De kranten staan vol met ‘pedofiele’ paters, kardinalen, inspecteurs en chirurgen. Beesten die hongerig dorsten naar kleine, onschuldige kinderen. Er zijn zeker pedofielen in onze samenleving, maar het zijn niet allemaal de ‘vermonsterde’ figuren waar je zo vaak over hoort.
Je bent twaalf jaar oud en de puberteit schiet in actie. Je leert over de bloemetjes en de bijtjes, en je krijgt je eerste vlinders in je buik. De jongens of meisjes op wie je valt zijn ongeveer even oud, of een jaar of twee jonger.
Je wordt ouder, nu al zestien, maar je valt nog steeds op jongens of meisjes van tien. “Waarom kan ik niet gewoon op de mensen van mijn leeftijd vallen”, vraag je jezelf af. “Is er iets mis met me?”
Je bent nu twintig, en het begint je stilaan door te dringen: “Fuck, ik ben een pedofiel!” Het is een herkenbaar verhaal voor veel pedofielen. Zo ook voor ‘Apollo’, een anonieme pedofiel en moderator van de groep chat van pedofilie.nl. “Er zijn er ook die hun gevoelens decennialang kunnen wegstoppen en er bijvoorbeeld pas rond hun veertigste aan toegeven”, vertelt Apollo. “En vaak zijn ze al getrouwd geweest en hebben ze kinderen. Dat zie je ook terug bij mensen met homofiele gevoelens. Een weg vinden voor gevoelens die niet gangbaar zijn, is niet makkelijk. Er zijn geen rolmodellen of er is geen voorlichting.”
Pedofiel of kindermisbruiker
“Zeker gezien het grote taboe en stigma dat er rond heerst, moet het een moeilijke stap zijn om jezelf te identificeren met pedofilie, laat staan ermee naar buiten te komen”, zegt Minne De Boeck, criminologe bij het Universitair Forensisch Centrum in Antwerpen en projectcoördinator van de Vlaamse hulplijn voor pedofielen: ‘Stop it Now!’. Dat stigma is er omdat woorden als ‘kindermisbruiker’, ‘verkrachter’ en ‘pervert’ vaak in dezelfde adem met ‘pedofiel’ worden gebruikt.
In werkelijkheid is zestig tot tachtig procent van de veroordeelde kindermisbruikers geen pedofiel. Dat blijkt uit onderzoek van de ‘Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen’ uit Nederland. De daders zijn eerder individuen die op een bepaalde manier macht willen uitoefenen of zelf ooit mishandeld zijn geweest, niet per se omdat ze een seksuele voorkeur hebben voor kinderen.
Om elke hoek een pedofiel
Pedofielen zijn trouwens veel talrijker dan de meeste mensen denken. Naar schatting is een procent van de mannelijke bevolking pedofiel. De schattingen zijn gemaakt op basis van anonieme onderzoeken, want door het grote taboe dat er rond het thema heerst is er niet veel onderzoek mogelijk. Van vrouwelijke pedofielen weet men nog minder.
De kans is dus relatief groot dat je een pedofiel kent. En die persoon staat er vaak alleen voor. Want in deze maatschappij, waar pedofielen monsters zijn, kan hij of zij bijna nergens terecht om te praten over z’n pedofiele gevoelens. Al zeker niet bij zijn directe omgeving.
Over liefde en geluk
De meeste mensen met een pedofiele stoornis ervaren dat als een geaardheid. Dat wil zeggen dat het over meer dan het louter seksuele gaat. “Het gaat over liefde, het gaat over affectie, het gaat over emotionele aansluiting vinden, …”, zegt Minne De Boeck.
Apollo was lang verbonden met een sportclub. Daarbij ging het hem om de sport, maar ook om het sociale contact met kinderen dat hem vervulde met een gevoel van geluk. “Eigenlijk was ik daarin niet anders dan andere volwassenen, alleen gevoelsmatig doet het wat meer bij mij.”
Leren leven
Maar hoe ga je daar nu mee om, met pedofiel zijn? Volgens Apollo is zelfacceptatie het belangrijkste aspect. “Je moet van jezelf accepteren dat je deze gevoelens nu eenmaal hebt”, vertelt Apollo. “Voor mij was dat geen moeilijk proces omdat ik van dingen kan genieten die niet altijd bereikbaar zijn. Maar er zijn meer aspecten. Je hebt natuurlijk een heel ander toekomstbeeld. Je hebt geen partner of gezin, dus je gaat als alleenstaande door het leven.”
Een ander belangrijk gegeven is anonimiteit. Dat is volgens Apollo de eerste verdedigingslinie. Door het stigma is pedofilie voor veel mensen een onbekend iets. Mensen die als pedofiel naar buiten komen, krijgen dan last van bedreigingen en soms zelfs fysiek geweld, ook al hebben ze nooit een vinger uitgestoken naar een kind.
Een hardnekkig stigma
Om het stigma te verlagen, is informatie het beste wapen. Zo kan praten over pedofilie en andere niet-alledaagse seksuele voorkeuren tijdens seksuele opvoeding een oplossing bieden. Er is namelijk een groot verschil tussen pedofiele gevoelens hebben en pedoseksueel misbruik plegen. Die nuance wordt vaak niet gemaakt.
Daarnaast werkt voorlichting ook als een vorm van preventie. Zo kunnen mensen met pedofiele gedachten sneller de juiste professionele hulp krijgen om met hun geaardheid te leren omgaan als ze daar nood aan hebben.
Volgens Minne De Boeck moet het maatschappelijk klimaat veranderen. “We hebben nood aan een maatschappij waar meer openheid is rond seksualiteit, seksuele identiteit, seksuele oriëntatie en geaardheid.”
