Het Hof van Ryhove was op woensdag 20 juli het decor voor een avond zuiders getinte stand-up comedy, getiteld Comedy Harem, georganiseerd door Comedyfestival Gent, in samenwerking met het Masereelfonds, een onafhankelijke en progressieve cultuurvereniging.
Een oude kelder in hartje Gent, houten balken aan het plafond en cartoons aan de muren. Dit was de omgeving om de aanwezigen, onder wie ongeveer één vijfde allochtonen, aan het lachen te brengen. Met bijna alle stoeltjes bezet wachtte de zaal nieuwsgierig af.
Lachen met cultuur
In het eerste deel van de voorstelling konden de stand-up comedians hun grappen op het publiek loslaten. De eerste komiek was Latif, een Marokkaanse Belg uit Borgerhout. Hoewel hij af en toe verwees naar clichés over Marokkanen, was dit niet de hoofdmoot van zijn show. Het was duidelijk dat het publiek nog opgewarmd moest worden. Als tweede kwam Öznur Karaca op, een Turkse comédienne. In haar verhaal lag de nadruk al wat meer op cultuur. Deze lijn werd doorgetrokken door Soula Notos, een Nederlandse van Griekse afkomst. Met veel flair en sterke lichaamstaal kon deze vrouw het publiek overtuigen. Een excuus voor de eurocrisis kon natuurlijk niet ontbreken. De laatste komiek was de Turkse Limburger Erhan Demirci. Hij ging het meest door op de verschillen tussen Turken en Belgen, wat het publiek enorm wist te smaken. Het mooiste compliment dat hij ooit gekregen had, was dat hij in Brussel werd uitgemaakt voor 'sale Flamand'. Het publiek lustte er duidelijk pap van.
Wijzen op cultuur
In het tweede deel konden de vier komieken doen wat ze wilden. Een soort vrij podium met improvisatie, waarvan de uitkomst niet vastlag, of niet mocht vastliggen. Karaca vertelde een sprookje over de liefde tussen een hamster en een eekhoorn, en hoe het woord 'jazz' een einde maakte aan hun relatie. Daarna was er het fictieve programma 'Vraag het eens aan een Turk of Marokkaan', met Demirci en Latif. Hoewel het publiek eerst schuw afwachtte, kwamen er toch enkele vragen aanrollen. Aan het einde vertelde Demirci het verhaal van zijn grootvader die naar België kwam, met boterhammen met kaas en confituur als metafoor voor integratie. Als laatste toonde Notos haar Griekse dansen tijdens een verhaal over het verleidingsspel in Griekenland.
Wie even weg wou van de clichés over moslims en humor, was aan het goede adres. Hoewel er moppen over gemaakt werden, was 'cultuur' niet de hoofdbrok of alleszins geen twistappel in hun verhalen. Weer een bewijs dat de enige maatstaf van humor de lach zelf is.
© 2011 - StampMedia - Michaël Verest
