Zeventien jaar geleden – voordat ze een gezin zouden stichten – stapten Herman en Candelaria Zapp in Argentinië in de auto voor een reis naar Alaska. Maar vier jaar later, aan het einde van die trip, beslisten ze om nog meer van de wereld te zien. Uiteindelijk reisden ze verder met vier kinderen, die elk in een ander werelddeel geboren werden. Nu zijn de Zapps in Europa. Wij interviewden hen in Brussel.
Wat was eigenlijk het plan voor jullie reis?
Herman: “Wel, het plan was om zes maanden te reizen. Maar dat werd vier jaar. Toen het bijna gedaan was zei ik tegen mijn vrouw: ‘Cande, we komen in Alaska! Na drie jaar en negen maanden, zijn we er bijna!’ Maar ze was aan het huilen.”
Candelaria: “Ja, want ik wilde de droom niet stoppen. Het beste van een droom is om ’m te leven. Dus besloten we om verder te gaan. En zo hebben we zeventien jaar lang rond de wereld gereisd.”
Herman: “Het leven gaat over dromen. De reden van ons bestaan is niet om telkens het einde van de maand te halen of om carrière te maken. Je moet voor je liefde en je droom gaan. Ik ontmoette haar toen zij acht was en ik tien. Toen zij veertien was, werden we een koppel. En we droomden hier altijd als van. En nu zijn we helemaal vervuld van het leven. Want we hebben nog een andere droom bereikt: een eigen familie. Dat was de betekenis van onze reis.”
Is er veel verschil tussen alleen reizen of met kinderen?
Herman: “Het is veel beter met kinderen. Véél beter.”
Candelaria: “Want we zien de wereld niet alleen door onze ogen, maar ook door de ogen van onze kinderen. We doen zoveel verschillende dingen, en je ziet alles anders.”
Herman: “Kinderen openen ook deuren. Waar je ook gaat: als familie word je beter ontvangen dan als koppel. Kinderen zijn bijna overal welkom, families zijn erg belangrijk voor veel mensen. Onze kinderen werden een link naar veel prachtige families die we anders niet hadden ontmoet. Ze hadden ook geen minuut zonder plezier, overal kwamen ze andere kinderen tegen. Als je ziet dat je kinderen blij zijn, ben jij dat ook.”
Zijn jullie nu wereldburgers of nog steeds Argentijnen?
Herman: “We zien de wereld als ons huis. We hebben religies gemaakt, we creëerden landen, maar God gaf de hele wereld aan ons, dus we zien de hele wereld als ons huis. We zijn allemaal broers en zussen. Er zijn geen illegale mensen, want we hebben allen het geschenk van de wereld gekregen. En we moeten daarvan genieten. Er zouden geen grenzen moet zijn. Ze zijn een limiet en het is de natuur van de mens om onbegrensd te zijn. Hoe minder grenzen, hoe meer we ontdekken. Wees geen nationalist, maar humanist.”
Hebben jullie vaak problemen gehad met grenzen?
Herman: “Soms werden ons visa geweigerd.”
Candelaria: “Maar eigenlijk hebben we niet veel geleerd over visa en al het papierwerk dat je nodig hebt voor je vertrekt. Als je daar te veel mee bezig bent, dan komen er veel te veel angsten bij. We deden het in elk land langzaamaan, de papieren regelden we wel bij aankomst in een nieuw land.”
Is dit jullie eerste keer in België?
Candelaria: “Ja. Elk land bezoeken we voor de eerste keer. We waren nog nooit in Europa geweest. We zijn heel blij om in België te zijn en het te zien. We krijgen zoveel uitnodigingen om bij familie te overnachten – in Gent, Antwerpen, Brussel. En we zijn ook blij om aan dit autofestival deel te nemen (het interview vond plaats op de Interclassics in Brussel, red.).
Jullie gaan overal met jullie auto.
Herman: “Een huis met wielen. We staan nu stil, maar dat is goed, want we moeten boeken verkopen om wat geld te verdienen (lacht).”
Candelaria: “Zo financieren we onze reis. We hebben geen sponsors, alleen de lokale bevolking. We krijgen heel veel hulp. En via het boek kunnen we onze droom delen, dat is het leuke eraan. We verkopen niet gewoon ons boek, we geven een boodschap aan de mensen: ga voor je droom.”
Reizen jullie nog steeds met dezelfde auto als die waarmee jullie je reis begonnen zijn?
Herman: “Ja, en hij gaat nog steeds even goed. Drie maanden voor we vertrokken, bood iemand me een vintage auto aan. Ik zei: 'Nee, ik ga naar Alaska, ik heb geen auto nodig.' De man zei: 'Wel, misschien ken je iemand die hem wel wil.' Ik ging toch kijken, want was nieuwsgierig. Ik werd op slag verliefd. En telkens als ik mijn hart volg, doe ik het juiste.”
En jullie krijgen alle bagage in één auto?
Herman: “Ja, je hebt niet veel nodig. Alles wat je nodig hebt, is ter plaatse. We hebben de wereld, die is van ons. En telkens een nieuw speeltje aan boord komt, gaat een oud speeltje weg. Heel minimalistisch.”
Is het niet moeilijk om met z’n zessen te reizen?
Candelaria: “(lacht) In de auto is het leuk, hoor. De kinderen hebben hun eigen plaats. Ze moeten nooit wachten om thuis te spelen, want ze hebben hun speelgoed altijd mee. Ze hebben alle tijd om te spelen, te lezen en te studeren. Ze studeren in de auto, op het strand, in de bergen – overal. Ik leer ze alles, ik geef ze les. Iedereen denkt dat we constant in de auto zitten, maar dat doen we niet. Als we drie of vier uur ergens heen rijden, dan blijven we daar voor drie dagen. We genieten ervan en als iedereen klaar is, vertrekken we weer.”
Hebben jullie een lievelingsland?
Herman: “Als ik mijn ogen sluit, dan zie ik geen landen of plaatsen – dan zie ik de gezichten van mensen. Als ik de kans krijg om ergens gratis naartoe te gaan, dan ga ik niet terug voor de Grand Canyon of de Great Barrier Reef, maar kies ik voor specifieke mensen. We hebben 7 miljard mensen om te leren kennen. We zijn zo gezegend.”
Hadden jullie dit alles ooit verwacht?
Herman: “Nee, we dachten nooit dat het leven zo prachtig kon zijn. En ik dacht nooit dat ik zou doen waar ik altijd al van gedroomd had. Het kan misschien onmogelijk lijken, maar als je de wilskracht hebt, kan je alles mogelijk maken.”
Dit artikel werd gepubliceerd door NewsMonkey.be op 10/01/2018
