Als Erasmus-student in Turkije moet je veel geduld hebben en op je strepen staan. De befaamde universiteit Anadolu in Eskisehir is de vierde grootste universiteit ter wereld, maar niet alles loopt er even vlot. Lange wachttijden en gebrekkig Engels zijn de grootste pijnpunten.
De eerste halte voor een Erasmus-student is de studentendienst van zijn of haar campus om zich te laten registreren. Zonder de hulp van je Turkse kotgenoot of je buddy kan je er niets komen zoeken, want niemand spreekt er Engels. Op de studentendienst wordt je naam of adres wel eens verkeerd ingeschreven of verwisselen ze je foto met deze van een andere student.
Lessenrooster
De volgende missie is het verkrijgen van je lessenrooster. Hiervoor moet de inkomende student contact opnemen met zijn departementscoördinator. Met wat geluk spreekt jouw coördinator een beetje Engels, maar in de meeste gevallen heb je pech. In de pechsituatie mag je rekenen op een lange wachttijd en verloopt de communicatie heel stroef omdat hun Engelse woordenschat tot het minimum beperkt is. Met maar één bezoek aan de coördinator kom je er meestal niet vanaf. “Sommige coördinatoren zijn vast benoemd en voelen zich belangrijk genoeg om deze taak uit te voeren ondanks hun gebrek van het Engels. Daarom zijn sommige Erasmusstudenten genoodzaakt om naar andere coördinators te gaan die hen wel kunnen helpen”, vertelt Dr. Erol Nezih Orhon, coördinator cinema en televisie.
Bureaucratie
Als buitenlandse student is het verblijf in Turkije een bureaucratisch kluwen. Zo moet je contact opnemen met de buitenlandse politie om een verblijfsvergunning te krijgen. Het is eerst uitpluizen welke documenten je nodig hebt. Ter plaatse moet de student lang wachten. Voor de behandeling van een groep van ongeveer 10 studenten mogen de laatste drie studenten drie uur wachttijd rekenen voor zij aan de beurt komen. De politie sluit om 17u00. stipt de deuren. “Ik ging rond 16 u15 naar de politie en wachtte op mijn beurt, maar wanneer het aan mij was, sloten ze het kantoor en moest ik een andere keer terugkomen”, vertelt Blazej Daracz, een Poolse Erasmusstudent.
Niet zo slecht
Er spreekt ook niemand van de politiedienst een woord Engels. Als je hen iets wil vragen of duidelijk maken is dat sowieso uitgesloten. Dr. Nezih: “Als je kijkt naar Frankrijk of Spanje, dan heb je ook problemen met communiceren in het Engels en deze landen zijn favoriete Erasmuslanden. Turkije doet het dus eigenlijk niet zo slecht, het aantal Erasmusstudenten hier stijgt ieder jaar.”
Take-it-easy
Voor Turkije moet je sterk in je schoenen staan om alles in orde te krijgen. Aan de andere kant word je wel ondergedompeld in een totaal andere cultuur en merk je dat alles in Turkije gewoon trager gaat dan in West-Europa. Blazej Daracz: “Wanneer ik naar Turkcell ging voor een Turks gsm-nummer, vroegen ze me eerst helemaal uit voor ze me hielpen. Ze vroegen vanwaar ik was, en toen ik zei Polen, bleven ze maar doorvragen over het leven in Polen.”
Het is de kunst om je niet druk te maken en mee te gaan in de ‘take-it-easy-mood’ van de Turkse bevolking. Ze willen je altijd eerst leren kennen en vrienden met je worden voor ze je uiteindelijk verder helpen. Iets wat bij ons vreemd overkomt door onze veeleisende en tijdrovende maatschappij.
© 2010 – StampMedia – Joris Luyckx
Dit artikel werd gepubliceerd door Gündem op 28/10/2010
Dit artikel werd gepubliceerd door Lokum.nl op 29/10/2010
