Met 'We strike back' probeerde de Vooruit op 30 januari nuance aan te brengen in het stakingsdebat, voorbij het sloganeske. Het probleem is dat een ideologische discussie zo niet werkt.
Besparingen remmen de groei af die nodig is om de koopkracht van de werknemers te ondersteunen. Tegen de aantasting hiervan komen de vakbonden in opstand. Zonder besparingen krijgen de bedrijven geen zuurstof en wordt de koopkracht sowieso aangetast, aldus de werkgevers. Dus we moeten ons erbij neerleggen. Wie heeft gelijk? Of liever, wie trekt er aan het kortste eind?
Antwoord: het maakt niet uit. Zowel links als rechts, vakbonden als werkgevers, zijn systeembevestigend. De ene herhaalt de economische mantra's als waren het de geboden Gods, terwijl de ander wil dat de economische taart groeit, zodat de rijken het makkelijker kunnen slikken dat die taart beter verdeeld wordt. Maar wat verandert dit werkelijk aan de situatie? De rijkste één procent bezit dan vijfendertig procent van de rijkdom in plaats van veertig. Proficiat.
Soms kun je je afvragen of onbegrip des mensen is. Een woedende vakbondsmilitant die in het Vooruitcafé Karel Van Eetvelde met moeite net niet de baarlijke duivel noemt, een andere die de journalisten van DeWereldMorgen – en bij uitbreiding alle nieuwsgaarders – ziet als vuil van de straat, arbeiders die hoogopgeleide jongeren uitmaken voor yuppies, diezelfde jongeren die moeite hebben om zich in te leven in de arbeidsomstandigheden van ouderen,... Het lijstje lijkt oneindig. Solidariteit?
Een samenleving is gestoeld op rechtvaardigheid, meer nog dan op solidariteit. Wanneer aanvaard wordt dat bepaalde groepen schandalig veel rijker zijn dan andere, is er geen probleem. Maar dit is niet langer het geval, zoals gezegd verpakken links en rechts de systemische onrechtvaardigheid met een ander strikje. Je inleven in de situatie van de tegenpartij kan helpen, maar in de Vooruit kwam niemand eraan toe.
Ideologieën ontberen elke nuance tegenover elkaar. Op een echt postideologisch tijdperk is het nog even wachten. Enkel een echte revolutie kan een ander systeem, een andere rechtvaardigheid brengen. Maar door de keuzes die we voorgeschoteld krijgen, kunnen we enkel baden in onverschilligheid, want er is toch geen echte verandering mogelijk.
En de jongeren betalen het gelag, tenzij ze radicaal voorbij elke ideologie denken. Geen links, geen rechts, geen centrum. Enkel voorwaarts. Door een nieuw sociaal contract, waarbij een nieuwe visie op onderwijs, samenleven en de relatie tot het individu wordt besproken. Op kritische ideeën mag je nooit besparen.
© 2012 - StampMedia – Michaël Verest
Dit opiniestuk werd gepubliceerd door Belg.be op 31/01/2012
Dit opiniestuk werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 31/01/2012
Dit opiniestuk werd gepubliceerd door Nieuws.be op 31/01/2012
