Laura Tesoro vertegenwoordigt ons land op het 61ste Eurovisiesongfestival. De 19-jarige zangeres kreeg de voorkeur op Tom Frantzis. Onze reporter Lien (22) heeft haar bedenkingen bij het selectiesysteem en de Belgische deelname aan het liedjesfestival. “Het zal nog lang duren eer het Eurosongfestival weer naar België komt.”
De voorbije drie weken zat Vlaanderen weer in spanning. Wie zou ons land gaan vertegenwoordigen op het 61ste Eurovisiesongfestival in Stockholm? De openbare omroep kwam met een nieuwe formule - de keuze uit vijf kandidaten was aan het publiek. Een oubollig format, zonder ronkende namen en/of uitschieters.
Toen ik drie weken geleden al zappend terecht kwam op het programma, zag ik een ondermaatse liveshow (die niet live was) met B-artiesten, die zo goed als ze konden een cover brachten van een bestaand nummer. Als student ‘Televisie’ die ook semi-professioneel bezig is met muziek, kon ik dit gewoon niet goed vinden.
Terwijl ik altijd al fan ben geweest van het Eurovisiesongfestival. Het heeft toch altijd iets chauvinistisch. Eigen land, schoon land. Je hoopt steeds dat je ver geraakt en wil dan ook fan zijn van het nummer dat je land instuurde. Helaas, dit jaar wordt dat heel moeilijk.
En dat ligt niet aan Laura Tesoro, laat dat duidelijk zijn. Laura is een goede zangeres. Haar nummer is, naar mijn mening, gewoon niet sterk genoeg voor de internationale liedjeswedstrijd. En dat ligt dan weer aan de manier waarop Vlaanderen haar selectie doet. Ik ben niet overtuigd van het systeem waarbij kijkers mogen kiezen. Want de meeste mensen hebben geen verstand van wat kwaliteitsvolle muziek is. De openbare omroep probeert dat ‘op te lossen’ door een jury aan te stellen. Helaas kreeg de publieke opinie het laatste woord.
Nieuwe selectieprocedure
Enkele jaren geleden koos de VRT intern wie er naar het liedjesfestijn mocht. Zo trok Tom Dice, gewapend met een gitaar en twee backing vocals, richting Oslo. Na de eerste opstand (Tom wie?) waren we best wel tevreden met die kandidaat. En omdat dat een succes werd (zesde plaats!) herhaalde de openbare omroep die techniek in 2012. Helaas kozen ze toen voor een minder sterke zangeres met een doorsnee nummer - we haalden de finale niet.
Daarop schakelden we over naar een format waarbij het publiek kon kiezen. Hoewel ik wel overtuigd was van Axel Hirsoux, kon hij Europa niet bekoren. Dus gooiden we dit jaar het roer opnieuw om, want deze inzending treedt in de voetsporen van Loic Nottet – vierde in 2015. Vijf kandidaten werden op voorhand geselecteerd. Zij mochten eerst een cover brengen opdat het publiek met hen zou kennismaken, de week erop hun nummer brengen en in de laatste uitzending het nummer met act.
Het laatste woord was opnieuw aan het grote publiek. Laura Tesoro dankt haar overwinning aan het feit dat ze al het meeste op tv kwam. Niet omdat ze zo zeer het beste nummer had. Er was overigens geen goed nummer in de preselecties dit jaar. De nummers kunnen hoogstens radiohits worden, hier bij ons. Er was geen enkele lied dat zo uniek was, dat het zich kan onderscheiden tussen 40 andere. What’s the pressure is een tof poppie deuntje dat goed klinkt op MNM of Q-music, maar op het songfestival is het gewoon niet goed genoeg.
Vlaanderen won nog nooit
Wallonië scoort over het algemeen beter als het onze inzendingen betreft. Sandra Kim blijft de enige Belgische overwinning in 61 jaar Eurovisiesongfestival en de mooiste top 10-plaatsen zijn van Urban Trad (2de in 2003) en Loic Nottet. De laatste keer dat Vlaanderen een plek in de top 10 kon bemachtigen, Tom Dice even niet meegerekend, was in 1977, met Dream Express. Herinner je het vrolijke deuntje: ‘Need a million in one, two, three’. Heerlijk nummer trouwens.
We blijven op onze honger zitten, en misschien daarom dat het ons bezighoudt. De live-uitzending van de finale lokt elk jaar ongeveer een miljoen kijkers. Wat maakt dat de mensen blijven kijken als we toch nooit succesvol zijn? De kitsch? De sfeer? Ik ben er nog steeds niet uit. Wat ik wel weet, is dat het nog heel lang zal duren voor het Eurovisiesongfestival weer een keertje naar België komt.
Maar Laura, please: prove me wrong.
© 2016 – StampMedia – Lien Van Doorslaer
Dit artikel werd gepubliceerd door Opiniestukken.nl op 19/01/2016
