Hoe voelt het om als niet-begeleide minderjarige vluchteling in ons land aan te komen? Reporter Jef Cauwenberghs zocht verschillende jongeren op. Deel 2: drieling Alex, Ali en Hassan (18) uit Libanon.
Met het knetterend haardvuur op de achtergrond plaveien Alex, Ali en Hassan zich op de sofa van hun oom Mohamed. De Libanese drieling heeft er net een etentje met hun andere oom opzitten. Iets meer dan twee jaar geleden ontvluchtten Alex en Hassan thuisland Libanon na dreiging van Hezbollah.
“We moesten met het handbalteam van onze school een toernooi in Italië spelen. Op een ochtend zijn we weggeslopen uit het hotel en hebben we in Rome de trein genomen richting Frankrijk. Zo zijn we uiteindelijk in België terechtgekomen”, vertelt Alex.
Derde broer Ali, die op dat moment op een andere school zat, kon een jaar later pas via een soortgelijke truc aansluiten. Hij liep deze zomer weg, toen zijn voetbalploeg een internationaal toernooi in Parijs moest spelen.
Alex en Hassan werden vrijwel meteen bij oom Mohamed en zijn vrouw, die hier al twaalf jaar wonen, opgenomen als pleegkinderen. “Ik ben echt blij dat we bij onze oom in een pleeggezin terecht zijn gekomen”, zegt Alex. “Bij ons in de OKAN-klas zat een jongen die in een opvangcentrum verbleef. Daar hebben ze weinig vrijheden en veel strikte regeltjes. Hier zijn we haast regelloos”, grinnikt Hassan, terwijl pleegouder Mohamed hem fronsend aankijkt.
“Ons leven is hier vrij normaal”, vult Alex aan. “We hebben elk onze eigen kamer en zijn niet gebonden aan een avondklok.”
“Een diploma halen is op dit moment onze prioriteit”
Voor Ali was de aansluiting met zijn broers belangrijk. “Als drieling zijn we erg gehecht aan elkaar. Ik had het bijzonder zwaar om niet bij hen te zijn. Ik werd er zelfs agressief van.”
De drieling belt ook elke dag met hun moeder die nog steeds in Libanon zit. “Dat we ons best op school moeten doen, pepert zo ons altijd in”, vertelt Alex die samen met Hassan in het 5de jaar Wetenschappen-Wiskunde zit. “Een diploma halen is op dit moment prioriteit.”
“Toch is ver vooruit dromen moeilijk. We hebben enkele maanden geleden ons tweede interview gehad en wachten op een beslissing”, zucht Alex.
“Mentaal is dat slopend”, pikt Hassan in. “We hebben het hier goed, maar zijn bang voor een negatief verdict dat er een einde aan maakt. De stress is enorm. Het is alsof onze toekomst voor onbepaalde duur uitgesteld wordt.”
“Gelukkig hebben we elkaar. We praten vaak met elkaar over alles wat ons dwars zit. Een psycholoog is niet nodig. Oom Mohamed is onze psycholoog.”
Sommige namen zijn omwille van procedures of veiligheid van familie gefingeerd.
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 19/01/2018
