Gladys is 24 en blogt over de kleine en grote dingen in het leven. Als twentysomething moet ze nu beslissingen maken die de rest van haar leven zullen bepalen: huisje, baantje, liefje en kindje. Of toch niet? "Wanneer geef ik eindelijk toe dat ik het singlebestaan haat?”
Het enige wat nóg vreemder is dan 23 zijn en nog nooit een lief gehad hebben, is blijkbaar 24 zijn en nog nooit een lief gehad hebben. Vijf jaar geleden was ik ervan overtuigd dat ik op deze leeftijd al lang de ware liefde gevonden zou hebben en misschien zelfs al op zoek zou zijn naar een mooi plekje om te trouwen. Laten we daar samen even heel hartelijk om lachen.
Het is dus allemaal net iets anders gelopen. And that’s ok. No, really.
Eerst en vooral ben ik momenteel gewoon heel gelukkig zonder liefje en hoeft daar van mij geen verandering in te komen. Het valt voor velen moeilijk te begrijpen, maar ik ben zeker niet hopeloos op zoek naar the one en het feit dat ik als 24-jarige (relatie)maagd bijna als studieobject voor de wetenschap kan dienen, zal me worst wezen.
Ik heb de indruk dat mijn vrienden meer bezig zijn met hoe “jammer” dat allemaal is, dan ikzelf. Een vriend zei me dat mijn stuk over het ‘Wij-koppel’ toonde hoe eenzaam en jaloers ik was en hoe graag ik ook deel van zo’n item zou zijn. Betrapt. LOL. Ik weet niet waar precies in het artikel mijn woorden doordrenkt waren met zelfmedelijden en verlangen naar een relatiestatus op Facebook, maar ik kan u in alle eerlijkheid zeggen: ’t is zever. Ik zou liegen als ik zei dat ik me nooit afvraag hoe het zou zijn als ik op een dag mijn eigen Mr Darcy tegen het lijf liep, maar als dat niet gebeurt, ga ik daar heus mijn slaap niet voor laten.
’t Is de Gilles, of niks
Ik verdenk sommige vrienden ervan in een relatie te zijn omdat ze op een punt kwamen waarop dat nu eenmaal de meest logische, meest normale stap leek. Niet omdat ze echt dolgraag bij die persoon willen zijn. Niemand gaat dat snel toegeven, maar ik denk dat veel mensen vinden dat eender welk liefje nog steeds beter is dan geen liefje. Ik kan het hen ook moeilijk kwalijk nemen. Als ik iedere keer dat iemand mij vroeg of ik “het niet erg vond om zo alleen te zijn” een euro kreeg, kon ik mezelf een man kópen.
Onvermijdelijk krijg je ook te horen dat je “toch grappig en lief en mooi en vriendelijk en sociaal bent, dus hoe kan-dat-nu-toch?” Alsof iedereen die niet totaal afstotelijk is, verplicht van ’t straat MOET zijn. Welk deel van “momenteel hoeft dat voor mij niet” is zo moeilijk te vatten? Persoonlijk lijkt een leven waarin ik kan doen wat ik wil en iedere dag rustig alleen thuis kan komen me echt de shit. Ik zou dat enkel inruilen voor iemand die beter is dan dat vooruitzicht. De enige man die ik in 2016 met veel plezier iedere avond in mijn huiskamer heb ontvangen, is Gilles Van Bouwel. De kans dat ik die morgen aan de haak ga slaan, lijkt me eerder klein.
Is dit het dan?
Bovendien vind ik dat hele relatie-, samenwoon- en trouwgedoe gewoon zo beangstigend. Ik voel mezelf wat de liefde betreft met de dag cynischer worden. Wat zou je ook? De voorbije weken hoorde ik twee verhalen die mij totaal met verstomming hebben geslagen. Mensen die ik al mijn halve leven ken - en van wie ik overtuigd was dat ze één van de goeikes waren - bleken al jaren een dubbelleven te leiden en deden daarmee hun partner iets aan wat niemand ooit zou mogen meemaken.
“Is dat het dan?”, vraag ik me soms af. Is dat waar we allemaal naar moeten streven? Is dat ‘de droom’? Iemand alles van jezelf geven en daarmee iedere dag opnieuw het risico lopen dat die ander jou in één klap totaal verwoest? Wanneer vrienden me zeggen dat hun relatie het bewijs is dat het soms écht goed zit, kan ik tegenwoordig alleen nog maar reageren met: “Hoe weet jij dat zo zeker?” Je gaat me niet horen beweren dat het niet kan, dat er geen koppels zijn bij wie alles oprecht is. Sommige bevriende stelletjes vind ik zelfs echt de max - of #goals, zoals de jeugd dat zegt - maar het risico lijkt me haast te groot om te nemen.
“Edde nog ginne vraajer?”
Het kan best lastig zijn als je omgeving zich al een beeld van jouw toekomstige wederhelft heeft gevormd. Een vriendin vertelde dat haar grootouders op z’n zachtst gezegd not amused zouden zijn als ze zich niet zou settelen en daarbij voor een kerkelijk huwelijk zou kiezen. Om de kerk (hehe) in het midden te houden, ging ze dat dan toch maar doen. Leven we nu werkelijk nog steeds in een tijd waarin familie beslist of en met wie en hoe je trouwt? Alle respect voor mensen die op katholieke wijze willen trouwen. Als ze zelf gelovig zijn. Wanneer je band met het katholicisme zich beperkt tot de kreet “Oh My God!” en tot Madonna’s Like A Prayer, kan je die hele vertoning ook maar best zo laten, vind ik.
Samantha For President
Gelukkig is mijn familie niet het soort dat bij ieder bezoekje vraagt of ik “al iemand heb”. Integendeel; mijn overgrootmoeder kan me niet genoeg op het hart drukken dat ik “nooit een man moet nemen, alleen aan mezelf moet denken, vaak op reis moet gaan en al de rest aan mijn laars moet lappen”. Da’s nog eens advies.
Opschrift: "Ik kan de vrouw van jouw leven niet zijn, omdat ik al de vrouw van het mijne ben." (Foto © Charis Bastin)
Pas op, ik ben ook niet immuun tegen de liefde. Ik heb mezelf al eens een paar keer laten vangen en ik sluit niet uit dat ik het er ooit op waag, maar ik vind het belangrijk om jezelf altijd nét dat ietsje liever te zien en om nooit iemand anders de gehele verantwoordelijkheid te geven om jou te maken of te kraken. Of om het met de legendarische woorden van Samantha Jones in ‘Sex And The City’ te zeggen: “I love you, but I love me more.”
Mwuah,
G.X
P.S. Gilles, als je dit leest: ik meen dat allemaal niet. Ik ben single en eenzaam en wanhopig op zoek. Bel me?
© 2017 – StampMedia – Gladys Elskens
---
Dit artikel werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 20/01/2017
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 20/01/2017
Dit artikel werd gepubliceerd door WAT WAT op 01/102/018
