Na ruim drie weken van burgerlijke ongehoorzaamheid blijft de protestbeweging straten in Hongkong blokkeren. Onder de betogers zijn een groot aantal studenten die zich niet zomaar naar de eisen van de Chinese regering willen schikken. “We blijven voor onze toekomst strijden.”
Nadat het Verenigd Koninkrijk in 1997 Hongkong aan China overdroeg, geniet het gebied een speciale status. Beide landen kwamen overeen dat in Hongkong gedurende vijftig jaar niet dezelfde wetten als in het communistische China zouden gelden. De voorbije twee decennia vierden democratie, kapitalisme en persvrijheid hoogtij in Hongkong. Daardoor ontwikkelde de regio zich tot één van de meest bloeiende financiële centra ter wereld.
De regering in Peking probeert echter al langer meer invloed in Hongkong te verwerven. De beslissing om de gouverneursverkiezingen van 2017 naar haar hand te zetten, is de druppel die de emmer liet overlopen. De communistische Nationale Volkspartij zou op voorhand zelf twee of drie kandidaten naar voren schuiven, waaruit de Hongkongers vervolgens hun nieuwe bestuurder kiezen. Uit vrees voor een beknotting van hun democratische rechten bezetten duizenden burgers sindsdien de straten rond het financiële district.
Democratische rechten aangetast
“Het aantal aanhangers van onze oppositiebeweging neemt alsmaar toe. De meesten nemen uit eigen initiatief deel aan het protest. Er is geen partij die ons van bovenaf stuurt”, vertelt Neshric Timothy (23), één van de jongeren die al twintig dagen lang de strijd aanvoert. “De roep voor vrije verkiezingen klink steeds luider. De betogers zijn de onacceptabele behandeling van de Chinese regering beu.”
Su Feiya (22) treedt hem bij: “Democratie is voor de inwoners van Hongkong vanzelfsprekend. Als de regering een kettingreactie wil vermijden, kan ze beter zichzelf verbeteren in plaats van de Hongkongers te beroven van hun rechten.”
De studenten nemen het de overheid kwalijk dat ze niet in dialoog wil treden. “Geen enkel partijlid troost zich de moeite om de discussie te voeren. Hoe kunnen we dan een oplossing vinden? Ik vermoed dat de leiders in Peking niet snel van mening zullen veranderen, maar wij blijven in ieder geval voor onze toekomst strijden”, klinkt het uit de mond van Ping Wong (23).
Alicia Guo (22) bekijkt het protest met een dubbel gevoel. “Ik denk niet dat er iets verkeerd is met vechten voor je idealen. Het probleem zou op een andere wijze opgelost moeten geraken, maar als blokkades de enige manier zijn om onze rechten op te eisen, dan moeten we doorzetten.”
Paraplurevolutie
Aangezien de protestbeweging het economische leven in Hongkong lam legt, treden de ordediensten hard op. Met traangas proberen ze de betogers uiteen te drijven, zodat ze de barricades kunnen afbreken. Om zichzelf tegen het traangas te beschermen, trekken de studenten met paraplu’s de straten op. Daarom bestempelden de internationale media de opstand al snel als “de paraplurevolutie”. De paraplu groeide plots uit van verdedigingswapen tot symbool van het vredevolle verzet.
Hoewel de demonstraties aanvankelijk geweldloos en ordelijk verliepen, wordt de sfeer grimmiger. Gangsters en maffiosi mengen zich in de demonstraties merkt Timothy op. “Of ze die opdracht vanuit Peking krijgen, durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar de politie laat ze opvallend makkelijk begaan, terwijl wij voor het minste achter de tralies belanden. Jongeren worden aangevallen en met lichamelijke verwondingen afgevoerd. Vrouwelijke studenten worden steeds vaker het slachtoffer van handtastelijkheden.”
Kracht van sociale media
De ontgoocheling bij de studenten is groot. Ze spreken van een vertrouwensbreuk. “Natuurlijk zijn de blokkades illegaal en storend, maar wat kunnen we anders doen om een duidelijk antwoord uit Peking te krijgen?”, vraagt Ping Wong (23) zich af. “Ik ben in ieder geval ongelooflijk blij dat we tot nog toe alles tezamen verwezenlijkt hebben. Ik heb Hongkongse jongeren nog nooit zo verenigd gezien. Het is een positief signaal dat alsmaar meer mensen zich voor de democratie inzetten. Dat succesje kan op lange termijn diepgaande veranderingen teweegbrengen.
Feiya benadrukt ten slotte de kracht van de sociale media gedurende de opstand. “Op YouTube worden de gebeurtenissen elke dag live uitgezonden zodat de hele wereld een eerlijk beeld van de protestactie krijgt. Daarnaast zijn er diverse studentenacties op Twitter actief. Zo hebben taalstudenten zich verzameld om de internationale media correcte vertalingen van persmededelingen te bezorgen. Ook op Facebook ontstaan voortdurend nieuwe initiatieven.”
© 2014 – StampMedia – Laurens Soenen
Dit artikel werd overgenomen door MO* - Online op 21/10/2014
