Bevrijd. Zo voelen Kris Rooses (35), Amal El Yazidi (28) en Anaïs Codde (22) zich na een operatie die hen van last en onzekerheid verloste. Zij getuigen over hoe die ingrijpende stap hun leven veranderde.
"Een wandeling door de straat voelde aan als een marathon lopen"
Kris Rooses (35) liet na extreem gewichtsverlies overtollige huid wegnemen
“Ik ben me er altijd van bewust geweest dat ik te zwaar was. Op school had ik wel veel vrienden, maar toch kreeg ik te pas en te onpas nare opmerkingen. Hoe ouder ik werd, hoe meer mensen me aanspraken op mijn gewicht. Ik werd me zelf ook bewuster van mijn fysieke toestand. Bij bepaalde fysieke activiteiten moest ik afhaken of verzon ik smoesjes om niet te hoeven deelnemen. Zo liet ik bepaalde attracties in pretparken aan mij voorbijgaan en ging ik niet meer zwemmen in het openbaar. Mijn gewicht hield me ook tegen om op zoek te gaan naar een vriendin. Het oog wil ook wat, natuurlijk.”
“Op een dag kwam ik thuis van het werk en plofte ik naar goede gewoonte neer in de zetel en zette ik de televisie aan. Toen dacht ik: dit kan zo niet langer. Ik was toen 32. Op dat moment besloot ik het roer om te gooien en me een gezonde levensstijl aan te meten. Ik paste mijn dieet aan en ging keihard sporten, soms op het extreme af. Na verloop van tijd was ik meer dan vijftig kilogram kwijt, waardoor ik last kreeg van overtollige huid. Om mijn transformatie volledig te maken, besloot ik een operatie te ondergaan."
“Het was mijn eerste operatie ooit, dus ik voelde wel wat angst. Toch was ik vooral benieuwd naar het resultaat. Gelukkig viel de fysieke pijn na de operatie goed mee. Ik had alleen het gevoel dat mijn huid ‘te krap’ zat. Wat me vooral bijblijft is dat ik had onderschat hoeveel energie het herstelproces van me vergde. De eerste twee tot drie weken was wandelen van mijn bed naar de zetel een hele opgave. Een wandeling door de straat voelde aan als een marathon. Maar ondanks die ongemakken zou ik het onmiddellijk opnieuw doen.”
“Sinds de ingreep voel ik me veel zelfzekerder. Ik durfde stappen zetten die voordien ondenkbaar waren. Zo ben ik beginnen daten en heb ik mijn vriendin leren kennen met wie ik nu een leven heb uitgebouwd. Zonder die operatie zou ik nooit de moed gehad hebben om mij open te stellen voor een relatie.”
“Ik ben nu veel gelukkiger: mijn fysieke toestand houdt me op geen enkele manier meer tegen.”
“Telkens ik een beha kocht, stond ik te huilen in het paskamertje”
Amal El Yazidi (28) koos na jaren onzekerheid en rugklachten voor een borstverkleining
“Mijn borsten zijn altijd een pijnpunt geweest. Telkens wanneer ik een beha kocht, stond ik te huilen in het paskamertje. Mijn vriendinnen kochten hun ondergoed in leuke, jeugdige winkels, maar dat kon ik niet. Als puber was dat enorm moeilijk. Ik kampte ook met rugproblemen. Toen de dokter me zei dat mijn onderste wervel deels door de overbelasting aan het afslijten was, wist ik dat ik actie moest ondernemen.”
“Toch had ik nog twijfels over de operatie. Ik dacht dat het voor grote littekens zou zorgen en dat wilde ik niet. Tot een mama van een vriendin me vertelde dat zij ook een borstverkleining had laten uitvoeren. Zij had er amper littekens aan overgehouden. Ze heeft mij toen in de toiletten van mijn dansschool die littekens laten zien. Als ik er nu over nadenk, was dat best een grappig moment, maar het heeft me wel over de streep getrokken. Op dat moment besloot ik ervoor te gaan. Het speelde al heel lang door mijn hoofd, en het was een grote stap, maar ik was er klaar voor.”
“De aanloop naar de operatie was heel spannend: hier had ik lang naar uitgekeken. Na de operatie was ik onmiddellijk enthousiast. Alles zag er goed uit en ik herstelde snel. De rugklachten zijn spijtig genoeg niet weg; daarvoor waren ze al te ver gevorderd. Toch ben ik erg opgelucht. Dit is wat ik altijd gewild heb.”
“Ik was zeker van mijn stuk tot ik in de operatiekamer kwam. Waar was ik mee bezig?”
Anaïs Codde (22) onderging een jaar geleden een neuscorrectie na jaren van pesterijen
“Toen ik naar de middelbare school ging, spraken mensen mij plots aan op mijn ‘grote neus’ of mijn ‘heksenneus’. Ik ging erop letten en steeds vaker in de spiegel kijken, tot ik die opmerkingen ging geloven. Hoe meer mensen zulke dingen zeiden, hoe meer ik het zelf zag en hoe onzekerder ik werd. Op elk mogelijk moment vonden mijn klasgenoten het nodig om iets over mijn neus te zeggen. Zelfs mijn beste vriendinnen haalden het aan tijdens ruzies. Zij lachten soms mee met de pesters en verdedigden mij niet. Dat kwetste me enorm. Ik zat toen echt niet goed in mijn vel.”
“Je neus is één van de weinige lichaamsdelen die je niet kan verstoppen. Je kan geen make-up aanbrengen of het met een kledingstuk verbergen. Het ging zelfs zo ver dat ik nooit de kap van mijn jas wou opzetten omdat dan enkel mijn neus zichtbaar zou zijn. Nieuwe mensen benaderen deed ik nooit vanuit zijaanzicht. Ik was bang dat zij door mijn neus niets met mij te maken wilden hebben.”
“De coronaperiode was een verademing. Iedereen klaagde over het mondmasker, maar ik kon eindelijk mijn neus verbergen. Toen besefte ik dat ik iets moest doen aan mijn onzekerheid. Ik wilde me comfortabel voelen zonder steeds te moeten denken aan mijn neus.”
“Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze. Toen ik in de operatiekamer kwam, bekroop de angst mij wel: waar was ik mee bezig? Het leek zo onrealistisch dat ik na jaren van onzekerheid eindelijk de stap had gezet. Maar ik voel me nu veel beter. Eindelijk domineert het verstoppen van mijn neus mijn leven niet meer. Sommige mensen vroegen zich af of ik het deed voor de pesters, maar ik heb het volledig voor mezelf gedaan. Zelfs mijn toenmalige vriend stond er niet achter, maar toch heb ik het gedaan. Nu kunnen opmerkingen me ook niet meer raken. Ik ben tevreden met mijn neus en dat is het allerbelangrijkste.”
