(Supo.be) In zijn gezellige huisje in Berchem beantwoordt de Britse Antwerpenaar onze vragen met zijn typerende Engelse accent en opgewonden gebonk op het tafelblad. Wat een gesprek over armoede moest worden, werd een lange babbel over de onzinnigheid der dingen. Zonder stoppen en met veel uitweidingen zegt hij zijn gedacht. Als kind uit een kansarm gezin van dertien is Williams een getuige van de eerste rij, als populaire stand-upcomedian belichaamt hij de spreker met een pittige mening.
Nigel Williams: “Wij gaan er vandaag de dag van uit dat iedereen een gelijke kans krijgt. Maar we beginnen niet allemaal gelijk, dat is een fantasie die ons is wijsgemaakt in de jaren 70. Officieel werd toen de klassenmaatschappij afgeschaft om de economie beter te doen draaien, maar we leven er nog steeds middenin. Niet iedereen begint gelijk, de startbaan is scheef.
Het ene kind heeft een rustig stekje om zijn huiswerk te maken en aanmoedigende ouders, het andere heeft dat niet. In een huishouden zoals het mijne, was er geen plek om je taken te maken. We konden amper eten kopen, dus hoe zouden we een technische tekentafel betalen? Maar mijn tekening, die op de keukentafel onder wat potten werd gemaakt, werd hetzelfde beoordeeld als iemand die alle technische snufjes heeft. Als je het niet haalt, ben je een loser. Zelfs binnen je vriendenkring zal 80% je tegenslag aan jezelf wijten. Er moet duidelijk een mentale verandering komen.”
Therapeutisch zeveren
Williams: “De kritische denker is met uitsterven bedreigd, mensen denken niet meer. Als we patatten willen kopen, gaan we naar de winkel en kopen we ze zonder nadenken. Vroeger dachten we in seizoenen en functionaliteit, nu doen we gewoon. Als mensen van het werk komen, halen ze de kinderen op, sluiten ze zich op in huis en kijken samen tv. De grote denkers komen uit de derde wereld. Die hebben nog de tijd om op een steen te gaan zitten nadenken. Dat alles wordt allemaal niet meer in vraag gesteld, buiten door een enkeling zoals ik.
Ik probeer in mijn shows iets te zeggen over dingen die mij bezighouden. De inspiratie moet ik niet ver zoeken, die haal ik uit alle onzinnigheid rondom ons. Wat de mensen er na de show met doen? I don’t give a shit. De comedy die ik maak, is therapie voor mezelf. Ik weet dat ik met mijn gezever nooit een eigen tv-programma zal krijgen, maar je zet een paar mensen aan het denken. En daar haal ik voldoening uit.”
Waar zijn de mannen van mei ‘68?
Williams: “Om de generatie van mei ‘68 terug in het gareel te krijgen, hebben deze destijds van de overheid veel meer vrijheden gekregen. Sociale en culturele toelagen zijn voortgekomen uit deze omwenteling en spilfiguren kregen opeens een belangrijke baan toegewezen. Waar die zitten al diefuckers van ‘68 nu? Ze leven nog, maar zijn de revolutie beu. Guy Mortier rijdt met het laatste model van Lancia en parkeert op het voetpad. Yves de Smet noemt zich een foodie. Ik kots nog harder op hen dan op Berlusconi, want dat is tenminste een eerlijke klootzak.”
“De Vlaming lijkt op het eerste zicht weinig te hebben om over te klagen. Wij hebben een heel grote middenklasse, met middenklassenproblemen. Het hete hangijzer in de begroting, dat zijn de bedrijfswagens. Allez, dat is toch idioot! Het volk denkt niet na over de toekomst van de volgende generatie, die zich door een opeenstapeling van problemen in de miserie gaat storten. Maar niemand van deze brave Vlamingen komt daar voor op straat. Ze zijn de revolutie beu, al hebben ze er na ‘68 nooit meer een gehad. Ze kijken op naar graaf Paul Lippens (gedelegeerd bestuurder van de Suikergroep nv, dankzij koloniale belangen opgericht nvdr.), nochtans een grote asshole. Maar het arme gezin dat naast hen woont, bestempelen ze wel als losers. De middenklasse zal altijd streven om zoals Paul Lippens te zijn, maar de werkloze buur met acht kinderen wil alleen maar genoeg hebben om gelukkig te zijn. De losers gaan de zondebokken zijn van de onrust in onze middenklasse.”
