Ook de scheepvaartpolitie tekent aanwezig op de Gentse Feesten. Inspecteurs Tom Strijkers en Christophe Malfliet nemen de boot om te controleren of de wetten ook op het water worden nageleefd. "Als de zon schijnt, is onze job best gezellig.”
Tijdens de Gentse Feesten moet elke boot op de binnenwaters gecontroleerd worden of ze de nodige uitrusting hebben. "De scheepvaart is een klein wereldje", steekt Christophe van wal. "De meeste schippers kennen we. We kunnen er dus ook vriendelijk mee praten."
"Er zijn wel een paar overtredingen, maar geen zware criminele feiten. De mensen zijn ook niet van kwade wil - ze komen gewoon om zich te amuseren. We hebben hier ook een prachtig zicht op de Feesten. Gent is een mooie stad", glimlacht de inspecteur. Zijn collega knikt.
Niet gedronken
De agenten hebben veel bekijks. Een gezin, dat gezellig zit te eten aan de waterkant, vraagt of de agenten hun stout kindje komen arresteren. De kinderen wuiven enthousiast naar de boot. De agenten wuiven vriendelijk terug. "Ik wuif vooral naar de mama's", grapt Christophe.
Een feestganger moet in het zakje blazen. "Neem maar een foto, zodat mijn vrouw kan zien dat ik niet gedronken heb", lacht hij. Een belangrijke bijkomende taak van de scheepvaartpolitie bestaat er evenwel in om de pontons bij Polé Polé te controleren. Die mogen niet te diep in het water zakken, of het hele podium stort in.
Middenin de controle word ik geraakt. Een ijsblokje. Klein bier in vergelijking met wat de Titanic is overkomen, maar de agenten zijn minder gerust. "Normaal beginnen ze niet zo vroeg te gooien", zegt Tom. "Ik heb haar gezien, een vrouw rond de zestig… Ze is weg nu."
Papierwerk
De agenten laten het incident voor wat het was en meren aan bij de kade van de Oude Vismijn om wat papierwerk te doen. "Dit is het grootste deel van de job", zegt Christophe. "Niet erg spannend, ik geef het toe. Moesten politiefilms realistisch zijn, je zou na elke actiescène vijf uur mogen kijken naar een agent die zijn dossier in orde brengt."
Een kleine ondervraging later passeren de agenten opnieuw langs Pole Pole, om de pontons te inspecteren. Een aangeschoten feestenganger gooit een paar ijsblokjes tegen de boot. Tom herkent haar: het is dezelfde vrouw als daarnet.
De inspecteurs besluiten in te grijpen. "Als een iemand begint te gooien, doet de rest snel mee", zegt Christophe. "En het blijft meestal niet bij ijsblokjes. Onze kogelvrije vest beschermt ons niet wanneer we iets naar het hoofd krijgen."
Wanneer we aanmeren, windt de vrouw zich meteen op om de - volgens haar overdreven - reactie. De oevers staan vol festivalgangers, en alle ogen zijn gericht op de boot. Kwade ogen. "Politie, onze vriend!", wordt er getreiterd.
Terwijl Christophe een hartig woordje uitwisselt, vraagt Tom me om achter hem op de uitkijk te staan. "Ze gooien enkel wanneer we niet kijken. Roep als we moeten bukken."
(Foto © Ruben De Keyzer)
Nu wordt duidelijk hoe kwetsbaar de agenten hier zijn. Een klein rubberen bootje, dobberend in een zee van moordende blikken. Welke kant de agenten ook opkijken: in hun rug voelen ze er nog duizend meer. Op zulke momenten wordt het duidelijk waarom de twee zo'n sterke band hebben. De enige persoon die hen liever niet zag zinken, staat naast hen op de boot.
Gevlucht
De shift van Christophe en Tom zit er bijna op. "Je krijgt van dit beroep een dik vel. Op die boot kan je moeilijk ingrijpen wanneer er aan land iets gebeurd. De mensen roepen naar je, gooien naar je, maar tegen de tijd dat we aanmeren zijn ze allang gevlucht”, zucht Christophe.
Het is volgens de twee inspecteurs belangrijk om vriendelijk te blijven en de situaties niet te escaleren, maar: “Als agent is het bijzonder moeilijk om niet cynisch te worden”, vervolgt Christophe.
Vannacht wordt het ongetwijfeld een pak grimmiger. “Hopelijk blijft het kalm, maar naarmate de avond vordert, worden we steeds minder graag gezien”, stelt Christophe. “Ik heb al een fles tegen me gekregen, mijn collega een blik."
Waarom mensen zo graag de boten bekogelen? "Een boot trekt geen smijters aan," zegt Tom. "Maar dit wel." Hij klopt met de vlakke hand op het embleem van de federale politie. Waarom de agenten dan geen helm dragen? "Da's de snelste manier om dingen naar je hoofd te krijgen", antwoordt Tom. "Zoiets daagt uit."
© 2015 – StampMedia / Mediaraven – Ruben De Keyzer
