(Junior Journalist) De tweeledige realiteit van 'oost west, thuis best'

Ik loop mijn hotel uit in Parijs, de stad van de liefde, waar het leven voor velen een bitterzoete droom is. De straatlantaarns flikkeren als vallende sterren boven daklozen die de nacht hebben doorgebracht op betonnen trottoirs. Ze dragen hun hele hebben en houden in versleten rugzakken of zelfs plastic zakken. ‘Oost west, thuis best’, denk ik, terwijl ik me afvraag waar 'thuis' is voor deze vergeten zielen.

In deze stad lijkt het contrast tussen 'oost' en 'west' groot. De mooie gebouwen met schattige terrasjes aan de ene kant, de bedelaars op Champs-Élysées aan de andere.   Laten we eerlijk zijn: in een wereld waar 'oost west, thuis best' de norm is, zouden we moeten proberen om van deze wereld een thuis te maken voor iedereen, toch?

Ik denk aan de uitspraak van Mahatma Gandhi, die zei: "Je kunt de waarde van een samenleving meten aan de manier waarop ze omgaat met de meest kwetsbaren." Deze woorden hebben me altijd diep geraakt.

Daklozen zijn niet alleen statistieken voor een land, ze zijn ook nog eens de weerspiegeling van ons gemeenschappelijke falen. Ze zijn degenen die ons herinneren aan de gebroken belofte van een samenleving waar 'thuis' niet slechts een fysieke plek is, maar ook een gevoel van verbondenheid en zorgzaamheid.

Dat is de ironie, het feit dat we vaak vergeten dat thuis niet alleen een geografische locatie is, maar ook een gevoel van veiligheid en liefde. Er is een kloof tussen de rijken en de armen, een kloof die steeds groter lijkt te worden.

Als je in de straten van Parijs wandelt, dan zie je dat iedereen haast heeft. Ofwel zijn het toeristen die te druk zijn met het bewonderen van de gebouwen, ofwel zijn het zakenmannen die haastig en al telefonerend naar hun werk stappen. Niemand let op de daklozen en bedelaars die vaak met een kindje of hondje aan hun zij een kartonnen beker vasthouden.

Deze daklozen zijn mensen met verhalen, mensen met dromen die ooit 'thuis' betekenden, maar die ergens onderweg verloren zijn gegaan. Aan de ene kant van de stad heb je de winkels van luxemerken Rolex, Yves Saint Laurent, Gucci, Dior, …  Aan de andere zie je daklozen die lagen versleten kleding dragen en op zoek zijn naar etensresten in een vuilnisbak. Dit is pijnlijk om te zien.

Laten we niet vergeten dat daklozen niet altijd dakloos zijn geweest. Ze zijn de producten van omstandigheden, vaak gevangen in een vicieuze cirkel van armoede, verslaving en mentale gezondheidsproblemen. Ze zijn mensen met namen, met families. In een wereld van overvloed en verbinding, is het onaanvaardbaar dat er mensen zijn die op straat moeten leven. Het is onaanvaardbaar dat we ons ooit zouden neerleggen bij het idee dat sommige mensen geen thuis verdienen.

De oplossing ligt niet alleen bij de overheid of bij liefdadigheidsorganisaties, maar bij ons allemaal. Het begint met een verschuiving in ons denken, met een grotere nadruk op medeleven en begrip voor degenen die het minder fortuinlijk hebben. Het begint met het erkennen dat we allemaal deel uitmaken van dezelfde samenleving, en dat we allemaal een rol te spelen hebben in het creëren van een wereld waar 'thuis' een realiteit is voor iedereen.

Laten we niet langer accepteren dat 'oost west, thuis best' een holle uitdrukking is, maar laten we ernaar streven om het waar te maken voor iedereen, waar ter wereld ze zich ook bevinden. Uiteindelijk zijn we immers allemaal thuis op deze planeet, en het is aan ons om ervoor te zorgen dat het een gastvrij en liefdevol thuis is voor iedereen.