Drop-outs (1): “Mijn gebrekkige kennis van het Nederlands was een barrière”

Op zijn vijftiende kwam Milad Ghulam (19) met zijn familie uit Afghanistan naar België, op zoek naar een betere toekomst. Zijn moeder werd bedreigd door de Taliban omdat ze als vrouw een leidende positie had. Na een driejarige loopbaan in het Antwerps secundair onderwijs stopte Milad met school. Door zijn taalachterstand was het in het begin moeilijk om de lessen te volgen en vrienden te maken. Uiteindelijk geraakte hij gedemotiveerd en haakte hij af.

Na zijn aankomst in België zat Milad vier maanden in een OKAN-klas (onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers). Normaal gezien zou hij daar twee jaar moeten blijven, maar dat duurde voor Milad te lang. “Ik wou naar de echte middelbare school, zodat ik niet te veel tijd zou verliezen.”

In zijn OKAN-klas raadden de leerkrachten hem aan om naar het BSO of het TSO te gaan, maar dat was niets voor Milad. “Ik werk liever met mijn hoofd dan met mijn handen. Mijn ouders namen me mee naar belgië zodat ik een betere toekomst zou hebben. Ik wou die kans ten volle benutten.”

Steinerschool

Milad klopte bij veel scholen aan, maar kreeg telkens te horen dat zijn Nederlands eerst beter moest. Voor Milad was er haast bij, omdat hij binnenkort te oud zou zijn om nog aan een secundaire opleiding te beginnen. De Steinerschool in Antwerpen gaf hem wel een kans. “Daar werd ik goed begeleid: de leerkrachten kwamen regelmatig checken of ik alles begrepen had, ze herhaalden dingen speciaal voor mij en gaven extra oefeningen. De leerkrachten waren heel lief, maar het was moeilijk om daar echt vrienden te vinden.”

Milad heeft nog altijd contact met die leerkrachten en spreek er ook nog soms mee af. “Ik ben naar hier gekomen om een goede toekomst te hebben. Mijn leerkrachten begrepen mij en wilden me daarbij helpen.”

Met die hulp slaagde Milad in het vijfde middelbaar, maar niet in het zesde. Tijdens dat tweede jaar in het zesde ging hij naar een andere Steinerschool in Lier, in de hoop om daar meer vrienden te vinden. Hoewel hij er wel nieuwe vrienden maakte, kreeg hij er minder steun dan in zijn vorige school. Hij werd niet extra geholpen door de leerkrachten en werd er van hem verwacht dat hij op hetzelfde niveau stond als de rest van de klas.

Cruciale woorden

Les volgen in een taal die hij nog maar net aan het leren was, was moeilijk voor Milad. “Als ik één cruciaal woord niet begreep, kon ik vaak de hele les niet meer mee. Ik had altijd mijn woordenboek op tafel liggen, maar vaak ging het te snel om alles te kunnen opzoeken.”

Bovendien moest hij al meteen Frans leren, en ook daarbij moest hij van nul beginnen. Mede onder druk van zijn ouders keerde Milad terug naar zijn school in Antwerpen. Door het periodesysteem van de Steinerschool had hij nu twee maanden achterstand opgelopen, waardoor Milad zijn motivatie verloor. “Ik had ook het gevoel dat de mensen van mijn klas niet meer met mij wilden praten omdat ik was weggegaan.”

Milad begon te spijbelen. “Ik ging niet meer naar school, bleef in bed liggen, ging fitnessen of sprak af met foute vrienden.” Al snel merkte hij dat dit niet de kant was die hij wou opgaan en trok hij een lijn. Hij wou zijn middelbaar diploma afmaken, maar zijn school vertelde hem dat nu hij meerderjarig was hij niet meer bij hen terecht kon. “Het enige wat ik vroeg was een tweede kans, maar die kreeg ik niet.”

Zijn school raadde hem aan om te beginnen in het Toekomstonderwijs, omdat hij daar nog beter begeleid zou worden. “Maar daar heb ik nog niet zoveel van gemerkt. Niet dat de leerkrachten niet goed zijn, maar om extra begeleiding moet je wel zelf vragen. Hier heb ik wel meer vrienden dan op mijn vorige school.”

Als Milad terugkijkt, heeft hij spijt van hoe de dingen zijn gelopen: “Ik besefte later pas wat ik had gedaan. Als ik niet gespijbeld had, dan was ik gewoon mijn zesde middelbaar afgemaakt en zat ik hier nu niet in het Toekomstonderwijs.”