Dat het morgen verkiezingen zijn, dat weet u al. Jonathan Hendrickx (20) zal blij zijn als ze voorbij zijn, vooral omdat er geen ontkomen aan was. “Alle goede pogingen ten spijt: ik kan geen stemtest meer zien”, stelt hij in onderstaand opiniestuk.
Om in hetzelfde gareel te blijven als zowat driekwart van alle nieuwsberichten die vandaag verschijnen, zal ik beginnen met te vermelden dat u, indien u een volwassen Belg bent, morgen naar de stembus moet gaan om daar uw stem uit te brengen voor het Vlaams, het federaal en het Europees parlement.
Vrees niet, u zal hieronder geen oplijsting krijgen van alle partijen en hun voornaamste standpunten, al dan niet gekleurd. Noch volgt er een enigszins coherente verklaring waarom we drie keer tegelijk moeten gaan stemmen, noch een doorverwijzing naar een pagina waar u met enkele muisklikken te weten kan komen welke partij het beste aansluit bij uw gedachtegoed. Vreest u vooral niet. Dat is wel het allerlaatste wat ik u wil geven. En dat om de simpele reden dat ik er schoon genoeg van heb.
Alle goede pogingen ten spijt: ik kan geen stemtest meer zien. Ze zijn te ongenuanceerd, verschaffen te weinig duidelijkheid en/of geven simpelweg geen eenduidig antwoord. Het kan aan mij en mijn polariserende visies liggen, maar elke stemtest die ik doe beweert dat ik een ideale match heb met een andere partij. Met andere woorden: ik word er enkel maar meer verward van.
Datzelfde geldt voor de talloze tabellen en grafieken opgesteld door hulpvaardige journalisten en politieke aficionados die als primaire doel hebben u zo goed en praktisch mogelijk te informeren over de richting waar elke partij heen wil na de nakende (schoon)moeder der verkiezingen. En dan heb ik het nog niet over de rapporten voor elke afzonderlijke regering die iedere krant ons de afgelopen weken door de strot heeft geramd. Feiten zijn feiten en meningen zijn meningen, maar word ik verondersteld niet op Groen te stemmen omdat een Vlaams parlementslid ervan slechts een score van 3,5 op 10 krijgt? Of gaat men bij het toekennen van een score van 9 op 10 voor één enkel N-VA lid ervan uit dat men hierdoor zal stemmen op de Alliantie?
"Verkiezingen van de cijfers"
De verschillende televisiedebatten doen de kijkcijfers alvast de pan uitrijzen. En moest u op een zondagvoormiddag iets anders te doen hebben gehad dan afstemmen op ‘De Zevende Dag’, geen nood. U kreeg in het Journaal van 7 een uitgebreide samenvatting. En natuurlijk werd de uitzending ’s avonds laat nog eens herhaald. U zou zo eens een fragment van Wever en Peeters in een schminkstoel moeten missen.
Ook de commerciële omroepen, waar kijkers de kassa doen rinkelen, gaan vanzelfsprekend mee in de hype. Vtm pakte uit met verschillende laatavonddebatten tussen partijkopstukken, terwijl Vier het hield bij het platform uwregering, waarin u – deze ziet u aankomen – uw eigen regering kan samenstellen, opnieuw op basis van enkele stellingen.
Ivan De Vadder noemde deze verkiezingen al “de verkiezingen van de cijfers”, en op zich geef ik hem gelijk. Al hebben hij en ik het niet over dezelfde cijfers. De Vadder heeft het over de miljoenen en miljarden euro’s waar partijen mee slingeren naar de hoofden van de verwarde kiezers, om hier te kunnen besparen om daar minder geld uit te moeten geven. Ik heb het over de bezoekers- en oplagecijfers. Die laatste zijn in dalende lijn en dus des te belangrijker om op te krikken. Het gaat al lang niet meer alleen om het knopje dat u indrukt in uw stemhokje. Het gaat om de computermuis die eens ingedrukt de weg plaveit naar die ene site om u te informeren over de verkiezingen. En niet naar die andere.
Te sociale media
De volgens velen veel te sociaal geworden media willen allemaal maar wat graag een graantje meepikken van de door henzelf gecreëerde buzz rond de verkiezingen. Op elke nieuwssite kan u uw profiel matchen met dat van partijen, alsof u zich op het gladde ijs der datingsites begeeft. Stel uw eigen regering samen, en deel die dan vooral met uw vrienden. Niet enkel uw stem is gegeerd, maar ook uw klik op de Vind ik leuk-knop en de bezoekerscijfers die worden gegenereerd, hoewel die op 25 mei – gelukkig – worden genegeerd.
Dit mogen dan wel hoogdagen zijn voor de journalistiek, voor de troebelheid bij Jan Modaal is het dat helaas evenzeer – hoezeer men dat precies wil vermijden. Door de wildgroei aan mogelijkheden en alternatieven om alles zo eenvoudig mogelijk voor te stellen, wordt alles alleen maar ettelijke malen moeilijker gemaakt. En naast de rapporten en de stemtesten zijn er nog de talloze opiniestukken van critici die de verkiezingen vanaf de zijlijn met argusogen volgen. En zo het verkiezingsmonster alleen maar voeden. Ik sla nederig mea culpa.
© 2014 – StampMedia – Jonathan Hendrickx
