De coronacrisis is voor vrijwel iedereen enorm lastig geweest. Ook voor Dieumerci Mwala (36) uit Angola. Hij is al enkele jaren in België en komt regelmatig over de vloer bij De Foyer in Molenbeek. Tot de organisatie uit voorzorg de deuren gedeeltelijk moet sluiten.
Vzw De Foyer uit Molenbeek zet zich in voor mensen met een migratie-achtergrond die het niet gemakkelijk hebben in onze hoofdstad. De vzw helpt hen met hun integratie, houdt hen van de straat en organiseert tal van projecten zodat transmigranten iets hebben om bezig te zijn. Een voorbeeld daarvan is het concept van de verschillende wijkateliers, waar buurtbewoners terecht kunnen voor sociale, culturele en educatieve activiteiten. Iemand die erg vertrouwd is met die ateliers is Dieumerci, 36 jaar oud en is sinds 2017 in België. Hij kwam door zijn ‘European Dream’ in Brussel terecht.
The European Dream
Dieumerci Mwala* vertrekt in 2016 uit zijn thuisland Angola en steekt met de boot de Middellandse Zee over. Uiteindelijk komt hij aan in Griekenland. “Ik vluchtte uit Angola omdat ik er geen toekomst meer zag. Ik werkte in een fabriek net buiten de hoofdstad Luanda. Die moest sluiten omdat het bedrijf in diepe schulden zat.” Na zijn ontslag weet Dieumerci dat zijn verhaal in Angola ten einde is. “Ik heb geen vrouw of kinderen en met mijn familie spreek ik niet meer. Er waren dus weinig redenen om in Angola te blijven”, aldus Mwala.
Met honderden zaten we in een veel te kleine boot. Mannen, vrouwen en kinderen.
Door zijn ontslag komt Dieumerci in foute milieus terecht. Het is zo dat hij in contact komt met de mannen die reizen naar Europa regelen. “Over die reis en alles wat er mee te maken heeft, praat ik niet graag. Maar ik hoef je vast niet te vertellen dat het eigenlijk een vorm van criminaliteit is. Met honderden zaten we in een veel te kleine boot. Mannen, vrouwen en kinderen. Het was dan ook een hele opluchting toen we eindelijk voet konden zetten op Europese bodem.”
De zoektocht naar een nieuw leven
Eenmaal in Griekenland begint het avontuur pas echt voor Dieumerci. “Mijn doel was om in Engeland te geraken en daar een nieuw leven te beginnen. Uiteindelijk ben ik via enkele omwegen hier in België beland. Ik heb nog geprobeerd om het kanaal over te steken maar dat mislukte.” Na zijn mislukte poging om in Engeland een nieuw leven op te bouwen, belsuit Mwala om hier te blijven. “Ik zag het niet zitten om iedere keer het risico te lopen om te sterven of om gepakt te worden door de politie. Voor mij was het belangrijker om eerst hier, in Brussel, papieren te krijgen. Daarna kan ik gaan werken of een huis huren.”
Ik stond op het punt om te kiezen voor de illegale manier.
Die procedure loopt stroever dan Dieumerci had verwacht. “Het duurde enorm lang vooraleer ik aan de beurt kwam. De goede moed die ik had slonk weg na elke mislukte poging. Bovendien zag ik rondom mij mensen die wel aan papieren kwamen. Weliswaar op een illegale manier. Ik stond ook op het punt om te kiezen voor zo’n illegale manier.” Net op dat moment ziet ‘Dieu’ hoe een kennis helpt bij het oprollen van dat malafide netwerk. ‘Die man heeft tot op de dag van vandaag nog geen papieren. Best wel erg hé. Hij hielp de politie, maar ze lieten hem achter in de shit. Daardoor besloot ik dat ik het via de correcte weg wou doen.”
Handige Harry
Uiteindelijk komt Dieumerci via straathoekwerkers bij ‘vzw De Foyer’ terecht. Hij is de mensen van De Foyer vandaag enorm dankbaar voor alle hulp die ze hem geven. “Ze hielpen mij mijn Frans te verbeteren omdat er toch nog een duidelijk verschil is met het Frans uit Angola en het Frans dat ze hier spreken. Daarnaast hielpen ze me ook met mijn asielaanvraag. Het is dankzij hen dat ik nu de juiste documenten heb. Ik mocht ook werken in hun werkateliers, iets wat me tot op de dag van vandaag enorm veel voldoening geeft. Met mijn handen werken kan ik goed en doe ik graag. Tegelijkertijd leer ik ook nieuwe mensen kennen dus dat is een win-winsituatie”, zegt Mwala.
Tijdens de eerste lockdown sluiten ook de werkateliers uit voorzorg. Voor Dieumerci is dat een enorme klap. Hij doet namelijk niets liever dan samen met zijn vrienden werken in het atelier. “Het was best moeilijk ja. Ineens valt je normale ritme weg en moet je iets anders zoeken. Ik heb dan nog het geluk dat ik een dak boven mijn hoofd heb. Er zijn vrienden van mij die het met veel minder moeten doen. Ze vragen ons wel om in ons kot te blijven, maar hoe blijf je in je kot als je helemaal geen kot hebt?’ vraagt Dieumerci zich af. Hij hoopt dan ook dat hij snel terug met vrienden kan afspreken zonder mondmasker of afstandsregels. “Hopelijk komt er na deze crisis een heel groot feest met de mensen van De Foyer. Dan kan ik aan iedereen mijn Angolese dansmoves laten zien.”
*Dieumerci Mwala is een fictieve naam
