Junior Journalist is de grootste schrijfwedstrijd voor jongeren uit Vlaanderen en Brussel en wordt jaarlijks georganiseerd door het Davidsfonds. Tijdens de editie 2022-2023 was het thema ‘#trots, #lokalehelden’. Yasmine Bekkali van het GO! Lyceum Aalst werd de winnende laureaat in reeks 4: derde graad secundair onderwijs.
Hoop is iets dat iedereen nodig heeft om door het leven te gaan. Mijn held zei altijd: “We houden hoop en aan alles komt een einde.” Had mijn held maar geweten hoe woorden ook realiteit kunnen worden. Een eind kan gezien worden als het begin van iets anders, maar soms is het einde gewoonweg een einde. Tot de dag van vandaag blijven hoop en een einde een verband hebben met elkaar, want dat is het verhaal van mijn trotse lokale held.
Met een knagende pijn iedere ochtend opstaan. Tegenwerkende deeltjes in het lichaam. Deze noemen we de antihelden. Ze kruipen doorheen mijn held haar lichaam iedere dag en proberen te winnen. Iedere dag opnieuw vecht ze tegen deze pijn. Deze antihelden onder ogen komen. Alleen daarvoor kunnen we haar een held noemen, maar het gaat dieper dan dat.
Iedere dag opstaan om voor me te zorgen. Ervoor zorgen dat iedereen het goed heeft. Met een glimlach rondlopen en mijn voorhoofd kussen. Iedereen bellen om te vragen hoe hun dag is. Moedige woorden toespreken en naar de mensen toegaan die haar nodig hadden. Zeggen dat alles goed komt en dat we moeten blijven doorgaan, dat zeggen helden altijd.
“Het is niet het einde van de wereld”, zegt ze dan. Natuurlijk is het niet het einde van de wereld, al voelde het soms wel zo. Het voelde zo, omdat ik zag hoe ze iedere dag vocht. Tegen de kleine antihelden die probeerden van haar te winnen. Hoe ze iedere dag wat langzamer begon te stappen. Wanneer we erover spraken had ze een glimlach op haar gezicht en zei ze altijd dat het een geschenk was. Een geschenk om te tonen hoe ze hiermee kon leven. Hoe ze deze antihelden kon overwinnen. Hoewel ze iedere dag een beetje meer van haar opaten.
Alles op hun eigen schouders willen dragen en doorzetten. Toch hebben helden hun tijd nodig om weer op te laden
En toch gaf ze mij een rustgevende kus en ging dan in haar bed liggen om te rusten. Helden hebben rust nodig, want morgen moeten ze weer vechten. Een nachtrust vol met tranen en woelen. Hijgen en knijpen tussen de dekens om geen lawaai te maken. Om ons niet bang te maken. Alles op hun eigen schouders willen dragen en doorzetten. Toch hebben helden hun tijd nodig om weer op te laden.
Hoop is een groot woord. Ze toonde me hoe we door het leven moeten met hoop. Dat de pijn die we voelen, ook wanneer die van haar duizend keer sterker was, onze kracht is. Het maakt ons wakker en laat ons doorgaan in het leven. Stralend en grinnikend door het leven gaan wetend dat er een einde komt aan de pijn. Om het volgende hoofdstuk neer te schrijven. Onze dromen waarmaken. Iedere dag zei ze dat met een grijns, maar toch zagen we haar lichaam verzwakken. Maar het licht bleef fel schijnen, verblindend was het.
Iedere dag had ik hoop dat God alle antihelden zou verwoesten en de echte held zou laten schijnen. Iedere dag spraken we terwijl mijn held glimlachte en mijn tranen stroomden. Ze veegde ze af en vroeg me sterk te blijven voor iedereen rondom mij. Zeggend dat er een einde zal komen aan alles, terwijl hoop door haar lichaam vloeide.
De dag dat haar grote mooie ogen sloten en een glimlach aan haar mondhoeken verscheen had ik het begrepen. Wat het woord hoop betekende. Voor ons was het dat de antihelden verdwenen en dat mijn held mocht verder leven. Toch is het anders verlopen, want toen ik de glimlach zag aan haar mondhoeken wist ik dat ze haar einde had gevonden. Geen nieuw hoofdstuk nodig. Alleen haar familieleden aan haar bed, terwijl de engelen haar meenamen naar een plaats waar pijn geen vorm kende. Waar de antihelden niet bestonden. Waar mijn held, en die van zoveel mensen, eindelijk werd beloond voor het vechten.
