Na een revolutie en een ontbinding van het Egyptische parlement lijken democratie en gelijke rechten in het land van de piramides verder af dan ooit. Kan de uitslag van de verkiezingen daar iets aan veranderen?
Op vrijdag 11 februari 2011 kon het geluk van de betogers op het Tahrirplein niet op. Na dertig jaar hadden ze eindelijk de oude dictator Hosni Moebarak van de troon weten te verdrijven. Het leger, al dan niet onder druk gezet door Amerika, bracht de laatste slag toe aan het al zwaar gekneusde regime van Moebarak. Het volk kreeg waar het om gevraagd had.
Vandaag, ruim een jaar later, moet de Egyptische burger met lede ogen toekijken hoe het leger almaar meer macht naar zich toetrekt. Dat leger onder leiding van stafchef Hoessein al-Tantawi kreeg na de val van Moebarak de macht in handen.
Op dezelfde dag als de Egyptische parlementsverkiezingen werden gehouden, nam het leger nog de beslissing om zichzelf extra bevoegdheden toe te kennen. Zo kan het leger vanaf nu zeggenschap geven over de begroting, maar ook beslissen wie er deelneemt aan het comité dat de volgende grondwet moet opstellen. Tevens heeft de president geen zeggenschap meer heeft over het leger.
President: een verdovende politieke drug
Veel meer dan een ceremoniële functie voor de voorlopige overwinnaar van de presidentsverkiezingen Mohamed Morsy (de kandidaat van de Moslimbroeders, nvdr.) blijft er niet over. Het leger kan immers naar eigen goeddunken de Egyptische grondwet naar zijn hand zetten.
De ingreep van het leger lijkt op een versluimerde militaire coup. Morsy krijgt, bij winst, het waanbeeld president te zijn, een verdovende politieke drug wordt de man door de enige groep met militaire slagkracht opgedrongen. De feestvierders uit Morsys aanhang op het Tahrirplein hebben ongelijk, er is geen reden tot vieren.
De enige verliezer in deze strijd om macht is opnieuw de Egyptische burger en jongere. Met de huidige vorderingen lijken de idealen vrijheid en gelijkheid die zo luid werden geschreeuwd op het Tahrirplein voorlopig de kop ingedrukt. De doden in de Egyptische Revolutie krijgen niet waar ze op gehoopt hadden.
Wat nu?
Hoe moet het nu verder met Egypte? Er zijn verschillende denkpistes mogelijk waarbij de ene al wat radicaler oogt dan de andere. Afwachten lijkt de beste houding. Voor de Egyptische burger, maar ook voor de internationale gemeenschap.
Wanneer het echter compleet fout zou lopen en het leger Egypte tot een militaire dictatuur wil omvormen, is het aan diezelfde gemeenschap om tijdig in te grijpen. Een geweldloze oplossing zou kunnen zijn dat de Verenigde Staten hun macht over het leger opnieuw laten gelden, zoals ze bij de Egyptische Revolutie ook verkozen te doen.
Op die manier wordt geen afbreuk gedaan een basisingrediënt van de Arabische Revolutie: geweldloos verzet. De internationale gemeenschap kan hierdoor opnieuw tonen dat ze de waarde democratie nog steeds trouw is. Zo kan de gewone Egyptische burger eindelijk uitkijken naar datgene wat hij daarvoor al hoopte te krijgen: een samenleving zonder dictatuur.
© 2012 - StampMedia - Niels Timmermans
Dit opiniestuk werd gepubliceerd door Nieuws.be op 19/06/2012
