Dit is een eerlijke brief naar mezelf en iedereen die hem wil lezen. Ik deel met jullie de zoektocht naar de echte ik en hoe ik het evenwicht probeer te vinden tussen een trans persoon te zijn en daarnaast ook moslim.
Een paar maanden geleden ging ik op weekend met een groep mensen die ik nauwelijks kende. We hielden een kennismakingsronde en toen de eerste persoon zichzelf voorstelde, benoemde die hun pronouns. Aan mijn gezicht kon je niets zien - ik behield mijn pokerface - maar binnenin was ik een en al verbazing. Al snel maakten allerlei gedachten en emoties zich meester van mij. Wat bedoelde die? En wat betekende dat voor mij? Aan een razendsnel tempo begon ik na te denken: ik ben toch een vrouw? Of niet? Waarom twijfel ik?
Verwarring
Aan tafel werd het gesprek verder gezet. Een van de deelnemers zei dat die non-binair is. Ik had al van de term gehoord, maar wist eigenlijk niet wat het betekende. De persoon vervolgde en zei: “My pronouns are they/them, of die/hen in het Nederlands”. Wat bedoelde die? Wat was er dat ik niet wist? En waarom intrigeerde dit me zo? Zoveel vragen, zoveel verwarring.
Als ik nerveus ben, ziet de hele wereld dat. Ik kan het niet verbergen: blozen en stotteren en twijfelen zijn de grootste weggevers. Toen het aan mij was om me voor te stellen zei ik - half twijfelend - dat de anderen me mochten aanspreken met zij/haar. De rest van de avond werd super gezellig: ik voelde me omringd met mensen die op mij geleken: people of colour en LGBTQ+. Maar de hele avond spookten er in mijn achterhoofd zoveel vragen en twijfels.
Tot niet zolang geleden was ik ervan overtuigd dat ik een zonde in me draag - een waar ik niet voor gekozen heb.
Religie
Ik weet al sinds mijn zesde dat ik op vrouwen val. Opgroeien met ouders van de eerste generatie Marokkanen in België was dan ook een hele uitdaging. Hoe ouder ik werd, hoe meer plannen ik had. Ik heb altijd gezegd dat ik op mijn achttiende uit huis zou gaan en mijn leven zou leiden zoals ik dat wilde.
Door de jaren heen is mijn religie altijd mijn houvast geweest - zeker de afgelopen jaren. Hoe meer ik erover leer, en hoe meer ik ze ervaar, hoe meer ik ervan hou. Al waren er ook jaren waarin het de mist in ging omdat ik naar de verkeerde mensen had geluisterd.
Tot niet zolang geleden was ik ervan overtuigd dat ik een zonde in me draag - een waar ik niet voor gekozen heb. Maar ik vond het tegelijk ook niet logisch dat we een vrije wil hebben en dat we beoordeeld worden op de keuzes die we maken. Ik heb niet gekozen voor mijn seksualiteit. Ik moet er ook niet op beoordeeld worden. En al zeker niet op wat ik onlangs ontdekte bij mezelf.
Besef
Door de jaren heen besefte ik dat wie ik ben, méér is dan louter mijn seksualiteit of mijn geloof. Na het weekendje spookten de vele vragen en twijfels dus nog steeds door mijn hoofd. Maar ik onderdrukte ze. Want dat is de gezondste manier om met je emoties om te gaan, niet?
Op een avond kwam ik tot een levensveranderd besef. Ik was naar een serie op Netflix aan het kijken, ik weet zelfs niet meer dewelke. Ik herinner me dat plots de tranen over mijn gezicht rolden. Het besef openbaarde zich heel plots aan mij. Het was als een inzicht dat ik jarenlang had weigeren te erkennen, en dat zich nu, nu het niet meer anders kon, aan me opdrong. Het feit is dat ik me nooit op mijn gemak heb gevoeld in mijn lichaam. Ik schaam me om mijn rondingen en vormen. Niet omdat ik dunner of slanker wil zijn. Of omdat ik meer op Kim Kardashian wil lijken. Nee. Het is omdat ik me een vreemde voel in mijn eigen lichaam. Een lichaam dat ik niet wil hebben. Waar ik niet in wil leven.
Ik heb mezelf nooit liefgehad omdat ik niet eerlijk ben geweest met mezelf. Maar nu was het duidelijker dan ooit: ik wil niet aangesproken worden met zij/haar. Ik wil aangesproken worden met hij/zijn.
Wie weet hoe lang het zal duren om te aanvaarden dat ik eigenlijk in het diepst van mijn hart een man ben.
Verwerken
Die nacht heb ik niet geslapen. Eindelijk zag ik in wat ik miste in mijn leven. Eindelijk zag ik in wat ik gevonden had. Drie seconden lang voelde ik me opgelucht. Daarna overheerste angst, verdriet en stress.
Ik ben nooit van plan geweest om mijn ouders te vertellen dat ik op vrouwen val. Ik heb altijd gedacht dat ik een dubbel leven kon leiden. Waarom ook niet? Je moet niet uit de kast komen, dacht ik. Ik moest een bepaald begrip opbrengen voor de visie van mijn ouders. Ze kwamen vanuit een heel andere wereld naar hier. Door de jaren heen werden ze zo vaak uit hun comfortzone gerukt en ze hebben zoveel opgeofferd door zich aan te passen aan het leven van hun kinderen. Ik ben dankbaar dat ze me niet hebben gedwongen om te gaan studeren - terwijl al mijn zussen en broers dat wel gedaan hebben. Ik wil ze niet kwetsen en confronteren met iets dat ze toch nooit zullen begrijpen. Waarom zou ik hen al dat leed en verdriet aandoen? Een dubbelleven leek de ideale oplossing.
Maar dat was allemaal voor mijn Grote Inzicht kwam. Een dubbelleven als transgender persoon leiden, gaat natuurlijk niet.
Ik bid en vraag Allah om inzicht, richtlijnen en rust in mijn hart en gedachten. Of ik mijn leven ga leiden als transgender persoon, als man, kan ik nu niet zeggen. Het enige wat ik nu kan zeggen, is dat ik het weet. En dat ik het dus ook niet meer kan wegduwen.
Ik zit nog volop in het verwerkingsproces. Het heeft me zestien jaar gekost om op z’n minst half te accepteren dat ik op vrouwen val. Wie weet hoe lang het zal duren om te aanvaarden dat ik eigenlijk in het diepst van mijn hart een man ben.
* De auteur van deze brief wenst anoniem te blijven
Dit artikel werd gepubliceerd door Zizo Magazine op 21/06/2020
