Een koor van nieuwsankers deelt het schokkende verhaal van vijf straatprostituees die werden vermoord in een huis aan London Road, Ipswich. De buurtbewoners bekijken vol ongeloof de heisa die omgaat in hun straat via de televisie. Het is Kerstmis, maar in plaats van gelukwensen, schenken buren elkaar nerveuze, wantrouwende blikken van tussen de gordijnen. Er hangen politielinten kriskras over straat en de postbode wordt op zijn ronde geëscorteerd door de politie. Het strafproces wordt door de buurtbewoners bekeken als ware het een voetbalmatch.
Het script van dit waargebeurd moordverhaal is volledig gebaseerd op originele interviews met buurtbewoners, sekswerkers en journalisten. Alle toevalligheden, versprekingen en vreemde intonaties werden bevroren in de tijd en met veel gevoel voor detail gereproduceerd door de acteurs. Klinkt aannemelijk, tot er in het ritme van de woorden muziek wordt gevonden, en iedereen begint te zingen. Dit samen met contrastrijke beelden, gehuld in grijsgroene tinten, zorgt ervoor dat dit waargebeurd verhaal surrealistisch en karikaturaal wordt neergezet.
Focus op buurtsolidariteit
Hoewel de meisjes ongetwijfeld iemands dochter, vriendin of lief waren, wordt die kant van het verhaal niet getoond. Deze film cirkelt rond de feiten die al in het lang en het breed in de media werden weergegeven en gaat eerder over de buurtsolidariteit dan over de moorden zelf. De film bestaat voornamelijk uit brede high-angle shots van de straat, afgewisseld met medium shots van de interviews die de persoon toont in relatie tot zijn woonst. Niet onbelangrijk dat er zoveel visuele ruimte wordt gegeven aan hun omgeving; het is de enige reden waarom ze meegezogen zijn in dit drama.
In de trailer wordt benadrukt dat dit een feelgoodfilm is over buren die ter ug dichter bij elkaar komen. Maar dan is het wel een feelgoodfilm met een wrange bijsmaak. Door het grote publiek werd deze film dan ook op verontwaardiging onthaald. Je kan je afvragen of zingen over seriemoorden wel zo ethisch verantwoord is. Hoe moet de familie van de nabestaanden zich hier bijvoorbeeld bij voelen? Maar als je goed kijkt, stelt deze film de zelfingenomenheid van de buurtbewoners aan de kaak en roept ze op een niet opdringerige manier op tot een aanpak van de situatie waarin de prostituees zich bevinden.
Wedstrijd 'best onderhouden straatmadelief'
Uit de interviews blijkt namelijk dat de mensen helemaal geen medelijden hebben met de vermoorde meisjes, enkel met zichzelf. Hun huis zakt in waarde en ze voelen zich niet meer op hun gemak in hun buurt. Van de meisjes wilden ze eigenlijk al langer af. Tijdens één van de interviews vertelt een vrouw dat ze graag de hand van de moordenaar zou willen schudden om hem te bedanken om de buurt van de meisjes te verlossen. Haar eigen dochter zit ineengedoken naast haar in de zetel.
De kleurloze, grijsgroene beelden van in het begin evolueren mee met het verhaal en worden langzaamaan kleurrijker. Het buurtcomité lanceert een wedstrijd voor de mooiste bloementuin in een poging om de straat ter ug op te fleuren. Een motief dat verwijst naar de straatmadeliefjes van London Road. Deze film weet op een bizarre manier de uitersten van feelgood en maatschappijkritiek te combineren. Het feit dat regisseur Rufus Norris verantwoordelijk was voor zowel deze film als de musical waar deze film uit voortkomt, maakt dat de musicalstijl er net wat te nadrukkelijk in doorkomt. De buurt bouwt feest, maar de problemen zijn niet ten gronde aangepakt. Morgen zouden er opnieuw vijf prostituees vermoord kunnen worden.
© 2015 - StampMedia/Mediaraven - Helena Verheye
Dit artikel werd gepubliceerd door Newsmonkey.be op 21/10/2015