Minder werk, meer geluk
Williams: “1 op 7 van de Belgische bevolking leeft in armoede. Dat is niet meer dan een natuurlijk gevolg van de maatschappij waarin we leven. Ik vergelijk die vaak met een centrifuge waarin we allemaal samen zitten. Door hoe langer hoe meer te werken en minder vrije tijd te hebben, klamp je je vast aan de zijkant. En als je heel eventjes je grip van de zijkant loslaat, vlieg je eruit. Daarom richt iedereen zich op arbeid. Maar een vooruitstrevende maatschappij streeft naar zo weinig mensen aan het werk.”
“We hebben het feodaal systeem gekend, experimenteerden met het socialisme en blijkbaar werkt het kapitalisme ook niet. We hebben nu de mogelijkheid om dingen te produceren zonder te werken. Een ideale kans om de werkuren van de bevolking te verminderen. Als we allemaal drie tot vier uurtjes per dag werken, kunnen we ons erna thuis zat zuipen of een goed boek lezen, schilderen of de natuur bestuderen. Zo krijgen we opnieuw de tijd om ons mentaal te ontwikkelen. Want ondanks alles wat we hebben, zijn we hoe langer hoe minder cultureel ontwikkeld.”
Allemaal Amerikaantjes
Williams: “Belastingen zijn de laatste hoeksteen van een solidaire maatschappij. Heel het belastingendebat wordt gevoerd door mensen met valse voorwendselen. De Wever en De Croo beweren dat de druk op de Vlaming te groot wordt, maar wie is dé Vlaming? De eenzame gepensioneerde met aandelen in Luxemburg of Eddy van café De Postduif? Definieer ‘de Vlaming’ eerst en dan kunnen we verder praten. De politiekers hebben het over hun eigen steunkring, mensen met een goede middenklassejob. Maar voor mij is de Vlaming ook iedereen die niet meer rond komt. Wie niet produceert, moet onderhouden worden. Dat is een onderdeel van een solidaire samenleving. Maar steeds meer mensen willen deze sociale belastingen niet betalen. Door de RSZ te vervangen door een privéverzekering en het pensioen door beleggingen, sluiten ze zich op in hun egocentrische cocon. Dit is de ergste adaptatie van Amerikanisme, want solidariteit bestaat niet meer. Uiteindelijk kloot je er alleen jezelf mee, want de werknemer van vandaag is de werkloze van morgen.”
“In de toekomst gaat er nog minder solidariteit zijn tegenover armoede. Mensen worden chagrijnig van hun inhoudsloze bestaan en rekenen dit af op de sociaal en economische zwakkeren. Zelfs de superrijken zoals Dominique Strauss-Kahn zijn niet gelukkig. Directeur van het International Monetair Fonds, dat wel, maar hij moet ondertussen kamermeisjes verkrachten om zich een beetje goed te voelen.”
Dom koningshuis
Williams: “Om mensen uit de lagere klasse naar beleidsorganen te laten doorstromen, moeten ze van goed onderwijs kunnen genieten. De heersende klasse lijdt aan incest: enkel wie uit een gegoed gezin komt, komt aan de top. Dat is een slechte basis voor een samenleving. Je hebt mensen met heel andere ervaringen nodig om een eerlijker proces te krijgen. Als je wilt gaan studeren, kost dat geld. Gratis onderwijs bestaat niet in België en ondertussen wordt het steeds duurder. Wij spreken over overbevolking en achterlijke culturen in de derde wereld, maar over de nieuwe onderwijsinstellingen - zeker voor vrouwen - zijn we laaiend enthousiast. Door het onderwijs duurder te maken, krijg je een heersende klasse die bepaalt wie aan universitaire studies mag beginnen. Dat zorgt voor een intellectuele stagnatie, net zoals in het koningshuis. De hele Koninklijke familie isfucking stupid, want zij zitten gevangen in een inteeltsysteem en komen nooit in aanraking met mensen met andere ervaringen.”
© 2011 - Supo.be - Tekst: Anneleen Ophoff - Foto: Haryo Sukmawanto
