ANTWERPEN - U kent Stan Lee Cole (36) waarschijnlijk als het eenmansorkest van het televisieprogramma Scheire en de schepping. Dat mag. Zolang u hem ook maar leert kennen als soloartiest en maker van Devil’s Ringtone, de straffe plaat die Stan Lee Cole gratis en voor niets weggeeft.
In deze tijden van crisis een 'work of art’ zomaar gratis wegschenken, u vraagt zich waarschijnlijk af hoe het kan. Stan Lee Cole – in het dagelijkse leven Stijn Cole - deed het als volgt: hij bouwde een eigen studio, richtte een platenlabel op en maakte een steengoede plaat.
"De grootste reden waarom ik de cd gratis weggeef, is omdat het heel slecht gaat met de muziekindustrie. Platenmaatschappijen nemen geen risico’s meer. Zo gaan er heel wat projecten verloren, zoals dat van mij eigenlijk (lacht). Na negatieve of gewoon geen reactie van platenlabels heb ik zelf een label opgericht: Cole Park Records. Bovendien geef ik de cd niet gratis weg omdat hij slecht is, maar in de hoop om zoveel mogelijk mensen te bereiken."
Bijna virtueel goud
"Alles bij elkaar heb ik er een jaar over gedaan om de plaat op te nemen. Om de zoveel tijd moest ik projecten aannemen om geld te verdienen. Dat had als voordeel dat ik na een paar maanden met andere oren luisterde naar wat ik had opgenomen."
"Het downloaden is pas goed begonnen toen Lieven de cd aankondigde in Scheire en de schepping. De plaat is nu achtduizendvijfhonderd keer gedownload. In België is het zo dat als je tienduizend singels verkoopt, je een gouden plaat krijgt. Ik ben dus al veel geld misgelopen (lacht). Maar binnenkort staat de plaat ook op iTunes voor mensen die echt iets willen geven."
Beperkingen
"Devil's Ringtone is geen themaplaat. Elk lied staat op zichzelf. Soms vertrek ik vanuit een gekke inval, soms vanuit een serieuze. Ik heb mezelf wel restricties opgelegd wat het instrumentarium betreft. Met mijn vorige groep Cole Park deed ik dat niet waardoor we veel tijd verloren en de muziek nogal eclectisch werd.
Om een beetje homogeniteit te creëren heb ik me op Devil’s Ringtone beperkt tot beatbox en percussie, Moog (synthesizer) bas, piano en stem. Dat was best moeilijk. Het was een goede oefening, maar voor de volgende plaat ga ik dat toch niet meer doen (lacht). Veel zin heeft het uiteindelijk niet. Het is niet dat mensen dat meteen horen. Ik heb het gewoon gedaan om een clash van genres te vermijden en de cd een herkenbare, unieke sound te geven."
© 2013 - StampMedia - Anke Jochems
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 23/04/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Apen.be op 23/04/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 23/04/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 23/04/2013
