Lsd-trip in een labyrint

FILM FEST GENT - Vier jaar na hun atmosferische langspeeldebuut 'Amer' wordt 'L'étrange couleur des larmes de ton corps', wat volgens het Brusselse regisserende koppel Hélène Cattet en Bruno Forzani hun 'droomfilm' is, genadeloos op het publiek losgelaten.

De hypergestileerde film brengt met zijn erotische horror hulde aan de Italiaanse jaren 70 giallo-thrillers. Dankzij de beklijvende muziek - verzorgd door Ennio Morricone, Bruno Nicolai en Riz Ortolani – verdient dit Belgische pareltje zeker een plaats op het Gentse festival dat zelf de nadruk legt op filmmuziek. Regisseur Forzani kon zijn vreugde hierover niet verbergen.

Sensuele vrijpartij

'L'étrange couleur des larmes de ton corps' is een sensuele vrijpartij die alle zintuigen prikkelt. Als de kleurrijke glasramen vervormen tot uw persoonlijke caleidoscoop, wordt u in een bizarre droom gezogen die u bijna twee uur lang vastketent in een ongemakkelijk gevoel. Met Dan Kristensen, vertolkt door Klaus Tange, wordt u van de ene naar de andere kamer geslingerd in een zoektocht naar zijn vermiste vrouw. Dat alles in prachtige Art Nouveau decors.

Het huis is er een met vele ogen, die elk hun eigen taal spreken, en de scherpe klanken die door de stilte heen snijden, brengen gevoelens in u op die u misschien nooit eerder hebt gevoeld. Het kraken van het oude huis wordt het kraken van de leren laarzen van femme fatale Laura en eindigt in het aansnoeren van een korset waardoor u zelf verstikt lijkt te worden. Hevige fluittonen verdoven u en dragen bij tot de eeuwigdurende verwarring van een oneindig labyrint. Zoals voorafgaande belevingen kenmerkend zijn voor stomende seks, zijn het in de film rijkelijk aanwezige gekreun, gehijg en het ontbreken van diepgaande gesprekken dat ook.

Bloeddoorlopen doolhof

En dat is waarschijnlijk het enige minpunt. Weinig dialoog betekent niet noodzakelijk weinig verhaal, maar in dit geval doet het dat wel. Een cinematografisch meesterwerk, een hele avond op het puntje van uw stoel doorbrengen met uw maag die duizendmaal keert in de vele bochten van het bloeddoorlopen doolhof, ja, maar daar in dat doolhof is het regisseurskoppel ergens de draad van Ariadne kwijtgeraakt.