Op 11 mei vond in cultureel centrum De Warande in Turnhout de finale van de vijftiende editie van Kunstbende plaats. De presentatie van de kunstwedstrijd werd verzorgd door Kobe Ilsen en Sofie Engelen. “Ik heb alle emoties beleefd vandaag”, vertelde Ilsen na de acts.
Presentator Kobe Ilsen maakt een vermoeide indruk na een namiddagje deelnemers interviewen. Hij praat reeds vijf jaar de optredens van Kunstbende aan elkaar. “Ik ging normaal gezien dit jaar niets meer doen, maar omdat het de finale is, wilde ik wel een uitzondering maken”, zegt hij. “De allerbesten van het land komen hier samen. Ik doe het met plezier: het zijn ook altijd zeer waardevolle namiddagen.”
Jonge durvers
Ilsen is ondertussen een vaste waarde bij Kunstbende. “Ik houd enorm van het concept, omdat het jonge mensen een professionele omkadering biedt. De Warande is een legendarische zaal. Ze behoort tot de top van België qua akoestiek en infrastructuur. Dat de jongeren gewoon carte blanche krijgen, is ongelofelijk.”
“Je hebt ook een hele straffe jury”, vervolgt Ilsen. “Mensen die weten waar ze het over hebben. Die combinatie is voor jonge gasten geweldig. En om daar deel van uit te mogen maken als 32-jarige is fantastisch. Veel van de jongeren zijn 13 of 14 jaar, dus de kloof wordt elk jaar groter. Maar toch houdt het je jong om tussen de jonge mensen te staan. Het inspireert ook wel op een of andere manier.”
“Iedereen verdient applaus”
Maakt vijf jaar presenteren je ook tot een kenner? “Ik heb ook altijd wel een mening over wat ik gezien heb”, geeft Ilsen toe. “Er zijn dingen bij die ik fantastisch vind en er zijn ook dingen die ik minder goed vind. Wat ik vooral bewonder is dat de deelnemers op het podium durven staan. In zo’n zaal zitten toch al snel rond de 200 à 300 mensen. Dat zijn vrienden, familieleden, maar ook wildvreemden en leeftijdsgenoten. Er is niets kwetsbaarder dan daar te staan met je eigen creatie. Daarvoor alleen al verdient iedereen die er aan meedoet een applaus”, zegt hij.
In zijn vrije tijd proeft hij regelmatig van de schone kunsten. “Ik probeer dat zoveel mogelijk te doen. Ik doe bijvoorbeeld liever een citytrip dan een strandvakantie. En bij citytrips horen sowieso musea. Ik ben geen grote fan van het Louvre of het Rijksmuseum. Ik houd meer van moderne kunst. Vorig jaar ben ik naar het Tate Modern geweest. Daar heb ik twee keer de tentoonstelling van Damien Hirst bezocht. Ik ben enorm onder de indruk van zijn schedel met diamanten”, legt hij uit.
Theater
Ook podiumkunsten laten hem niet onberoerd. “Theater gaat een beetje aan me voorbij. Ik ben een jaar of 10 geleden afgehaakt, omdat het iets te elitair werd. Ik vond een stuk bijvoorbeeld niet goed en dan zei de regisseur achteraf tegen me dat ik het niet goed begrepen had. Ofwel ben ik dan te dom, ofwel is het theater elitair geworden”, zucht hij.
Toch heeft Ilsen veel zin theater weer op te pikken. “Ik hoor dat er intussen een hele nieuwe generatie theatermakers is opgestaan in Vlaanderen, die hele straffe dingen doen. Het Theater aan Zee ga ik dit jaar dus zeker frequenteren, om het op een verfijnde manier te zeggen.”
