Het verdriet van Nederland

28/10/2015
Artikel


Twee weken geleden ontwaakte Nederland na het debacle van hun Oranje dat zich niet wist te plaatsen voor het volgende EK in Frankrijk. Ook Pim (25) wist even niet waar hij zich moest verstoppen. Hij studeert in Antwerpen. En is Nederlander. “Wij eruit en de Rode Duivels op één. Mijn Belgische kotgenoten zijn zielsgelukkig. Maar ik kan al een week nauwelijks slapen.”

“We zijn er niet bij, het is een dra-ha-ma. ’t Is over met Hollandia”, klinkt de Nederlandse zanger Wolter Kroes. Eén dag na het verlies van Oranje tegen Tsjechië knalt zijn satirische “Viva Hollandia 2015” al vanuit mijn wekkerradio. Too soon.

Het is een drama

Ik heb een flinke kater. Een dag eerder raapten we ons met een paar vrienden samen achter de mini-televisie op mijn kot. Nederlanders en Belgen. Pintjes erbij. Hopend op een mirakel. Vanaf minuut één brulden we aanmoedigingen richting het scherm. Maar tegen wat komen ging, was geen schietgebed opgewassen. Tsjechië haalde de Oranje Leeuwen door de gehaktmolen. Blijven kijken werd steeds moeilijker.

Sommige Nederlandse medekijkers stond het huilen nader dan het lachen. De Belgen gaven al bemoedigende schouderklopjes. Ik kon alleen maar naar het scherm staren. Na 90 minuten drukte ik de televisie uit. Nooit eerder klonk dat zo finaal. Praten lukte niet meer, wilde ik ook niet. De anderen dropen af naar hun eigen koten (Nederlanders) of huppelden richting ’t Stad (Belgen). De Duivels werden immers diezelfde avond nummer 1 op de FIFA-ranking.

De leeuw ligt op z’n zij

Ik moet op de bank in slaap zijn gevallen, want daar werd ik net wakker. Met tegenzin hijs ik me in mijn ochtendjas en strompel ik naar de douche, me een weg banend door een stapel samengeknepen bierblikjes.

Halverwege de gang word ik bijna omver gekegeld door een Belgisch kotgenootje. Ze pakt me stevig beet: “Het is vandaag knuffel een Nederlander dag.” Thanks for reminding me. Na een half uur laat ze me eindelijk los. Maar voor ik kan ontsnappen, voel ik een harde klap op mijn rug. Mijn bovenbuurman.“Heej Nederlager, hoe istie?” Ik lach (zo vriendelijk mogelijk). De rest van de dag sluit ik me in op mijn kot, de deur barricaderend met lege kratten Jupiler.

Het is klaar met alle dromen

Later die week moet ik me toch weer in de buitenlucht vertonen. School. Ik plof neer in het donkerste hoekje van de collegezaal. De docent begint de les, maar ik vang maar weinig op van zijn verhaal. Ik denk aan het EK komende zomer, aan de ambiance in het Stade de France, aan tribunes vol bont geschminkte supporters, aan een elftal mannen die trots met de hand op hun borst het nationale volkslied… “Zo te zien kunnen de Nederlanders al net zo goed op letten, als dat ze voetballen.” Ik schrik op. De docent staat voor mijn bank. Hij grijnst. Achter me klinkt gegniffel. Mijn buurman schatert en plant zijn ellenboog tussen mijn ribben: “Heb thuis nog wel een shirt van de Duivels voor je.”

Nu is het voorbij

Ik ben lang niet de enige Nederlander die in België studeert. Hoe anderen het debacle beleefden? Medeslachtoffer Simone (23) vindt het erg jammer dat we eruit liggen. Komend EK juicht ze voor het team dat het beste presteert. Ook als dat niet België is. Ze blijft Oranje trouw. Jasper (24) heeft geen last gehad van grappen: “Het verlies was zeer terecht. De Belgen waren deze week juist heel vriendelijk tegen me, maakten verder geen opmerkingen. Ik zorg dan ook dat ik op de workshop België supporteren (op 28 mei in Breda, red.) aanwezig ben.”

We zijn inmiddels twee weken verder. Hoezeer ik het ook probeer, het debacle vergeten lukt me vooralsnog niet. Kijk ik op nieuwssites, lees ik “Oranje lachertje van Europa”. Twitteraars schieten de ene na de andere EK gerelateerde woordgrap het net op. Sommige van mijn landgenoten bekeren zich al tot het zwartgeelrood. Daarvoor is mijn verdriet nu nog té vers.

© 2015 – StampMedia – Pim Seelen


Deze column werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 27/10/2015

Nederland
sport
België