Waarschuwing: dit artikel bevat passages over donkere gedachten en automutilatie.
Stromae is back. Dat toonde hij tijdens een Franse nieuwsuitzending waar hij zondag in de tv-studio prompt zijn nieuwe nummer L’enfer bracht. ‘J’suis pas tout seul à être tout seul’ is het begin van een song over eenzaamheid en donkere gedachten. Reporter Igor Bulcke kan erover meepraten.
In oktober ging er een orkaan door mijn relatief rustig leventje. Twee traumatische ervaringen brachten me mentaal naar de afgrond. Paniekaanvallen, eenzaamheid en depressieve gevoelens: van de ene op de andere dag werd ik wakker in een nieuwe realiteit. Nee, het ging niet goed. En ja, dan lijkt er soms nog maar een optie over te blijven.
Het was een koude woensdagavond, ik voelde me weer eens alleen en perspectief om verder te gaan bleef uit. Op dat moment kon ik nog maar één ding denken: laten we die mentale pijn omzetten in fysieke pijn.
Ik stapte naar de keuken en trok de schuif met messen open. “Stop, dit is niet de manier”, hoorde ik een stemmetje zeggen. Alarmbellen gingen af. Dit was inderdaad niet de manier. Ik wou iemand bellen, maar ik probeerde sterk te blijven. Dit is een strijd dat ik zelf moet voeren, dacht ik bij mezelf. Maar helaas namen mijn emoties weer de overhand.
Een paar momenten later stond mijn arm vol snedes en kwam het bloed druppel per druppel eruit. Ik liet het mes vallen, barstte in tranen uit en begon hevig te ademen. De wanhoop kwam steeds dichterbij, maar er kwam ook weer licht aan het einde van de tunnel. Ik moest nu handelen, ik moest nu hulp zoeken. Ik pakte mijn gsm en scrolde door mijn contactenlijst.
Maar wie zou ik nu kunnen bellen? Ik kan de mensen toch niet lastigvallen? Gedrag dat je van een ambitieuze student journalistiek niet zou verwachten. Bellen was dus geen optie. Maar de kreet om hulp werd almaar groter. Ik plaatste dan maar een zwart beeld op mijn Instagram-verhaal. Een signaal waarbij ik genoeg vraagtekens deed rijzen bij enkele vrienden.
Dankzij hen kon ik door het oog van de storm kruipen. Ze hielpen me over de telefoon om het mes weg te leggen, mijn arm te verzorgen en rustig de keuken te verlaten. Het is niet bij die ene keer gebleven, maar ik kon gelukkig altijd op mijn vrienden rekenen om die paniekmomenten aan te pakken.
Ondertussen ben ik uit mijn dal gekropen, maar elke dag is een strijd om die donkere gedachten niet de overhand te laten nemen. Is dit gevecht herkenbaar? Aarzel dan niet om hulp te zoeken. Zoveel mensen zullen voor je klaar staan. Ja, het is achteraf makkelijk praten. Maar geloof me: op een bepaald moment komt het echt goed.
Wie vragen heeft over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op de website www.zelfmoord1813.be.
