De treinrit van Nouadhibou naar Zouerat in Mauritania wordt wel eens de gevaarlijkste ter wereld genoemd. De grootste reden daarvoor is omdat de tocht je bijna 18 uur dwars door de Sahara neemt in een schokkende goederentrein. Wie in de omgekeerde richting meelift, krijgt een berg ijzererts als medepassagier zodat je bij je eindhalte meteen als roetpiet in een optocht van Sinterklaas kan meestappen. Waarom dan toch overwegen eens een ritje mee te maken? Onze reporter Joran M.C. Simoens klom mee aan boord en legt het je graag uit.
Wanneer je research over de Saharatrein doet, stoot je op veel Youtubevideo’s die inzoomen op alle gevaren die zo’n tocht inhoudt. De belangrijkste: het is overdag ontzettend heet en ’s nachts kan het vriezen. Bij veel wind waait er een constante zandstorm en moet je jezelf en je rugzakken volledig bedekken. Onderweg zijn er regelmatig harde schokken door het barre terrein. Als je net op zo’n moment op de kant van de laadbak zit om het uitzicht te bewonderen, vlieg je eraf en blijf je achter in het midden van de woestijn.
Levensgevaarlijk dus. Alleen zijn het allemaal risico’s die je perfect kunt counteren met een goede voorbereiding. Als je de Grand Canyon wil bekijken, is er ook het risico dat je naar beneden sukkelt. Niet te dicht komen, dus. Zo is het ook bij de Saharatrein: kleed je overdag fris en neem een dikke trui en slaapzak mee. Schaf je een volledige ‘boubou’ (een traditioneel Mauritaans gewaad red.) aan, samen met een goeie zonnebril die je tegen de zon en zand beschermt. En vooral: blijf weg van de rand van de laadbakken. Hoe meer naar achteren je zit, hoe langer je de schokken zal horen naderen, wat je tenminste even tijd geeft om je te bracen en schrap te zetten om de schok op te vangen.
Eenmaal je vertrekt, een eindeloze leegte tegemoet rijdt en ’s nachts in een woekerende zandstorm vallende sterren meemaakt, kon de rit niet lang genoeg duren
Ondanks alle voorbereidingen zal een avontuur als dit nog altijd veel mensen als een zonneslag overkomen. Waarom zou je het risico überhaupt nemen? Persoonlijk hebben we het ons ook afgevraagd toen we eenmaal in een zandbak stonden te wachten op de trein. Maar eenmaal je vertrekt, een eindeloze leegte tegemoet rijdt en ’s nachts in een woekerende zandstorm vallende sterren meemaakt, kon de rit niet lang genoeg duren.
Het grote avontuurlijke aan de rit is net de afwezigheid van alle organisatie. Het is op eigen risico, chaotisch, ongecontroleerd. Het treinstation in Nouadibou is desolaat, niemand weet wanneer de trein precies komt. Je wacht er drie, vier uur, soms langer. De tijd staat er stil terwijl je Mauritaanse thee drinkt met de andere wachtenden en ondertussen woordjes Arabisch oefent. Als het onderweg misloopt ben je enkel op jezelf aangewezen: val je zonder eten omdat het vol zand zit, of krijgen je darmen een grondverzakking, dan is het overleven tot de ochtendzon doordringt.
Binnen tien jaar is de Sahara trein misschien geen avontuur meer, maar een experience. En wordt er naast het treinstation in Nouadhibou een toeristendorp gebouwd. En krijgt de trein alle ingebouwde veiligheidsmechanismen en gezondheidspersoneel aan boord. Misschien is het dan zelfs niet meer nodig ijzererts ermee te vervoeren omdat het aantal passagiers veel meer opbrengt.
De Sahara-trein is een tocht van waanzin. Dat krijg je nooit aan iedereen uitgelegd, en misschien gelukkig maar. Niemand trekt op avontuur om in de file te gaan staan. Anders zou de hele schoonheid van deze trein langzaam uitdoven.
