Op een regenachtige maandagmiddag stapt Patricia Leys met haar vriend en collega Armand Bauwens de tram op, beiden gehuld in een glimlach. Ze vallen me direct op, natgeregend en gepakt en gezakt met hun lederen heuptassen en ik besluit hen aan te spreken.
Patricia is een geboren en getogen Kielenaar, maar ondertussen uitgeweken naar het nabijgelegen Hoboken. Ze kan zich haar eerste rit op tram twee niet zo gelijk voor de geest halen. “Dat zou wel eens heel erg lang geleden kunnen zijn.”
Wanneer ik pols naar haar beleving van tram twee, weet ze me zonder aarzeling te zeggen dat ze nog geen enkele negatieve ervaring heeft gehad met deze tramlijn. Soms is die wel wat overladen, maar volgens Patricia is dat normaal. “Iedereen moet wel eens ergens zijn in een stad, dat is omdat we hier met zoveel mensen op een hoop leven.”
Tot een zestal jaren geleden, ergerde ze zich wel aan een bepaald gebruik in de tram, geeft Patricia toe. Ze stoorde zich enorm aan haar medereizigers die lagen te brullen in hun mobiele telefoon. Daar het volgens haar ook nog eens vaak in een taal was die ze niet machtig was, had ze er maar het raden naar of ze nu overprikkeld werd door effectief geruzie of door iemand die om welke reden dan ook de behoefte had om luidruchtig te wezen. Door haar vrijwilligerswerk in die periode kwam ze echter meer en meer in contact met personen met een andere nationaliteit dan de Belgische en leerde ze zelf veel meer relativeren. “Het blijft natuurlijk opvallen als er iemand naast je op de tram de geluidsbarrière probeert te breken, maar ik laat me er niet meer door opjagen.”
Patricia is al ruim 35 jaar lid van de Jehovah's Getuigen, net als haar vriend Armand, die zelfs trots verkondigt dat hij al 44 jaren op zijn lidmaatschapsteller heeft staan. Sinds anderhalf jaar staat ze samen met andere getuigen op verschillende plekken in de stad hun boodschap te verkondigen aan zij die het willen horen. Ze hebben Wachttorens en naamkaartjes in 36 verschillende talen. Dat moet ook, want in Antwerpen wonen een talloze verschillende nationaliteiten. Ze richten zich voornamelijk op mensen uit Antwerpen die geen Nederlands spreken. Dat blijkt ook wanneer ze even moeten zoeken naar hun naamkaartjes in een taal die ik zou kunnen lezen. Antwerpen heeft op Rotterdam na de meeste verschillende nationaliteiten (169 om precies te zijn, nvdr), dat is zelfs meer dan in New York. “We moeten daarom echt leren samenleven, dus ook op de tram.”
“Dank u tram twee,” besluit Patricia en ze wandelt, nog steeds gehuld in haar glimlach, de tram uit en Hoboken in.
Yannick Moyson