Rauw talent
Tijdens deze editie van Kunstbende zijn er toch weer enkele acts die opvallen. Ook Ilsen deelt zijn stiekeme voorkeur, zonder namen te noemen uiteraard. “Een monoloog over een vader die er niet was. Dat heeft me persoonlijk geraakt, wat dat stond nogal dicht bij mijn eigen situatie. En een dansgroep van één jongen met enkele vrouwen er rond. Die hadden nogal out of the box gedacht. Een paar keer ben ik echt ontroerd geweest. Soms heb ik ook heel grappige dingen gezien. Ik heb eigenlijk alle emoties gehad vandaag. En dat is toch wel een kenmerk van het theater”, aldus Ilsen.
Doordat hij het druk heeft met presenteren, kan hij helaas niet alle acts meepikken. “Normaal gezien is er altijd pauze tussen de categorieën, maar dit jaar zat het programma eivol. Zo heb ik jammer genoeg de muziek moeten missen. Iedereen spreekt altijd van Humo’s Rock Rally, maar ik denk dat hier toch ook veel talent gepasseerd is. Wat hier rondloopt, is rauw talent. Dat zijn de kunstenaars van morgen. Ook fotografie en beeldende kunst zijn altijd indrukwekkend om te zien. Na de prijsuitreiking neem ik zeker een kijkje”, belooft hij.
Ontbreekt er desondanks nog iets aan de Kunstbende? “Ik denk dat alle kunstvormen wel aan bod komen. Alleen Performance is misschien een iets te brede categorie. Het omvat niet alleen theater, maar ook cabaret en stand-upcomedy. Vooral comedy is nu heel populair, dus dat mag wel een aparte categorie krijgen. Maar ik ga me niet bemoeien met de organisatie. Ze zijn er al 15 jaar mee bezig, dus ze zullen het wel het beste weten”, lacht Ilsen.
Podiumvrees
Ook al kijkt hij er graag naar, zelf staat Ilsen liever niet op een podium. “Ik ben 32, dus ik had de eerste twee jaren van Kunstbende kunnen meedoen”, rekent hij uit. Ilsen denkt ook niet dat het iets was waarvoor hij zich zou ingeschreven hebben: “Ik ben nooit zo’n podiumbeest geweest. Dat klinkt misschien raar omdat het uiteindelijk toch onderdeel van mijn job is geworden, maar ik ben absoluut geen kunstenaar. Daar heb ik te weinig talent voor. Ik heb ook nooit de drang gehad om mijn creatief ei aan een publiek te laten zien. Ik zou me alleen maar belachelijk maken.”
Door de werken krijg je een uniek inzicht in de leefwereld van de deelnemers. “Het valt mij wel op dat er altijd veel donkere thema’s bij zijn”, knikt hij bezorgd. “Dit jaar passeerden zelfmoord, identiteitscrisis, pesten en verkrachting de revue. Je voelt dat pubers heel hard op zoek zijn naar zichzelf. Misschien dat de huidige generatie, met haar zogenaamd sociale media, nog veel harder op zoek is naar zichzelf. Ik denk dat ik tot de laatste generatie behoor die nog regelmatig buiten speelde op die leeftijd. Deze generatie is te veel bezig met de ‘online goed nieuwsshow’, en te weinig met hun eigen identiteit. Ik hoop echt dat ze daar allemaal door geraken.”
Liefste mama
Op 11 mei was het ook Moederdag. Ook Ilsen heeft aan zijn moeder gedacht. “Ik heb haar een gelukkige Moederdag gewenst, gekust en een cadeautje gegeven. Maar dat is nog te weinig, vrees ik. Eigenlijk bestaat er geen cadeau in de wereld om merci te zeggen tegen diegene die je op de wereld gezet heeft. Door verbouwingen thuis woon ik nu ook even terug bij mijn moeder. Dus misschien is gewoon er zijn en af en toe eens een goed gesprek voeren nog het beste cadeau dat je kunt geven. Ik hoop dat mijn moeder weet dat ik haar heel dankbaar ben.”
© 2014 – StampMedia – Stef Vananderoye, foto: Tara Boutaleb
Dit artikel werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 12/05/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 12/05/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Gazet van Turnhout op 12/05/2014
