Donderdag ging de hashtag #wijoverdrijvenniet trending op sociale media. Een gevolg van het stuk dat verscheen op de blog van Yasmine Schillebeeckx. De hashtag biedt een bloemlezing aan vrouwen die aanranding, intimidatie en dergelijke willen aanklagen. Sommigen reageren er lacherig op, maar Liesbet (22) vindt die reacties beneden alle peil. "Als je geen nee verdraagt, verdien je een klets", stelt ze in onderstaand opiniestuk.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit opiniestuk eigenlijk al lang klaarstaat in verschillende formaten. Ik had gewoon nooit een aanleiding of drang om het te posten. Er wordt al zo vaak gepost over dit soort onderwerpen en ik kom zelden tot een consensus. Tot ik vandaag besefte dat mijn ervaringen niet minder zijn, maar een bijdrage kunnen leveren. De hashtag #wijoverdrijvenniet biedt een bloemlezing aan vrouwen die aanranding, intimidatie en dergelijke willen aanklagen.
Geen veralgemening
Eerst en vooral: ik veralgemeen niet. Mannen zijn geen onmensen. Niet alle mannen hebben dit soort gedrag, maar een kleine minderheid. Helaas is het die minderheid die de toon zet voor vele vrouwen onder ons.
Mijn eerste ervaring met zulke voorvallen begon vrij jong. We gingen met een groepje naar Walibi, waar het waterpark Aqualibi ons al snel aanzette om te gaan zwemmen. We toverden onzelf om tot jonge meisjes in bikini. De glijbaan was een wilde attractie en besloten er dan ook meteen op te gaan. Plots kwamen daar enkele jongens onze rust verstoren, ze pakten ons langs alle kanten vast en slaagden er zelfs in tussen mijn benen (ter hoogte van mijn venusheuvel) mijn broekje vast te pakken en eraan te trekken. Ik was ocharme 14 jaar en wist niet hoe te reageren. Al snel komt de schaamte en zwijg je maar.
De schaamte duurde lang. Veel te lang. Tot ik een grote mond kreeg, en begon te beseffen hoe vaak me dit eigenlijk overkwam. Het zijn geen complimenten mannen, integendeel: je kruipt er van in elkaar. Toen ik twee jaar terug naar de Gentse Feesten wou op een zonnige dag, zwierde ik een dieprode kleur op mijn lippen. Ik werd in één straat vijf keer nageroepen terwijl iedereen keek en niemand iets deed.
Het is die ongewilde aandacht die ik niet moet hebben. Ik vraag niet om nageroepen te worden, ik wil mijzelf gewoon goed voelen. Waar in het begin van de straat mijn zelfvertrouwen nog goed zat, was dat aan het einde van de straat helemaal gekelderd en liep ik in elkaar gebogen verder. Ik kies niet om in de spotlights te staan.
Middelpunt van een attractie
Het meest vreemde dat me overkwam was allicht op een steenweg in Gent. Ik fietste naar huis van de les en hoorde plots in de verte gefluit. Ik ben slechthorend, dus ik dacht dat het niet naar mij was. Mis poes, plots werd het geluid luider, maar ik kon het nog steeds niet thuisbrengen. Aan het rode licht zag ik de oorzaak van het geluid: een witte camionette met enkele mannen in, inclusief luidspreker on top die fluit- en kermisgeluiden afspeelde. Say what? Ik was plots het middelpunt van een attractie, en de hele druk straat stond stil aan het licht. Ik lachte flauwtjes omdat ik niet wist wat te doen. De mannen in de wagen lachten en maakten plezier. Ik wou in een put zakken, ik wil die aandacht helemaal niet. Waarom ik?
De Charlatan, oord van verderf en plezier. Warme zomeravond, kort shortje en een t-shirtje. Ik wacht op de hoek op iemand. Vijf mannen passeren, ze vertragen als ze me zien. Roept de voorste naar de achterste: "Hé psst, heb je die al gezien?" Waarop de andere mijn voor mijn neus van kop tot teen checkt en zegt: ‘Meh.’
Ik was ziedend. Ik kon niets doen. Vrouw alleen, ‘s avonds op straat, tegen vijf mannen. Ik hield me zelf maar vast aan de gedachte dat ze mij niet konden krijgen. In het uitgaansleven moet ik vaak aan vrienden vragen of ze willen doen alsof ze mijn lief zijn, omdat ik anders niet met rust gelaten word. Ik denk dat mijn kont daar vaker is aangeraakt door random mannen dan mijn hoogsteigen lief. Ik ben het beu mij te moeten aanpassen om mij gewoon vooruit te bewegen in deze maatschappij. Mij te amuseren, mij te kleden zoals ik wil. Mijn nee is nee, en als je geen nee verdraagt, verdien je een klets. Een klets op je woorden, op je daden en misschien wel op je gezicht.
Aanvaarden?
Ik kan de tel niet bijhouden, van mannen die roepen, me doodleuk doen verschieten, fluiten, me van kop tot teen uitkleden. En de reactie van iedereen: "Aanvaarden maar, want je kan er toch niets aan doen." Vergeet het. Hou je metaforische lul voor jezelf mannen, velen zijn niet geïnteresseerd. Mijn gat is van mij, mijn lijf, mijn borsten, mijn lippen, àlles. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt daar ooit mijn mond over op te houden.
Wij. Overdrijven. Niet.
© 2015 - StampMedia - Liesbet Vermeire
