Daan Verberckt (19) beklom tijdens de kerstvakantie van december 2010 de Kilimanjaro met zijn pleegvader én biologische vader. De twee vaders gaven Daan een verjaardagscadeau om nooit te vergeten: de hoogste berg van Afrika beklimmen met z’n drieën. Zodat hun zoon weet dat hij bij allebei terecht kan.
Daan woont al zo lang hij zich kan herinneren bij zijn pleeggezin. Rond de tijd van zijn plechtige communie zocht hij contact met zijn biologische vader. “De eerste ontmoeting verliep rustig. We maakten een ritje op zijn motor. Toen ik mijn armen rond hem sloeg was het ijs gebroken. Sindsdien is de band stilaan gegroeid. Enkele jaren later zijn we op dezelfde camping op vakantie geweest.”
“Toen ik met de Chiro op kamp was, planden mijn twee vaders mijn verjaardagscadeau. We zouden met z’n drieën de Kilimanjaro in Tanzania gaan beklimmen en er hing ook een safari en enkele dagen Zanzibar aan vast. Ik had eens laten vallen dat ik dat graag zou willen doen, dus ik was in de wolken.”
Binnen handbereik
“Het eerste deel van de trekking viel goed mee, het was ontspannend om door de natuur te stappen, maar op 4500 meter hoogte kreeg ik het moeilijk. Ik moest afhaken wegens hoogteziekte. Daar had ik het erg moeilijk mee. De top lijkt binnen handbereik, maar dat is lang niet zo. Het is in totaal zo’n 62 kilometer en vier dagen klimmen tot boven en het is enorm steil. Mijn pleegvader klimt heel vaak en mijn biologische vader had zich een crosstrainer aangeschaft. Misschien had ik iets meer moeten trainen.”
“Het had inderdaad plezant geweest als Daan ook tot op de top was geraakt, maar zijn tijd komt nog wel”, zegt biologische vader Jan Cornelis. “Het was wel een ontlading toen we op de top het bordje met ‘5895m’ zagen staan.”
“De oudste gids is op 4500 meter met Daan mee terug naar het kamp gegaan. Hij zei dat hij voor hem zou zorgen alsof het z’n eigen zoon was. Dat vond ik mooi om te horen”, vertelt pleegvader Bert Murawski.
Slang
Daan: “De trekking was rustgevend en indrukwekkend, maar de safari was voor mij toch wel het hoogtepunt van de reis. Er kon altijd van alles gebeuren. Zo lag er eens een slang op de weg. We stapten uit om er foto’s van te maken, maar even later was de slang nergens meer te bespeuren. Bij het verder rijden zijn we op de zetels gaan staan. Toen we bij het kamp aankwamen wilde ik toch eerst de auto eens goed inspecteren voor we er de dag erna mee zouden verder rijden. Ze zat ergens aan het wielkas. Blijkbaar was de slang nogal gevaarlijk want de chauffeur kon niet snel genoeg wegrijden om ze terug in het natuurpark te droppen.”
“Jan en ik zijn echte vrienden geworden. Door samen op de top te komen is de toekomst van Daan verzekerd. We kunnen er samen zijn voor hem, hij hoeft niet te kiezen”, vindt Bert. Ook Jan beaamt dat. “Wij respecteren elkaar en moeien ons nooit met elkaars huishouden. De drie weken zijn echt perfect verlopen.”
© 2011 – StampMedia – Nele Lauryssen
