(Supo.be) Humor dient als dekmantel voor de onzekerheid van Bart Cannaerts. Achter het ego van de stand-upcomedian gaat twijfel schuil. Oog in oog met zijn vorm van plankenkoorts.
Bart Cannaerts zet met zijn recente voorstelling Waar is Barry? verder koers naar de top van de comedy- en cabaretwereld. Achter de schermen oogt de stand-upcomedian even zelfzeker als op de planken, maar in werkelijkheid stelt hij de kleinste details in vraag. "Ik vrees altijd dat mijn humor is uitgeput, dat ik geen grappen meer ga kunnen bedenken. Uiteindelijk slaag ik wel in mijn opzet, maar er is nooit honderd procent zekerheid."
Er vallen geen zenuwen te bespeuren bij Bart Cannaerts enkele uren voor de première van zijn nieuwe zaalshow. Gedurende vier maanden focuste de comedian op het schrijven van zijn tweede solovoorstelling. Als één van de bezielers van sketchprogramma Wat als? en Benidorm Bastards, ligt de lat enorm hoog voor Waar is Barry? Ondanks zijn grote successen twijfelt Bart Cannaerts regelmatig; een stand-upcomedian met een groot ego en een klein hartje.
Zenuwachtig
"Vroeger was ik enorm zenuwachtig voor een optreden. Zo overdreven dat mijn zenuwachtigheid veranderde in paniek. Dat werkte stimulerend, zo bleef de juiste energie aanwezig. Maar sinds kort ben ik minder zenuwachtig. Ik ben gelaten omdat ik alles zo nauwkeurig heb voorbereid. Ik weet héél goed van mezelf waar ik mee bezig ben. Het is echter niet omdat ik mij bewust ben van mijn capaciteiten, dat ik zelfzeker ben. Ik heb ook restricties: ik doe maar wat ik kan. Eigenlijk kan ik als stand-upcomedian alleen maar hopen dat het publiek een voorstelling apprecieert."
"Een voorstelling gaat vijftien minuten op voorhand van start in mijn hoofd wanneer ik begin te ijsberen. Speelkleren aan, scènes overlopen en schudden met mijn handen. Alleen weet ik niet waarom ik dat laatste doe. Vroeger deed ik met muziek in de oren boksbewegingen na, zoals Sylvester Stallone in Rocky. Ik dacht dat ik bij de groten hoorde, waar ik nog lang niet stond. Of dat het gekste is wat ik ooit heb gedaan? Neen, ik herinner mij nog dat ik eens chocomousse naar het publiek heb gegooid, zonder daarover na te denken. Hij was stevig, zo’n soort van chocomousse die nauwelijks uit het potje geraakt. Uiteraard dat het potje op iemand terechtkomt. Daar heb ik lang schuldgevoelens over gehad."
Angstig
"Zijn zulke situaties tijdens een show mijn grootste angst? Neen, enkel wanneer er niemand lacht, voel ik mij rot. Als het echt duidelijk is dat niemand de grappen begrijpt, begin ik te improviseren. Praten met het publiek helpt, dan probeer ik mensen tegen elkaar op te zetten. En dan hopen dat de vonk overspringt. Zo niet, stap ik huilend van het podium. Als het voor beide partijen niet leuk is, stop ik ermee. Dat is al gebeurd en ik moet grif toegeven dat die mindere momenten hun sporen nalaten. Eerlijk? Een recensent die mij de grond inboort, krijgt mij klein. Ik zit daar mee in, hoewel ik maar al te goed besef dat niet iedereen mij grappig kan vinden."
"Mijn onzekerheid en twijfel komt regelmatig bovendrijven. Om de drie optredens twijfel ik aan mezelf. Zelfs als een show goed uitdraait, vrees ik soms dat mijn moppen niet meer werken, dat het zijn magie verliest. Ik stel te vaak alles in vraag, meestal wanneer ik op het podium sta. Er zijn passages waarover ik plots denk: 'Shit, dit is eigenlijk niet grappig.' Hoe meer ik mezelf analyseer tijdens een voorstelling, hoe slechter het optreden is. Maar ik voel mij ondanks alles gelukkig op het podium. Het is lang geleden dat ik nog eens angstig ben geweest. Fijn, nu doe ik mijn job tenminste met plezier."
Egocentrisch
"Ik sta veel stil bij wat ik doe, maar ik kan mezelf niet genoeg druk opleggen. Ik heb dat nodig om te presteren. Ik sta er overdag veel bij stil dat zoveel mensen speciaal een kaartje kopen om mij te zien optreden. Dat is toch een gek idee? Ik moét wel goed zijn, want – hoe vreemd het ook klinkt – het publiek kijkt naar mij uit. Ik verkoop een show uit en zeg eigenlijk dat iedereen keihard gaat lachen met mijn humor. Dus ja, ik ben super zelfzeker. Je moét een ego hebben binnen dit milieu. Maar toch kom ik nooit tevreden van een podium. Nooit. Ik focus op de kleine details die beter kunnen, op dat vlak weet ik dat er werk aan de winkel is."
"Ik vrees die zelfzekerheid niet, arrogantie zit in een persoon. Ik ben van nature een crowdpleaser. Er is een dunne grens tussen arrogantie en zelfbewustzijn. Ik denk bijvoorbeeld veel na over wat mensen van mij denken. Ik sta open voor verandering. Mensen krijgen een bepaald beeld van mij, maar ik ben niét egoïstisch. Als er vijf shows niet met een mop wordt gelachen, besef ik dat er iets moet veranderen. Ik ga mezelf nooit verloochenen, ik ga nooit een grap brengen die ik zelf niet leuk vind. Neen, ik ben niet geniaal, maar ik durf wel in het openbaar te zeggen dat ik grappig ben."
Waar is Barry?, de tweede voorstelling van Bart Cannaerts loopt nog tot eind mei. Surf voor meer info en tickets naar www.bartcannaerts.be.
© 2012 - Supo.be -Tekst: Elmo Lê van, foto: Kenzo De Bruyn
