Gentenaar Illias Teirlinck was twintig toen zijn foto in april de cover was van De Morgen Cultuur. Enkele maanden later werd hij runner-up in de NME Music Photography Awards. Illias Teirlinck, 21 en fotograaf: “Mijn eerste concertbeelden heb ik gemaakt met de oude camera van mijn buurvrouw.”
In de marge van een wilde chaos zitten twee jonge muzikanten. Ze zien hun broos geluk caleidoscopisch in elkaar weerspiegeld, en een moment lang is er enkel nog Float Fall. Ruben Lefever en Rozanne Descheemaeker kerfden een nieuw ijkpunt in de geschiedenis van jonge Belgische bands: nog vóór de dreampoppers van Float Fall een platencontract van het Amerikaanse Sony Music Entertainment kregen aangeboden en nog zonder een album uit te hebben, deden ze een succesvolle tour in de VS.
Ook voor fotografiestudent Illias Teirlinck, de vaste vereeuwiger van de band, was die tour een bevestiging. Humo, De Standaard en De Morgen pikten zijn werk al op en ook de internationale gemeenschap draagt hem op handen sinds hij runner-up werd in de NME Music Photography Awards. Teirlinck: “Ruben was erbij toen de geselecteerde foto’s in Londen werden tentoongesteld. Plots was ik diegene die moest smalltalken, en was hij de fotograaf. Het enige dat ik kon denken: da’s niet de normale rolverdeling!”
https://www.flickr.com/photos/stampmedia/sets/72157650324196075/
Facebook official
Met Float Fall was je in april 2014 in Texas. Een klein jaar daarvóór kon je met de band op tournee in New York. Vallen ze wat te pruimen, die rondreizen?
Illias Teirlinck: Vooral die tour in New York was super intens, en dat bedoel ik positief. Naast foto’s maken hield ik ook een videodagboek bij voor Humo. De afweging te moeten maken tussen die twee mediavormen: moeilijk, man! Meermaals stond ik me op een concert af te vragen af of ik moest filmen dan wel fotograferen. Op de site van Humo verscheen het dagboek in twee delen, en vooral dat laatste stuk was zwoegen. Ik zat alleen in New York - Ruben en Rozanne waren al naar huis - en werkte hele nachten door, tot ik een amandelontsteking kreeg van de vermoeidheid. Het was het allemaal keihard waard.
Sinds wanneer zijn jij en fotografie ‘Facebook official’?
Teirlinck: “In de zomervakantie van het vierde op het vijfde middelbaar ging ik met de Chiro op kamp naar Tsjechië. Een van de Chiroleden studeerde fotografie in Mechelen en had zijn camera mee. Ik mocht er wat mee rondklooien en voor ik er erg in had sloeg de vlam in de pan. Van elk knopje wilde ik weten wat het deed. Na die vakantie heb ik de oude camera van mijn buurvrouw - die ook fotografie heeft gestudeerd - voor een prikje overgekocht. Het is met die camera dat ik mijn eerste concertbeelden heb gemaakt.”
Rollen in de Witloof Bar
Je eerste stapjes als concertfotograaf zette je in de Botanique in Brussel.
Teirlinck: “De band die er speelde was The Phoenix Foundation, het obscure folkgroepje van een busseltje bebaarde Nieuw-Zeelanders. Destijds hadden ze een singeltje dat op Select (een programma op Studio Brussel, gepresenteerd door Kirsten Lemaire, nvdr.) werd gedraaid. Ik was nogal enthousiast: ik móést elke seconde vastleggen, sprintte alle hoeken van de Witloof Bar af en rolde met mijn camera over de grond. (lacht:) Maar hey, de foto’s waren niet slecht.”
Is er een concertzaal naar dewelke jouw hart meer dan naar alle andere uitgaat?
Teirlinck: “De Botanique heeft een prachtig gebouw en een gevarieerde selectie bands en zalen. Maar uiteindelijk doet dat laatste er weinig toe, want ik kan het karakter van een venue slechts zelden uitspelen in mijn foto’s. Daarvoor heb ik de juiste lichtinval nodig, en het is de band die over het licht beschikt, niet de zaalmedewerkers.”
“Licht is echt een belangrijke factor voor fotografen, die vaak wordt onderschat door de artiesten zelf. Een goeie groep maakt niet enkel straffe muziek, maar weet die ook degelijk te presenteren. Als je geen goede belichting krijgt voor je camera, ben je bijna genoodzaakt continu in zwart-wit te schieten.”
Kun je je door de muziek laten leiden naar het moment waarop je moet afdrukken?
Teirlinck: “Het gebeurt wel dat ik aan de hand van een lied hoor dat er zich een expressieve scene gaat ontvouwen, maar dat is niet genoeg. De perfecte foto veronderstelt niet alleen dat je dat moment weet vast te leggen, maar ook dat je het met de juiste lens en vanuit de juiste hoek doet. Je verliest ook het een en ander als je enkel op de muziek focust. Een impulsieve crowdsurfer, iemand die begint te dansen, een lach van een artiest tussen twee nummers in: ook concertfotografie berust altijd voor een deel op toeval.
De soldaten van Lou Reed
Geniet je nog van een optreden?
Teirlinck: “Meestal wel, met die voorwaarde dat de artiest niet tot de absolute wereldtop behoort. Niet lang voor hij stierf, ging ik naar een optreden van Lou Reed. Ik stond tussen tientallen andere fotografen, die drie nummers lang hun camera als een mitrailleur hanteerden. Als je op die manier moet werken is het veel moeilijker om af te stemmen op muzikale cues en de algehele vibe van het optreden.”
“Bij kleinere groepen blijft de ervaring gemakkelijker overeind. Veelal haal ik dan zelfs een deel van het genot uit het fotograferen zelf. Als je echt van iets houdt, dan wil je dat kunnen koesteren. Ik denk dat dat een universele logica is.
(lacht) Bericht aan toekomstige werkgevers: het voorgaande wil niet zeggen dat ik me met niets anders kan of wil inlaten. Ik assisteer Jef Boes (freelance fotograaf voor onder andere Knack en De Tijd, nvdr.) met fotoshoots in advertising, en dat doe ik graag. En, eerlijk: na al die concerten begin je wel eens te snakken naar andere omgevingen.”
De foto van Float Fall waar we het gesprek mee begonnen maakte je op het South By Southwest-festival in Texas. Het was daar dat een dronken bestuurder 25 mensen omverreed, van wie er vier overleden.
Teirlinck: Ruben en ik stonden in de ticketrij voor een optreden van Tyler The Creator (die later op de avond gearresteerd werd wegens het veroorzaken van een rel, nvdr.) toen we die auto voorbij zagen zwalpen. We zagen hoe mensen neervielen, en hoe anderen panikeerden. En minuten later maakte Lady Gaga doodleuk haar glamoureuze, bejubelde intrede. Die donkere sequentie blijft in mijn hoofd hangen, onontwikkeld.
© 2015 – StampMedia – Peter Vanwijnsberghe
