Cartooniste Christina De Witte alias Chrostin werd van de ene dag op de andere huiscartooniste bij ‘Flair’. Ruim vijf jaar later schuwt ze grote thema’s als racisme en klimaatverandering niet in haar cartoons. “Alles wat ik doe, valt te herleiden tot politiek.”
“Op 31 oktober 2015 trok mijn cartoonfiguurtje Chrostin de wijde wereld in, omdat ik toen de ‘Flair Online Talent Award’ won en daar van de ene dag op de andere hun huiscartooniste werd. Ik was negentien, en kon mezelf plots professioneel tekenaar noemen. Toen gingen mijn cartoons meestal over luchtigere thema’s. Ik tekende vanuit het principe: ‘Alles moet grappig zijn’.”
Vandaag brengt Christina even goed racisme, seksisme of klimaatverandering onder de aandacht in haar cartoons. Die evolutie ging voor haar heel natuurlijk. “Ik besefte dat heel mijn bestaan, mijn gedachtengoed, en alles wat ik doe, te herleiden valt tot politiek. Dat deel van mezelf kon ik niet langer negeren, want ik wist dat het mezelf als illustrator kon blokkeren. Tegelijkertijd wil ik ook geen echokamer van negativiteit worden, want ik vind niet de hele wereld slecht. Ik doe mijn best om optimistisch realistisch te zijn, en dat verwerk ik ook in mijn comics. Hoe de wereld er ook uitziet, mijn kwinkslag zal altijd hoopvol zijn.”
In 2018 bracht De Witte ‘The Ultimate Survival Guide to Being a Girl’ uit, een geïllustreerde gids waarin ze het leven van een jonge, puberende vrouw beschrijft. “In een ideale wereld heeft niemand daar een gids voor nodig. Maar daar leven we nu eenmaal niet in, en mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet gelijk. Ligt dat aan u en mij? Nee. Gaat dat binnen dit en tien jaar anders zijn? Wie weet, ik weet dat alleszins niet. Maar ik weet wel dat ik tien jaar geleden nood had aan zo’n gids. De boeken die ik kon lezen gingen vooral over groeispurten en acne. Maar wat kon mij dat toen schelen? Vertel mij liever hoe ik moet omgaan met een break-up, wat ik moet doen als het niet meer klikt met mijn beste vriendin, of zelfs hoe ik moet solliciteren voor een eerste studentenjob.”
Het is the school of life waar zowat iedereen moet doorgaan, maar bij ons komt daar dat laagje ‘vrouw zijn’ nog eens bovenop. We vertrekken met vijf stappen achterstand aan de start van de sprint. “Ik wil dat die achterstand zo veel mogelijk verkleint. De puberteit dient ervoor om alles te ontdekken, maar er waren ook dingen die ik van tevoren al had willen weten. In combinatie met anekdotes en comics probeer ik zulke dingen nu mee te geven zonder te belerend te zijn of met de vinger te wijzen naar anderen. Feminisme, gelijkheid, hoe je je vrienden en familie kan steunen… Maar: at the end of the day it’s just you.
‘Alles wat niet aan de klassieke mannelijke normen voldoet, wordt gezien als minder goed of te raar. En ze moeten zich daar over zetten.’
De cartoonwereld blijft een overwegend mannelijke en overwegend witte wereld, aldus De Witte. “Ik pas niet binnen het plaatje van de klassieke cartoonist. Daarbij komt ook dat ik nog redelijk jong ben, en de rest in het wereldje overwegend ouder. In dat opzicht hebben ze ook al hun stempel kunnen drukken op de Vlaamse stripwereld. Maar als je kijkt naar een populariteitspoll waarbij elk jaar een beste tekenaar wordt gekozen, zoals die van ‘Humo’, sta ik daar wel al verschillende jaren in de top tien. Dat gaat puur om populariteit en je verdient daar niets mee, maar ik vind het wel enorm belangrijk dat de drie vrouwen die er in opgenomen zijn er ook blijven staan (Eva Mouton en Niet Nu Laura, red.).
Ik ben daarbinnen trouwens nog de enige van kleur. Zo kunnen we duidelijk maken dat het er niet toe doet hoe je je identificeert. Je moet je niet aanpassen aan het stereotiepe beeld van dé succesvolle, cisgender (wanneer het geslacht dat je toegewezen krijgt bij je geboorte overeenkomt met je genderidentiteit, (Cavaria, sd) ) hetero blanke man. Alle taboes moeten worden doorbroken met zo’n lijst, dus moeten we daar vooral in blijven staan.”
Tuurlijk botst Christina nog op vooroordelen en kritiek. Dat haar ‘vrouwelijke’ tekeningen te emotioneel en niet politiek getint genoeg zijn bijvoorbeeld. “Maar moet dat?”, vraag ze zich af. “Ik wist niet dat er een wet bestond rond cartoons maken? Ik merk dat anderen mij daardoor zwaar onderschatten. Mensen binnen de media, maar ook binnen het werkveld zelf, waar een paar cartoonisten zonder gêne vrouwen aanvallen door de manier waarop ze te werk gaan. Terwijl dat bij mannen nooit gebeurt. Alles wat niet aan hun normen voldoet, wordt gezien als minder goed of te raar. En ze moeten zich daar leren over zetten.”
