“Partners in vrede, vrijheid en gerechtigheid”

BETHLEHEM – “Partners in vrede, vrijheid en gerechtigheid voor alle Europese en Palestijnse jongeren.” Dat staat in de overeenkomst die werd getekend na afloop van de United for Justice & Peace, de eerste internationale Palestijnse jeugdconferentie. De voorbije week reisden daarvoor 33 Europese studenten naar Bethlehem. Onder hen onze reporter Annemiek (24). Hieronder haar ervaringsverslag.

Op woensdag, om 9 uur, arriveert de bus met nog ietwat slaperige,studenten arriveert bij de universiteit in Tulkarim. Bij de ingang wachten vrouwelijke studenten in Palestijnse klederdracht en mannelijke studenten in pak hen op. Iedere Europese student ontvangt een Palestijnse sjaal en wordt met een warm ‘Ahlan wa Sahlan’ welkom geheten. Een groot spandoek waarop staat ‘Welkom in Palestina’ wordt door twee studenten omhooggehouden.

Bij binnenkomst bevestigen de Europese deelnemers hun aanwezigheid in het register en ontvangen zij een koptelefoon om ook de Arabische toespraken te kunnen verstaan. In een ruimte achter de grote conferentiezaal wachten Palestijnse studenten met koffie, thee en lekkers. Al snel worden de eerste hartelijke gesprekken gevoerd.

Chemische fabriek

Dan begint de conferentie, iedereen neemt plaats in de grote collegezaal. Na het welkomstwoord staat iedereen op tijdens het Palestijnse volkslied. Vervolgens worden de studenten toegesproken door de Palestijnse ambassadeur voor Nederland, het hoofd van de universiteit, de gouverneur van Tulkarim, de minister van Buitenlandse Zaken en de minister van Onderwijs.

Tijdens de pauzes werpen de studenten van de Khadouri universiteit zich op als gidsen en geven zij de Europese studenten rondleidingen over het universiteitsterrein. Naast serieuze gesprekken is er plaats voor gezelligheid. Ze gaan samen op de foto en wisselen Facebookgegevens uit.

Technisch ingenieur in wording Ismael vertelt over zijn universiteit: “Veel studenten komen dagelijks te laat voor de colleges omdat zij door Israëlische soldaten worden opgehouden bij de controleposten op de weg van hun huis naar school.”
Dan wijst hij op een omheind terrein naast een van de universiteitsgebouwen: “Een aantal jaren geleden bouwde de Israëlische regering hier een chemische fabriek. De lucht die wij inademen is vervuild en in de buurt is er de jongste tijd bij opvallend veel mensen kanker geconstateerd.”

Ook vertelt hij dat er naast de school sinds een aantal jaren een legerbasis is gevestigd. “Vaak worden colleges en examens verstoord door de geluiden van schietoefeningen. Dit brengt naast veel geluidsoverlast ook een gevoel van onveiligheid met zich mee.” De Europese studenten horen zijn verhaal hoofdschuddend aan.

Kennis is macht

Ondanks het moeilijke leven in de Palestijnse gebieden zijn er inmiddels elf universiteiten met meer dan honderdduizend Palestijnse studenten. Vaak horen wij in het nieuws over gewelddadige aanslagen als verzet tegen de Israëlische bezetting. In de universiteiten klinkt een ander geluid. Het opleiden van de jonge Palestijnse bevolking geldt hier als hoogste streven en wordt gezien als meest invloedrijke verzetsvorm. Het motto luidt ook hier: kennis is macht.

Ter afsluiting van de conferentie wordt namens alle studenten een overeenkomst getekend. Charlotte Vollaard, de oprichtster van EPYC, tekent namens alle Europese studenten een overeenkomst. Die behelst de belofte voortaan partners te zijn in vrede, vrijheid en gerechtigheid voor alle Europese en Palestijnse jongeren.

De overeenkomst voor vrijheid, vrijheid en gerechtigheid. (Foto © Facebook/Myrthel van der Ploeg)

Cultuur

Na afloop van de conferentie lopen de studenten het plein achter de school op. Dat is gebouwd naar het voorbeeld van oude Griekse stadions, Ze worden verwelkomd met het geluid van gezang. Het lijkt op de voordracht van een koranvers, maar studente Amani vertelt dat het een bekend Palestijns volkslied is. Op de vraag of de zanger erg beroemd is, antwoordt Amani nonchalant: “Nee, dit is een medestudent. Veel jongens kunnen zo zingen.”

Langzaam stroomt het plein vol studenten. Iedereen neemt plaats op de tribune. Als de zanger verdwenen is, wordt er op het plein een schildersezel klaargezet. De volgende act wordt uitgevoerd door Shorouq, een studente aan de Hebron-universiteit waaraan de studenten de vorige dag een bezoek brachten. Op haar telefoon laat ze enkele van haar kunstwerken zien. Ze blijkt een talentvol kunstenares. Shorouq: “Morgen treed ik tijdens de conferentie op. Ik maak dan een quickpainting, geïnspireerd door de Al-Aqsa-moskee.”

Vol verwachting kijken de studenten toe terwijl Shorouq met snelle bewegingen doorzichtige strepen maakt op het schilderdoek. Na vijf minuten neemt zij een handvol gouden glitters die zij passievol tegen het doek smijt. Dan wordt een afbeelding van de Rotskoepel zichtbaar. Een luid applaus volgt.

Israëli neergestoken

Even later verschijnen acht dansers in Palestijnse klederdracht ten tonele. Wanneer de muziek wordt ingezet, dansen ze de Dabka, de Palestijnse volksdans. Al gauw staat iedereen op van zijn plaats en begint met de maat mee te klappen. Een aantal enthousiaste studenten danst boven in de tribune gearmd mee.

Dan stopt plotseling de muziek. Het nieuws dat in Tel Aviv een Israëli is neergestoken en dat rellen zijn uitgebroken, heeft de campus bereikt. Amani: “Wanneer iets dergelijks gebeurt, stoppen wij met onze bezigheden uit respect voor het verzet tegen de bezetting van Palestijnse gebieden door Israël”. Als naar haar mening gevraagd wordt over het gewelddadige verzet zegt zij: “Het is een ballon die zich langzaam met water vult en onvermijdelijk onder de grote druk uiteenspat.”

© 2014 – StampMedia – tekst: Annemiek Poelman