Dinsdagavond opent de langverwachte Amerikaanse film ‘The Loft’ van Erik Van Looy het 41e Film Fest Gent. Deze remake van de Vlaamse kaskraker uit 2008 brengt het scenario van Bart De Pauw in een Hollywoodjasje van scenarist Wesley Strick. Voor ons viel er echter niet veel nieuws te zien.
‘The Loft’ opent het filmfestival van Gent. In deze whodunit delen vijf getrouwde vrienden stiekem een loft waar ze ongestoord hun maîtresses en scharrels kunnen ontvangen. Hun inventieve regeling draait uit in een helse nachtmerrie wanneer ze op een ochtend het lichaam van een vrouw vinden, vastgeketend aan het bed en badend in een plas bloed. Wat volgt is een aaneenschakeling van plotwendingen, intriges en ontrafelde geheimen. Bekijk de trailer:
Mollige Miller
In de hoofdrollen schitteren Matthias Schoenaerts, Karl Urban (Star Trek Into Darkness), James Marsden (X-men), Wentworth Miller (Prison Break) en Eric Stonestreet (Modern Family). Toch is het vooral Schoenaerts die weet te overtuigen in zijn rol als de ruige en onhandelbare Filip.
Wat ze met Miller uitgevreten hebben, doet je bijna achterover vallen. Van de knappe Michael Scofield uit ‘Prison Break’ blijft niets meer over in de vertolking van de mollige, gebrilde sukkel Luke. Stonestreet zet een zeer karikaturale Marty neer. Koen De Graeve deed het in de Vlaamse versie met meer overtuiging.
Déjà-vu
Het blijft uiteraard een goed geschreven verhaal met een ingenieuze plotlijn. Helaas is het letterlijk een Amerikaanse kopie - zelfs aan de tekst werd niet erg veel gesleuteld. Het is visueel een sterk staaltje vakwerk, maar je kan je niet van de gedachte ontdoen dat je het allemaal al eens gezien hebt. Het mag dan zes jaar geleden zijn: veel is er niet veranderd of verbeterd.
Ondertitels hadden misschien voldoende kunnen zijn?
Of toch, er is aan geschuurd en gepolijst tot het donkere, zwarte randje eraf is. Het is een afgeborsteld Hollywoodproduct geworden, één met veel spanningsopbouw en snelle shots, maar weinig diepgang.
Wrange belgenhumor
Ook belgenhumor blijkt niet universeel te werken. Waar de originele ‘Loft’ nog gepaard gaat met een sarcastische spot op goed getimede momenten, lijkt deze zwarte humor niet over te komen in het Engels. Zo is er de scène waar de vijf vrienden en hun echtgenotes samen gezellig tafelen, tot een behoorlijk aangeschoten Marty grappig bedoelde, maar terechte en zeer kwetsende opmerkingen maakt over de vrouw van Chris. Het typische scenario waarmee je wil lachen ondanks dat of net omdat het zo ongepast is. Toch lokt het niet meer uit dan een wrang gevoel.
Al bij al is het een geslaagde film, vooral dankzij de enorm goed opgebouwde verhaallijn van Bart De Pauw. De vraag is dan ook of de Amerikaanse versie wel met de lof zou mogen gaan lopen, aangezien de remake niets of weinig toevoegd aan het origineel. Ondertitels hadden misschien voldoende kunnen zijn? Het is de moeite om te gaan kijken, op voorwaarde dat je compleet vergeten bent hoe het origineel eruitzag en hoe het verhaal eindigt.
© 2014 – StampMedia – Emily Van Campenhout
