Antwerpenaar Pascal Braeckman (53), beter bekend als de klankman van Tom Waes, bezocht al 116 landen. Hij studeerde aan het RITCS in Brussel en was enkele jaren technisch directeur van de Antwerpse stadsschouwburg. Nu werkt hij als geluidstechnicus mee aan verschillende producties.
“Het gaat momenteel fantastisch”, begint Braeckman zijn verhaal. “Ik ben weer even in België en ben bezig met een eigen format. Wat dat precies inhoudt, kan ik nog niet zeggen. Daarnaast ben ik bezig met een programma dat de droom vervult van mensen die dit wegens omstandigheden niet meer zelf kunnen. Zo is er een meisje dat naar Machu Picchu zou gaan, maar net voor die reis haar twee benen verloor. Wij hebben haar dan toch kunnen meenemen naar Peru. Als je aan een dergelijk project kan meewerken, geeft dat enorm veel voldoening.”
Had u ooit verwacht dat u zulke dingen zou mogen doen?
“Eigenlijk niet. Aan het RITCS studeerde ik wel klank en licht, maar ik deed er nadien niet veel mee. Uiteindelijk rolde ik via een kennis in het wereldje. Ik heb lang samengewerkt met Clouseau. Daarna was ik enkele jaren technisch directeur van de Stadsschouwburg Antwerpen om meer thuis te zijn, maar daar ben ik mee gestopt. Het maakte me niet gelukkig.”
Ondertussen heeft u al erg veel gereisd.
“Dat klopt. De grote rijkdom van dat reizen is dat je ervaringen en dingen van overal meeneemt. Ik kijk er in België steeds van op hoe de mensen zich druk maken over niets. In andere landen, zoals Bangladesh, hebben ze heel weinig. Dan kan ik hier ook gelukkig zijn met kleine dingen (wijst naar zijn bolleke). In België zijn we heel gesloten in vergelijking met Azië en Zuid-Amerika. Iedereen probeert je daar te helpen en zet zijn deur voor je open. Daar kunnen we hier nog wat van leren.”
In welk land was de cultuurschok voor u het grootst?
“In Azië, meer bepaald in Japan. Japanners zijn heel racistisch en kijken neer op westerlingen. Bovendien spreken ze enkel Japans, Engels kennen ze daar niet. Je snapt niets van wat ze zeggen. Hier in België is het natuurlijk ook niet allemaal perfect. Hier zijn ze heel betuttelend. Zo heb je acties als Tournée Minérale. Ik probeer zelf weleens een maand niet te drinken, maar niet als dat moet. Zo’n zaken moeten geen hype zijn, je moet zoiets net voor jezelf doen. Ik heb het er moeilijk mee dat er mij dan regels worden opgelegd: nu mag je geen bier meer drinken want dat is niet gezond. Of Dagen zonder vlees: nog zoiets. Wat is het volgende? Dagen zonder seks? (Lacht)”
Laat ons hopen van niet. Om even terug te gaan naar het reizen: dat zal toch vooral hard werken zijn?
“Ja, maar je zit er toch maar. Met Clouseau heb ik bijvoorbeeld ook een Europese tour gedaan, maar dan zie je niets. Enkel zalen en de bus. Met televisiewerk kom je op zoveel plaatsen en ontmoet je veel verschillende mensen. Zo ben ik in varkensslachterijen geweest, heb ik Guy Verhofstadt vier dagen gevolgd, werkte ik mee aan Wauters vs. Waes,…”
Door dat programma werd u bekend na het zogenaamde ‘klankman-in-de-koffer-incident’. Wat vindt u van die bekendheid?
“Ik was misschien zelfs liever helemaal niet bekend geworden. Je kan nergens meer komen zonder dat de mensen je herkennen. Mijn jobaanbiedingen zijn zelfs minder geworden. Als ze tijdens de opnames steeds roepen ‘Hé Pascal!’, is dat heel vervelend voor een klankman. Je krijgt natuurlijk wel erkenning voor wat je doet en dat is aangenaam. Als je hoort van mensen dat jij de reden bent dat ze geluidstechnicus willen worden, dan is dat heel leuk.”
© 2017 – StampMedia – Anne Remy & Malou Vandevorst
