Wat krijg je als je een linkse en rechtse politicus samen op de koffie meeneemt? Ontstaat er een hevig debat of een leuke babbel? “Wat kunnen wij gemeenschappelijk hebben?”

De politici van linkse en rechtse zijde mogen elkaar in de regering en het parlement dan wel eens in de haren vliegen. Achter de slogans schuilen wel degelijk mensen van vlees en bloed. Dat proberen burgemeester van Wellen Els Robeyns (sp.a) en Genks gemeenteraadslid Marleen Vrancken (N- VA) te bewijzen: “Wil jij ook iets betekenen voor mensen?

Beide dames ontmoeten elkaar in het taarthuisje Tarte Tatin in Hasselt. “Moet ik hier zijn voor het interview”, lacht Els Robeyns (sp.a) bij het binnenkomen. Marleen Vrancken (N-VA) stelt zich voor en ploft neer op de bank die in het hoekje van de zaak staat. Els zet zich naast haar en bestelt een koffie.

“Wat kunnen wij gemeenschappelijk hebben”, lacht Marleen (N-VA) Els (sp.a) toe. Beide politici hebben elkaar nog nooit ontmoet. “Goh, laten we dan maar beginnen he”, grapt Els.

"Wil jij ook iets betekenen voor mensen?"

“Mijn gemeente, dat is mijn passie”, vertelt Burgemeester Els. Marleen knikt: “Ik hou ook veel van mijn stad. Je moet wel van je stad houden als gemeenteraadslid. Mensen stemmen op jou en je bent verplicht om iets terug te doen. Je moet er zijn voor de mensen, dat is jouw plicht.”

“Inderdaad, je wil mensen vooruithelpen”, bevestigt Els. “Je moet luisteren naar hun verhaal. Soms hebben ze gewoon een luisterend oor nodig. Natuurlijk kan je als burgemeester niet alle problemen oplossen. Dat is onmogelijk. Maar je kan hen wel doorverwijzen naar de juiste instantie.”

“Weet je? Het contact met mensen is heel belangrijk”, vult Marleen aan. “Zeker in een kleine gemeente zoals Wellen”, vertelt Els. “Er is een dorpsgevoel waarbij iedereen elkaar kent.” Marleen begint spontaan te knikken: “Ik wil contact hebben met de mensen. In een stad zoals Genk is dat moeilijker, maar ik wil ook zo’n dorpsgevoel in mijn wijk creëren.”

“Dat kan ik me inbeelden”, stemt Els in, “ik probeer nu in Wellen in m’n eentje deur tot deur te gaan om me bij iedereen voor te stellen.” Marleen kijkt verbaasd: “Echt? Is dat niet veel werk?” Els lacht: “Ik heb het zwaar onderschat. Er kruipt meer tijd in dan ik verwachtte, maar ik doe met plezier.”

"Als je niet van dieren houdt, hoe kan je dan van een mens houden?"

“Ik volg alles wat te maken hee met dierenwelzijn”, vertelt Els. Marleen lacht: “Ik ben ook een dierenliefhebber. Ik heb een hond waarvan ik iets te veel foto’s op Facebook deel.” Els nipt van haar ko e en gaat verder: “Ik had vroeger een kat. Helaas is die gestorven. Nu heb ik enkel nog een hond in huis rondlopen.”

“Ik me niet herinneren dat ik ooit maar één huisdier had”, grapt Marleen. “Bij mijn thuis is het een kleine dierentuin. Ik heb naast een hond nog kanaries en een schildpad.” Els knikt: “Dieren zijn zo geweldig. Je geeft hen liefde en krijgt veel meer terug.” Marleen onderbreekt haar spontaan: “En ze kunnen elk klein ding appreciëren. Als je niet van dieren houdt, hoe kan je dan van een mens houden.”

"Wie wil er nu een excuustruus zijn?"

“Vrouwen zijn gewild in de politiek”, vertelt Marleen, “vroeger stonden vrouwen op de lijst als ‘excuustruus’, gewoon omdat partijen vrouwen nodig hadden.” Els vult aan: “Gelukkig is dat niet meer zo het geval. Nu zijn er echt gemotiveerde vrouwen in de politiek.”

“Vooral omdat partijen nu wettelijk verplicht zijn om vrouwen op de lijst te zetten”, reageert Marleen. Els vraagt zich af: “Maar moet dat eigenlijk allemaal in regeltjes vast staan?” Marleen knikt: “Het hee z’n voor- en nadelen. Als het niet wettelijk was, had ik waarschijnlijk niet de kans gekregen om op de lijst te komen. En dan was ik ook geen gemeenteraadslid geworden.” Els geeft haar gelijk: “Het zou voor mij ook moeilijker geweest zijn.”

“Maar de lokale politiek schrikt vrouwen af”, gaat Els verder. “De vergaderingen zijn ’s avonds waardoor moeders minder bij hun kinderen kunnen zijn.” Marleen knikt: “Als moeder snap ik dat, maar het is onterecht. Vrouwen moeten niet bang zijn om in de politiek te stappen.” Els lacht: “Weg met de ‘excuustruus’.”

Een uur later en een tweede kopje koffie verder sluiten de vrouwen hun gesprek af. Ze kijken terug op een gezellige babbel waarin ze elkaar beter leerden kennen. Hoewel ze verschillen in hun politiek standpunt, hebben de twee zoveel overeenkomsten teruggevonden. Achter de slogan van elke politici schuilt dus een persoon.

© 2016 – StampMedia – Matthias Vanherle en Daniele Lucchesi



Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 22/06/2016