GENK - Journaliste An Olaerts schrijft in De Standaard Magazine over corrigerend ondergoed tot Duitse droogkasten, de dingen des levens, quoi. Nu tourt ze ook rond en leest voor uit eigen werk. "Het is vreemd om de geniepige lezer ineens te horen lachen, terwijl ik erbij sta."
Vanwaar het idee om de columns voor te dragen?
"Toen mijn eerste boek (Achterwerk, een verzameling columns met prenten van Klaas Verplancke) uitkwam, heb ik voor het eerst voorgelezen. Op de boekvoorstelling. Het beviel me goed en blijkbaar het publiek ook. Want niet veel later vroeg de Bibliotheek van Genk om mee te werken aan de Literaire Zomer. Stijn Meuris was er ook bij. Hij las stukjes voor die hij voor Het Belang van Limburg schrijft. Die mens heeft véél méér podiumervaring dan ik, maar blijkbaar bleef ik ook zonder overeind. Hij vond dat ik vaker moest voorlezen. Dat doe ik nu. En met plezier. Ik heb mijn publiek nooit gekend, maar sinds kort zie ik het gewoon op stoelen zitten. Het is vreemd om de geniepige lezer ineens te horen lachen, terwijl ik erbij sta."
Wat kunnen mensen verwachten van de lezing?
"Een samenzweerderige avond met een bisnummer. Of er moesten ruziestokers in de zaal zitten."
Waarom heet de voorstelling 'Aangekleed'?
"Omdat ik freelancejournalist ben en de hele dag thuis achter de computer zit, dikwijls in pyjama. Een lezer heeft geen last van de vieze verschijning van de schrijfster, maar wie een levende spreekbeurt geeft, kan zich het stinkende comfort niet permitteren. Voor de mensen die komen luisteren, kleed ik mij aan en kam ik mijn haar. Wel zo netjes voor het publiek. En het schijnt mijn moeder ook deugd te doen. Een dochter die de kost verdient als slons achter een klavier, je krijgt het toch minder makkelijk uitgelegd aan de vriendinnen van de turnles."
Is voordragen nu uw nieuwe passie, of houdt u het toch maar bij schrijven?
"Ik geef graag spreekbeurten en ik zou gerust meer naar buiten willen, weg van de pyjama en de keukentafel. Maar ik blijf ook schrijven. Het is een aardige afwisseling en een kleine remedie tegen de eenzaamheid. Ik ben bij wijlen bang dat ik verwilder. Mij af en toe aankleden vertraagt de boel hopelijk een beetje."
Waar haalt u uw inspiratie?
"Ik heb lang geprobeerd om een leven te leiden naast mijn schrijfwerk, maar inmiddels heb ik het onderscheid tussen werk en vrije tijd opgegeven. Het observeren en het praktiseren gaat non-stop door. Alles kan een aanleiding zijn voor een nieuw stukje, ook als ik op de bus naar de stad zit, of in een wachtzaal door een oude Knack zit te bladeren. Kortom, de inspiratie is overal, bovenal op de stomste plaatsen eerst. Want de muze zit altijd bij Hugo Camps op schoot.
Zijn er nog dromen die u wilt vervullen? Bijvoorbeeld: een tweede boek uitbrengen of nog een nieuwe voorstelling geven?
"Dat zou dan een derde boek zijn, want ik heb in de zomer een kookboek geschreven, terwijl ik nooit kook en niet van overhoopgezette keukens houd! Maar onverwacht werd het toch nog een gezellige bedoening. 'De keuken van ons vader' heet het boek, en veel van de fotomodellen die erin staan heb ik opgegeten. Al is een kookboek natuurlijk verre van literatuur. Misschien dat het er ooit nog van komt, bijvoorbeeld als ik stop met naar Café Corsari te kijken. Intussen staat er wel een akelig kortverhaal van mij in Snoecks. Wie weet is het een troost voor lezers die niet op mijn roman kunnen wachten. Haha."
De voorstelling 'Aangekleed' is nog te zien op 2 december 2013 in De Velinx in Tongeren en op 19 maart 2014 in cc De Adelberg in Lommel.
© 2013 – StampMedia – Cato Beljaars
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 02/12/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Belang van Limburg - online op 02/12/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 02/12/2013
