
Super eerlijk
“Een heel authentieke en super eerlijke voorstelling”, luidt meestal het commentaar van het publiek. Steven (26) beschrijft het als “een speelse mengeling van enerzijds de harde lessen van het leven en anderzijds de humor en pijn van het volwassen worden.
In een bepaalde scène worden ze allemaal gelabeld zoals bij het leger. Dit staat symbool voor de hedendaagse maatschappij die dat doet: “Ha, Don Bosco, Don Bosco, een nummertje geven en volgende! Maar kort nadien stellen ze een vraag met hun rapnummer: Don’t you think you know anything about me?” Ze durven het publiek aanspreken. Ze vragen om vriendschap en delen hun rare gewoonten, zoals het kloppen op de wc-deur wanneer zeker niemand thuis is. Volgens hen moet iedereen tenminste één rare gewoonte hebben, anders ben je raar. Het mooie was dat ze toen echt worden gehoord. De aandachtige stilte van alle aanwezigen bevestigen dat.
Moeder Eik
De mens is voortdurend op zoek naar iets waarmee hij zich bemoeien kan. Op zoek naar zingeving. Zo ook de twee jonge, gedreven juffrouwen Saar en Marianne Cap. Ze lieten zich inspireren om in 2012 hun eigen theatergezelschap Moeder Eik op te richtten. “We hebben ooit tegen elkaar gezegd dat we een gezelschap wilden oprichten. Het is eigenlijk geboren op een zolderkamer in Leuven uit een mop. We zongen toen ons liedje: “Ik ben een Eik, ik ben Moeder Eik”, vertellen Saar en Marianne met enige nostalgie.
Moeder Eik betekent letterlijk een boom. Maar voor Saar en Marianne is dat niet alleen een gewone boom. “Het is een heel hoge boom die soms veel wind vangt, een boom die met zijn wortels onze voeten stevig op de grond zet en waarvan de vele takken branden van nieuwsgierigheid. Je kunt die boom ook opklimmen. We nemen geen blad voor de mond”, sluit Marianne lachend af.
© 2014 – StampMedia – Alisa Nadezhkina
Dit artikel werd gepubliceerd door Apen.be op 13/12/2014
