Wat doet een hoogzwangere moeder zoals ik tijdens revolutionaire hoogdagen? Juist ja, ruzie maken over de afwas. Kon hij nu echt niet eerst de afwas doen alvorens naar Tahrir te vertrekken?
Vrijdag betekende een herademing in het ‘post’-revolutionaire Egypte. Wel, ik heb nooit geloofd in dat ‘post’, want dat was niet meer dan een strategisch taalmiddel om de ware missie van de revolutie te verdoezelen en ontkrachten. Maar ik geef toe dat de revolutie sinds de maand ramadan zwaar op zijn gat lag. En dan dus, vrijdag 18 november. Honderdduizenden betogers in heel Egypte, met een eis: een einde aan de militaire dictatuur. Vreedzame protesten. Totdat Tahrir op vrijdagnacht gewelddadig ontruimd werd door de ordediensten. Toen ik zaterdagochtend voorbij het plein reed, zag ik enkel een zwarte muur uniformen en een rookpluim die opsteeg uit het grasveld waar voorheen de tenten van de betogers stonden. De slag leek gestreden, een-nul voor zwart. Totdat het plein volstroomde met sympathisanten van de gemolesteerde betogers. De volgende drie dagen werden een kat-en-muisspel tussen revolutionairen en contra-revolutionairen, namelijk de ordediensten. Op het moment dat ik dit schrijf, maandagavond 21 november, staat de ‘score’ langs burgerzijde op dertig martelaars en meer dan duizend gewonden. En heeft het leger alweer zijn monsterlijke gelaat getoond. En wacht ik op een teken van leven van mijn echtgenoot.
De revolutie Part One volgde ik gefrustreerd vanachter mijn computer, geïsoleerd in de Zoerselse bossen. De revolutie Part Two volg ik opnieuw gefrustreerd vanachter mijn computer, geïsoleerd in de woestijn op zo’n 20 km van Tahrir. Met die dikke buik ben ik toch maar een obstakel op Tahrir. Ik probeer wat logistieke hulp te verlenen; activisten met elkaar in contact brengen, steun geven aan een inzamelingsactie van medicatie voor de gewonden. Niets cruciaals, niets heldhaftigs, niets historisch. Kortom, ik breng deze revolutionaire hoogdagen door in een groeiende ergernis en loop zuchtend de muren van Facebook op. Ik lees net dat een vriendin/activist een oproep doet voor het bezorgen van snorkelmaskers, die goed zouden helpen tegen het traangas. Waar moet ik nu, om 10 uur ’s avonds snorkelmaskers vandaan halen? Hoe kan ik helpen? Oh God, ik hou het niet meer uit. Ik ga de afwas doen.
© 2011 - Eva Vergaelen
Eva Vergaelen noemt zich een pendelende migrant tussen Belgie en Egypte. Ze schrijft kritische reflecties op haar blog.
